Life update.
Życie nigdy nie jest i nie będzie cały czas idealne i to w porządku. Życie to ciągłe zmiany, stawianie czoła wyzwaniom i cieszenie się z sukcesów, a wyciąganie lekcji z porażek.
Musimy się nauczyć, że nasze życie nie będzie perfekcyjne, tak samo jak my, ale właśnie nasza nie idealność sprawia, że jesteśmy idealni na swój sposób. Nasze ciało, nasz charakter- to już jest wystarczające. Nie musimy nic zmieniać, jesteśmy piękni. Każdy z nas, nasza odmienność i unikatowość. To właśnie jest piękno. Że różnimy się od siebie.
Myślę, że to właśnie jest jedna z trudniejszych rzeczy do zaakceptowania- to, że nigdy nie będziemy tacy, jak ktoś inny. Ciągle się porównujemy, bo przecież Pani X ma piękne włosy, Pani Y ma świetną figurę, a Pani Z jest niesamowicie miła i lubiana.
Dlaczego tak ciężko nam skupić się na poprawie samych siebie, zamiast wyszukiwania atutów i wad kogoś innego?
Ja chcę spróbować przestać się porównywać do innych, bo to do niczego dobrego nie prowadzi. Sprawia jedynie, że czuję się mniej wartościowa, nie ładna i niekomfortowo we własnej skórze.
Chcę zadbać o siebie, zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie. Chcę przestać się bać zmian, wyjścia ze swojej strefy komfortu, wziąć swoje życie we własne ręce.
I nie zamierzam się poddać, dopóki nie będę w pełni szczęśliwa.

~GoldenTrio

Dear K,
Zastanawiam się czy ty też tyle o mnie myślisz, czy twoje serce też podskakuje, gdy widzisz, że jestem aktywna na messengerze, czy przypominasz sobie, jak rozmawialiśmy na imprezie sylwestrowej, jak mnie przytulałeś. Zastanawiam się czy ty również myślisz za dużo o relacji jaka nas łączy, próbujesz pojąć czy w słowach jakie do mnie powiedziałeś było coś, co mogłoby znaczyć, że czujesz coś więcej niż przyjaźń. Też próbujesz wszystko analizować i zastanawiać się czy zrobiłeś coś, co mogło nas poróżnić?
Powiedz mi, mam na coś liczyć czy pożegnać się z tymi wspomnieniami i ruszyć dalej? Dlaczego tak ciężko odgadnąć co czujesz?
Czy tylko ja, gdy słyszę przychodzącą wiadomość mam nadzieję, że to ty? Czy tylko ja chciałabym, żebyś mnie gdzieś zaprosił? Czy tylko ja im więcej o tobie myślę i mówię przyjaciółce, tym bardziej jestem pewna, że zaczynam czuć do ciebie coś więcej?
Chciałabym cofnąć się o kilka dni, by znów znaleźć się w twoich ramionach. Może tym razem zrobiłabym coś innego, albo ty byś coś zrobił, co sprawiłoby, że teraz zamiast pisać wpis, którego nigdy nie odczytasz, pisałabym z tobą?
Zastanawiam się czy gdybyśmy nie stracili kontaktu, wtedy po obozie, czy teraz byłoby inaczej. Chyba myślę o tym za dużo, próbuję porozdzielać myśli na coraz mniejsze, aż sama się w nich gubię…
Może jednak ty też to robisz, mam na co liczyć?
Jednocześnie chciałabym znać co myślisz i właśnie tego się boję. Bo czy lepsza jest nadzieja czy wiedza?
Sama nie wiem w którym momencie, ale gdy ktoś się pytał czy coś jest między nami, uśmiechałam się. Ty też?
I wiesz, jak teraz się zastanawiam, to że zwróciłeś na mnie większą uwagę niż na dziewczyny ładniejsze i bardziej pewne siebie, a to mnie chyba wzmocniło. Chyba właśnie dlatego, teraz czuję się pewniejsza. Bo może się mylę, ale nie zwracałeś uwagi na to czy jestem idealna, po prostu mnie zaakceptowałeś.
Może jakimś cudem podobam ci się taka jaka jestem? Może moja nadzieja się spełni i mnie gdzieś zaprosisz?
Powinnam mieć nadzieję, że to zrobisz?
Bo co z tamtą dziewczyną, o której wspomniałeś?
Chyba potrzebuję nie czuć się samotna, ale i tak dajesz mi siłę, nawet o tym nie wiedząc.

~GoldenTrio