Są takie chwile w życiu, w których czuję się żywa w pełnym tego słowa znaczeniu. Jestem wtedy świadoma każdego oddechu. Czuję dokładnie najmniejszy podmuch wiatru, który muska moje policzki i zakręca kosmyki włosów. Myślę, że opadająca temperatura również sprzyja odczuwaniu – często zakradający się chłód, tańczący po mojej skórze, sprawia, że wiem o swoim istnieniu. Równie podobne działanie mają nieśmiałe, wiosenne promienie słoneczne, które witają mnie po wyjściu z bramy. Widzicie więc, że pogoda to dla mnie bardzo ważny czynnik. 
Czuję się żywa w chłodne, letnie wieczory, kiedy świat odpoczywa po gorączce minionego dnia. Albo podczas chodzenia po plaży, kiedy jedyne co mam w zasięgu swoich dłoni to morskie fale. Swoje istnienie uświadamiam sobie także w czasie koncertów; tych małych i dużych, i przy niektórych piosenkach, które zostały napisane właśnie po to, aby nas budzić. Wybudzają mnie również zapachy: świeżo wypranej pościeli albo skóry przyjaciółek, które są obok. I czasem czuję się żywa w swoim pokoju z słuchawkami na uszach – wtedy wiem, że wszystko znajduje się na swoim miejscu. Czuję się prawdziwa w Bezi w czasie picia filiżanki gorącej czekolady i jedzenia bezy i w niechorskiej Przystani Rybackiej, ale także na leżaku w poznańskim parku z przyjaciółką leżącą tuż obok i w towarzystwie ludzi, którzy istnieją tylko w mojej głowie, i w domu, dzięki któremu nauczyłam się pić herbatę. 
W czasie tych rzadkich momentów zatrzymania czuję się dobrze. Czuję się spokojnie i chcę mi się śmiać, bo rozpiera mnie jakaś dziwna lekkość, niemożliwa do uchwycenia w słowach. Rozglądam się wtedy po świecie, który mnie otacza i mówię sobie: jak dobrze jest żyć.
Wiecie, myślę, że tak naprawdę żyjemy właśnie dla tych krótkich urywków.

A w sekrecie Wam powiem, że piosenką, która sprawia, że czuję się żywa i która opisuje ten stan perfekcyjnie jest „But not tonight” Depeche Mode. A oto link: https://youtu.be/YrzPAiKEu6s 

Ostatnio Marilyn Manson wypuścił nową piosenkę pt. „We are chaos” i powiem szczerze, że nie spodziewałam się czegoś tak dobrego. Są utwory, które po przesłuchaniu budują w nas przekonanie, że obojętnie w jak wielkiej rozsypce znajdowałoby się nasze życie, jak bardzo świat przypominałby jedno wielkie pasmo niekończących się kłód, które los rzuca nam pod nogi, to jakoś to będzie, że właściwie nie jest tak źle, że damy radę to wszystko przetrwać, a gdy wygramy, pójdziemy na spacer. I tak właśnie jest z „We are chaos”. To całkiem ładna i trafna definicja ludzkości, ale jest w niej coś takiego, co wywołuje na moich wargach lekki uśmiech. Powiedziałabym, że w tekście można doszukać się nawet czegoś „uroczego”, ale mam wrażenie, iż ten przymiotnik jakoś nie chce się powiązać z wizerunkiem artysty, o którym mówimy.
W piosence znajdziecie wers: „In the end we all end up in the garbage dump, but I’ll be the one that’s holding your hand” i, wiecie co, w tym zdaniu znajduje coś niebywale pocieszającego – to że koniec końców na tym wysypisku śmieci ktoś chwyci moją dłoń.
Wiecie, ten gest w ogóle wydaje mi się jakiś taki ważny. I widzę to mniej więcej tak, że stoję na wzgórzu, a przede mną rozciąga się widok na moją przyszłość, która, z niewiadomego dla mnie powodu, przeraża mnie do szaleństwa. Patrzę na nią i czuję, jak strach nieubłaganie mnie obezwładnia do momentu, aż ktoś chwyta moją dłoń. Wtedy nadal się boję, ale wiem, że ktoś mnie trzyma. I to jest dobre.
Trzymajmy się za ręce. Może nie wyjdzie z tego wysypisko śmieci.

Są miejsca, które zostały utworzone gdzieś poza konkretnym czasem i przestrzenią, zawieszone między rzeczywistym istnieniem, a jawą odrealnienia. Takim lokalem jest właśnie Przystań Rybacka w Niechorzu – to miejsce niezwykłych zrządzeń losu, szczerych uśmiechów i spokojnie płynących godzin.
W knajpie można znaleźć wszystko, czego oczekuje się od tego typu nadmorskich miejsc: znakomite jedzenie w przystępnych cenach, urzekające podniebienie drinki i piękny wystrój, w którym miło wypić piwko albo dwa, a wieczory umila muzyka na żywo, wykonywana przez niesamowicie uzdolnionych ludzi.
Ale przede wszystkim jest to miejsce, które tworzą ludzie w pełnym tego słowa znaczeniu. Obsługa jest wiecznie pełna energii, przyciąga swoją otwartością, ciepłym podejściem i uśmiechem, który potrafi rozjaśnić nawet najbardziej pochmurną pogodę. Muzycy grają koncerty z prawdziwego zdarzenia, zadziwiając swoim talentem, charyzmą i równie wielką otwartością. Znajdziecie też tu bratnie duszę, których imion nigdy nie poznacie. Jedynie wymienicie się szczerymi uśmiechami w czasie wieczoru, spojrzycie sobie ze zrozumieniem w oczy i wrócicie do przeżywania swoich własnych chwil, a wasza niewymówiona nigdy nić porozumienia zawiśnie gdzieś w powietrzu, ukryje się w ścianach i już w nich pozostaje. Może to właśnie te nicie, zamieszkałe w całym budynku, tworzą ten lokal, w którym wszystko jest możliwe, a marzenia spełniają się ot tak, jak najnormalniejsze rzeczy na świecie. A gdy wyjdziecie z Przystani Rybackiej, będziecie nieco innymi ludźmi; bogatszymi w nowe wspomnienia, piosenki i uśmiechy, które mogą nawet odmienić wasze życie. I to właśnie spowoduje, że będziecie chcieli wrócić do Przystani Rybackiej jeszcze nie raz.

A oto moja krótka recenzja pewnej niechorskiej knajpki. Zachęcam Was do odwiedzenia jej, jeśli tylko będziecie mieli okazję!