Dlaczego są takie dni, kiedy wszystko dotyka mnie bardziej, boli mocniej, przeraża silniej? Dlaczego te dni są ostatnio tak częste?
Czy ze mną jest coś nie tak? Jestem zbyt słaba, niewystarczająca, niewartościowa?
Dlaczego on pojawia się w moich myślach, choć nawet nie rozmawiamy? Czy moje wyobrażenie o nim sprawia, że chciałabym by stało się prawdą?
Dlaczego tak często czuję się samotna, nawet gdy wszędzie wokół otaczają mnie ludzie? Nawet, gdy wiem, że mam obok siebie osoby, które mogę nazwać prawdziwymi przyjaciółmi, dlaczego i tak podważam prawdziwość tej przyjaźni?
Dlaczego coraz częściej szukam sposoby, żeby uciec od rzeczywistości, swoim myśli?
Dlaczego zrobienie czegokolwiek sprawia mi ostatnio tak wiele trudu? Czy to nawrót? Czy będzie gorzej, znów stracę totalnie nadzieję, zagubię się we własnych myślach i zacznę rozważać rzeczy, których nie chcę, ale czuję potrzebę zrobienia?
Czy kiedykolwiek poczuję się w pełni piękna, wystarczająca i kochana za to kim jestem? Czy na to nie zasłużyłam, może nie jestem dobrym człowiekiem i nie zasługuję na miłość?
Dlaczego strach paraliżuje mnie tak często, dusi w środku i nie pozwala ruszyć na przód, zrobić kroku ku zmianie?
Dlaczego czuję, że tonę, a moje lęki rosną z każdym dniem?
Jak długo mam jeszcze wytrzymać, kiedy jestem tak potwornie zmęczona udawaniem, że wszystko jest dobrze? Zmęczona tym, że nic nie jest w porządku.

~GoldenTrio

Jak wyrazić uczucia, których nie rozumiemy?
Jak wypowiedzieć swoje myśli, kiedy za bardzo boimy się odrzucenia?
Jak poradzić sobie z paraliżującym strachem?
Jak zapełnić pustkę w swoim sercu, która wydaje się powiększać z każdym dniem samotności?
Jak zacząć akceptować swój wygląd, swoje wady, swoje ciało pełne niedoskonałości?
Jak stać się bardziej pewnym siebie, gdy nie umie się patrzeć ludziom w oczy, boją się, że widzą ciebie tak, jak ty samego siebie?
Jak odnaleźć złoty środek w różnych aspektach życia?
Jak pomóc osobie, która nie chce pomocy?
Jak pomóc samemu sobie, kiedy jesteśmy coraz bardziej zmęczeniu walką?
Jak zaakceptować fakt, że perfekcja nie istnieje, nie ma czegoś takiego jak perfekcyjne ciało, dzień, życie?
Jak przestać starać się spełnić ambicje innych ludzi o twoim życiu?
Jak przestać próbować sprostać wszystkim oczekiwaniom?
Jak nie czuć się winnym, niewystarczającym, zbyt słabym, zbyt żenującym?
Jak przestać bać się opinii innych ludzi?
Jak skończyć z ciągłym analizowaniem każdego gestu, czynności, rozmowy, wypowiedzianego do kogoś słowa?
Jak znaleźć w sobie odwagę, by żyć życiem jakie się wymarzyło, ale zrażać się niepowodzeniami?
Jak przeżyć ból?
Jak nauczyć się nie przejmować słowami innych, nawet najbliższych?
Jak przelać swoje łzy w siłę do zmiany?
Jak przestać wątpić w swoje możliwości i w szczerość uczuć innych?
Jak mieć pewność, że ktoś naprawdę nas lubi, a nie że tylko udaje?
Jak zrozumieć, że nie wszyscy widzą w nas tylko to co najgorsze, niektórzy widzą w nas to, co najlepsze?
Jak wyzbyć się zbytniego myślenia?
Jak przestać cierpieć i bać się tak bardzo?

~GoldenTrio
PS. Proszę odpowiedzcie, jakkolwiek, proszę.

Są dni kiedy jest gorzej. Kiedy mam wrażenie, jakbym nie zrobiła żadnego postępu. Jakbym nie zasługiwała na wyzdrowienie i pozbycie się wszystkich gównianych myśli. Jakbym była niewystarczająca, nie dość dobra, ładna czy dobra. Jakbym wróciła do stanu, z którego od lat próbuję wyjść.
Czasem po prostu mój mózg nie chce się zamknąć. Analizuję każdą rozmowę, każdy gest i zastanawiam się jak ktoś mógł odebrać, to co powiedziałam lub zrobiłam. Obwiniam się za każde niespełnione oczekiwanie wobec mojej osoby i niebycie idealną córką, siostrą, przyjaciółką, człowiekiem.
Boję się, że wszystkie moje lęki staną się prawdą.
Nie chcę zostać sama, nie chcę aby ktoś w którymś momencie patrząc na wiadomość ode mnie pomyślał „o Boże, znowu ona”. Nie chcę się narzucać innym, nie chcę być ciężarem.
Dlaczego czasem czuję się po prostu taka ciężka, jakby niewidzialny kamień wisiał na mnie przyczepiony silnie do serca?
Nie mogę spokojnie spać, bo nawet wtedy, będąc gdzieś pomiędzy jawą a snem, mój mózg pędzi jak szalony, powtarzając w kółko, że jestem niewystarczająca i że nie zasługuję na ważnych dla mnie ludzi, na szczęście, że ci ludzie w ogóle mnie nie lubią.
Dlaczego jestem swoim największym wrogiem?
Zawsze staram się pomóc innym, zrobić wszystko co mogę, aby nikt nie czuł się tak jak ja, ale prawda jest taka, że sama potrzebuję pomocy. I nawet nie tyle, że nie mam do kogo się zwrócić, ale po prostu nikt nie jest w stanie mi pomóc, bo to siedzi we mnie- to jestem ja, nawet jeśli bardzo chciałbym temu zaprzeczać. I choć staram się panować nad własnymi uczuciami i myślami, czasem nie potrafię.
To potwornie wyczerpujące toczyć wieczną walkę z własnym umysłem i kiedy już czujesz, że zmierzasz do wygranej, zacząć się staczać.
Czasem myślę, że być może potrzebuję kogoś, kto mnie pokocha za to jaka jestem, jak wyglądam i po prostu przytuli mnie na tyle mocno, by nie pozwolić bym się rozpadła. Lub pomoże mi pozbierać wszystkie strzaskane fragmenty i złoży je na nowo. Ale potem patrzę w lustro i przypominam sobie jaka jestem i jak wyglądam, i już chyba rozumiem dlaczego jestem sama.
To boli i pożera mnie od środka, bo jednocześnie boję się samej myśli, że miałabym mieć chłopaka i miałabym czuć jego dotyk. A może wcale się nie boję. Może po prostu szukam wymówki, by pocieszyć samą siebie.
I choć wiem, że nie ma pośpiechu i że zapewne jeszcze znajdę kogoś przy kim poczuję się piękna i wartościowa, ale czasem to boli, bo wiem, że właśnie teraz tego potrzebuję.
Jak przestać porównywać każdy aspekt swojego życia do życia innych ludzi, ich wyglądu, ubioru, zachowania i zdolności? Wiem, że to mnie niszczy, a jednocześnie nie umiem przestać.

~GoldenTrio