Wychodząc na polane czuję powiew górskiego powietrza. Tu jest inne powietrze niż w mieście. Tu rządzi natura. Nie człowiek. To się czuje. Wysokie trawy łaskoczą moje łydki. Cykady kryją się w zaroślach wystawiając największy koncert w historii tego dnia. Górka jest stroma. Zimą może przychodziło się tu na sanki. Patrzę w dal – wpatruje się w wielkie góry które widzę w oddali. Wydają się takie potężne. Są ogromne. Okryte kocami z zielonych drzew strzegą całego ich królestwa. Są silne. Wydaje się że nikt ich nie pokona. Że będą tu stały do końca, że człowiek to zbyt błacha istota by mogła im zaszkodzić. Spoglądam na niebiesko białe niebo. Wygląda niesamowicie. Białe obłoczki suną do niewyznaczonego celu napędzane wiatrem. Odlatują znikając w oddali robiąc miejsce na nowe. Odchodzą by ktoś inny je zastąpił bo wiedzą że ich czas już przeminął. Wiedzą że czas odejść. Widzę podobieństwo do ludzi. Nie wiemy gdzie biegniemy – gdzie lecimy, dokąd zmierzamy. Wiemy że kiedyś odejdziemy – a na nasze miejsce przyjdzie ktoś inny. Między nami i chmurami jest mała różnica – nie wszyscy z naszego gatunku wiedzą, kiedy odejść.

PS: Zaczęłam pisać historię Charles’a (brata Corbyn’a z It’s Gonna Be Okey) więc jeśli kogoś to ciekawi zapraszam do wiadomości prywatnych xxx

Naprawdę nie wiem co się dzieje w mojej głowie.
Już naprawdę nic nie wiem, nie wiem komu mam ufać, za co mam mieć wyrzuty sumienia co mówić komu a czego nie.
Niby czuję się dobrze a z drugiej strony jestem wykończona. Wszystko mnie boli ale chyba nie chodzi o zakwasy całego ciała.
Wszystko jest dziwnie trudniejsze, i dziwniejsze.
A najbardziej irytujące jest to, że te wszystkie rzeczy są całkowicie normalne, i każdy je przechodzi.
Tyle, że ja nie wiem czy mam to przejść sama po cichu czy otoczyć się czyjąś opieką.
(Proszę o brak komentarzy typu: Martwię się. Przyda mi się porada dotycząca powyższego pytania…. Dziękuje wam za 500, jesteście strasznie dużą grupą)