Czy to nie dziwne opuszczać miejsca, które się znało? Opuszczać ludzi, z którymi ma się tyle wspomnień? Tracić przyjaciół, którzy mieli być na zawsze? Zostawiać miejsce, w którym się dorastało, płakało, śmiało, przychodziło najtrudniejsze chwilę i budowało najwspanialsze przyjaźnie i wspomnienia?
Czy to nie dziwne, że jedno miejsce potrafi być mieszaniną wszelkich kontrastów i emocji, dobrych i złych chwil, najróżniejszych ludzi i charakterów?
Przyszłam jako dziecko, nie wiedzące zbyt wiele, ale śmiałe i nieustraszone, wychodzę jako nastolatka, która przed sobą ma cały świat i choć była złamana wiele razy, nie poddała się i nie podda, bo tego właśnie się nauczyła.
Szkoła jest czymś więcej niż budynkiem, do którego jesteśmy zmuszani chodzić i powodem naszych zmartwień ocenami. Jest miejscem, gdzie dorastamy, uczymy się kim jesteśmy i co lubimy, poznajemy ludzi, którzy są naszymi przyjaciółmi lub wrogami, odkrywamy nowe rzeczy i tworzymy wspomnienia.
Mimo tego ile narzekałam na swoją szkołę i ludzi w niej, wiem że będzie mi tego brakować. Już brakuje. Myśl, że nic już nie będzie takie samo, a część tych ludzi widziałam wczoraj ostatni raz, jest straszna. Po dziesięciu latach będzie dziwnie wejść do nowej szkoły, z nowymi nauczycielami, innymi korytarzami i bez znanych ludzi.
Ale nie mogę powiedzieć, że żałuję odchodzić. Bo mimo tego, jak bardzo będzie mi tego brakować, cieszę się również, że mogę zacząć nowy rozdział. Mogę stać się kimś innym, lepszym człowiekiem, lepszą sobą.
Do którejkolwiek klasy teraz chodzicie, jesteście w podstawówce, ukończyliście właśnie gimnazjum, liceum czy cokolwiek innego, pamiętajcie, by w miejscu, gdzie was oceniają, nie zgubić siebie. Bo nieważne co inni o was mówią, ważne jest to co wy wiecie o sobie. Dlatego nie bójcie się ryzykować, bawić, poznawać, żyć życiem jakie sobie wymarzycie.
Nie bójcie ani nie wstydźcie się tego, kim jesteście.
Ja spędziłam, i nadal staram się to naprawić, zbyt wiele czasu wstydząc się siebie. Nadal pracuję nad tym, by nie bać się pokazywać, kim jestem.
Dlatego teraz chyba po raz pierwszy mówię o swoim wieku. Wcześniej okropnie się tego bałam- że będziecie oceniać to co piszę w opowiadaniach lub we wpisach pod pryzmat mojego wieku. Bo czy to naprawdę tak ważne ile mamy lat? Czy nasz wiek definiuje kim jesteśmy i co przechodzimy?
Nie, oczywiście, że nie, a przynajmniej nie powinien. Dlatego wciąż staram się pokonać strach przed wyjawieniem przed wami siebie.
Mam nadzieję, że to nic nie zmieni.
Kończąc ten wpis, w którym poruszyłam kilka ważnych dla mnie rzeczy, chciałabym życzyć wam wspaniałych wakacji, aby wasze plany się udały, abyście odpoczęli od stresu, zaczerpnęli słońca i radości. Mam nadzieję, że będziecie mieć niesamowite wakacje.
Miłego dnia,

~GoldenTrio

Hej. Druga część EMNIICHY dodana!
Miałam pewne problemy z dodaniem tej części i nie wiem czy dostałyście powiadomienie, więc piszę ten wpis.
Dajcie znać, jak się podoba i czy dostałyście powiadomienie.

~GoldenTrio