Przypadło mi zrobienie szkolnej gazetki (kto w liceum robi jeszcze gazetki wtf), a że moje zdolności artystyczne są ujemne, napisałam wyobrażenie m.in. historii, którą rozszerzam, jako kobietę.

Oczywiście tym opisem się z Wami podzielę.

Miałem przyjemność spojrzeć w twarz pięknej kobiecie. Choć muszę przyznać, że jej piękno zaliczało się do niezwykle subiektywnych, zupełnie jak to zdarzało się w baroku. Była to kobieta stworzona z paradoksów, a różnorakie cechy splatały się w niej ze sobą, tworząc wielką, niemożliwą do pojęcia całość. Pozwolę sobie przytoczyć Wam jej sylwetkę, bo osobą była, jest i będzie postacią zacną.
Niezwyczajna Pani była zgarbiona, jak zmęczona życiem staruszka, wspierająca się o misternie wyrzeźbioną, ozdobioną z największą uwagą laskę. Chodziła boso. Stopy miała zahartowane kurzem, twardą ziemią, potokami spływającej krwi, zaostrzonymi grotami i śpiewem nadchodzącej śmierci. Była szczupła. To zapewne z powodu jej trudnego żywota naznaczonego chłodem, głodem i ludźmi. Miała smutne oczy, przepełnione wiedzą, świadomością wszystkich popełnionych błędów i ich konsekwencji. Bujała się często na fotelu, uśmiechając się słabo pod nosem. Część osób nazywała staruszkę nauczycielką życia, ale ona nie przepadała za tym określeniem. Dobrze znała ludzkość. Wiedziała, że błędy, które obserwowała od zarania dziejów już zawsze będą się powtarzać, bo taka jest ludzka natura. Ludzie uczą się na tym, co dotknęło ich osobiście. Gdyż, w odróżnieniu od wielu, miała świadomość, iż każdy człowiek jest pojedynczą jednostką.
Równocześnie staruszka była też młodą kobietą, którą charakteryzowały wszystkie cechy przysługujące młodości. Bywała naiwna i idealistyczna. Wierzyła w lepsze jutro, będąc przekonana, że nie popełni błędów, które widziała staruszka. Starała się patrzeć na wszystko co ją otaczało z uwagą i zachwytem, co nie zawsze się jej jednak udawało. Płakała rzewnie podczas porażek, buntowała się, kiedy coś szło nie po jej myśli i śmiała się radośnie, gdy wszystko układało się wedle jej życzenia. Pędziła do przodu, nie zatrzymując się, nie analizując i nie dostrzegając. Twierdziła, że tak było dobrze.
Staruszka i młoda kobieta były w tym samym czasie dzieckiem. Rozkosznym, małym, pełnym nadziei, a równocześnie kształtowanym przez srogich rodziców: przeszłość i teraźniejszość. Dzieciątko zmieniało się z każdym czynem popełnionym przez wychowawców, którzy jeszcze nie wiedzieli, że ich dziecko dostrzega ich błędy i będzie je powielać. Nie zdawali sobie także sprawy, że mała dziewczynka obserwuje wszystkie te rzeczy, które powinny zostać ukryte, spowite całunem zapomnienia, że będzie przynosić konsekwencje ich czynów: tych pięknych, wychwalanych w dziełach wszelkiego rodzaju i tych, które nigdy nie powinny zostać popełnione.
Kobieta złożona z tych trzech osobistości zdradziła mi swoje imię. Nazywała się Historią.