"Stałam prosto przyglądając się tańczącej parze młodej. Nie umiałam patrzeć na szczęście taty, które kaleczyło moje serce.

Poczułam ręce, które delikatnie łapią mnie w pasie. Dłonie tej samej osoby, która straciła w moich oczach szacunek i zaufanie.

– Puść mnie. Znów chcesz zniszczyć wszystko co piękne, nie pozwolę zniszczyć im tego dnia. Mój tata i twoja siostra czekali na siebie lata. – Wyszeptałam cicho, ale dosadnie.

Filipa nie obchodziły moje słowa, pociągnął mnie w stronę łazienki. Nikt nie zwrócił na nas uwagi, bo każdy był pochłonięty parą młodą.

– Co ty robisz!? – Wybuchłam, jego zachowanie mnie denerwowało. Nie rozumiał jak bardzo zależy mi na szczęściu taty, nawet jeśli miało by wykluczać moje szczęście.

On nic sobie nie robił z mojej reakcji. Wręcz przeciwnie, nie interesowało go moje słowa i czyny. Szedł w moją stronę, zmniejszając dystans, który starałam się zachować cofając się równo z nim. Kiedy plecami odbiłam się od zimnych kafelek, wiedziałam, że jestem na straconej pozycji.

– Nie psujemy im nic – stwierdził, ale nie przemawiały do mnie jego słowa. – Tworzymy coś swojego…

– Powinnam być teraz u boku Izy, taty. Przepuść mnie. – Mówiłam, starając się przejść do drzwi. Jednak ręce Filipa uniemożliwiały mi przedostanie się na salę. – Jesteśmy już rodziną, ty moim wujkiem, ja twoją siostrzenicą. Nie zmienimy tego. Co powiedzą inni? Twoja siostra, Alicja, mój tata? Oni wszyscy tego nie zrozumieją. – Nie patrzyłam na niego, Filip doskonale wiedział jaka jest prawda.

– Od kiedy interesuje cię zdanie innych? Małgosia ciesz się tym co tu i teraz. Jeśli zdanie innych jest ponad to co czujesz to powiedz mi, że mnie nie kochasz, że wolisz słuchać się innych. – Odpadł cicho, po czym dodał:

– Powiedz!

Nie odpowiedziałam, nie byłam w stanie powiedzieć mu, że nic nie czuję. To nie była zabawa, zauroczenie czy krótka przygoda. To była relacja bez przyszłości, której nie chciałam spędzić bez niego.

Przepchnęłam się do wyjścia z łazienki, starając ukryć łzy. Wyszłam bez słowa, nawet nie spojrzałam na Filipa. Rozejrzałam się wokół siebie w poszukiwaniu Izy i taty. To był ich wieczór, ale nie mogłam zaprzepaścić swojej szansy. Czułam się jak egoistka, ale Filip miał rację. Od kiedy interesowało mnie zdanie innych?

Z daleką dojrzałam białą suknię Izy, podbiegłam do macochy i przytuliłam. Nie było w pobliżu niej nikogo oprócz taty. Podobnie jak Izę, przytuliłam z całej siły tatę, który również mnie objął. Widziałam jak na ich twarzach maluje się nie wiedza. Nie rozumieli dlaczego to zrobiłam.

– Przepraszam, przepraszam, przepraszam… – powtarzałam, byłam już bliska łez. Oboje patrzyli się na mnie z taką rodzicielką troską i zmartwieniem. Nie umiałam wybaczyć sobie swojego uczucia do Filipa.

– Małgosia co się dzieje? – Zapytał tata, poczułam się jak kilka lat temu, kiedy jako nastolatka pokłóciłam się z przyjaciółką.

Iza objęła mnie mocniej i spojrzała w oczy.

– Zakochałam się w Filipie. – moje usta wypuściły te słowa same, bez żadnego zastanowienia."

Zabolało mnie to wyznanie bardziej niż najmocniejszy sierpowy w moim życiu. Poczułam jakbym sama siebie walnęła w brzuch.

Czy naprawdę jest ze mnie taka egoistka, że nie potrafię nawet na weselu własnego taty przestać myśleć o sobie?

Czy tymi słowami zepsułam najpiękniejszy z jego dni?

Dlaczego TO zrobiłam?

Mogłam raz na zawsze przestać myśleć o Filipie i sobie! O tym, że kiedyś kochałam go, i o tym, że już więcej nie pokocham.

Mogłam ten jeden raz postawić na pierwszym miejscu tatę i Izę, przecież od lat czekali na ten dzień!

Jestem k**** po prostu głupią wiewiórką, która dała sobie wmówić przez świstaka, że jest durnym świstakiem. Teraz ta głupia wiewiórka zepsuła najlepszą chwilę swojego taty. Proszę o brawa dla świstaka.