⇨ Ż𝕪𝕔𝕫𝕖𝕟𝕚𝕒 ⇦
Z okazji Bożego Narodzenia, życzę wszystkim, którzy to czytają wesołych świąt, żebyście mogli spędzić je w gronie rodzinnym, z pięknie przyozdobioną choinką i mnóstwem prezentów pod nią. Każdemu z osobna życzę, żeby nie przestał wierzyć w siebie nawet w najmroczniejsze dni, był szczęśliwy i korzystał z życia w stu procentach. ,,Nadziei, która nigdy nie gaśnie, szczęścia, które trwa wiecznie!".
➳ ᴍᴇʀʀʏ ᴄʜʀɪsᴛᴍᴀs, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!

⇨ 𝕂𝕣ó𝕥𝕜𝕚 𝕨𝕡𝕚𝕤 ⇦
Także – witajcie zdalne!
Wiąże się z tym śmieszna historia, jeśli mam być szczera. Był bowiem piękny, śnieżny poniedziałek, godzina 7.30, gdy to musiałam się wyszykować do szkoły na chemię. Tak więc przyszłam do szkoły, przesiedziałam całą przerwę w szatni i poszłam na pierwszą lekcję. Lekcja jak lekcja, chociaż brakowało mi mojej przyjaciółki (połowa klasy przez jedną z nauczycielek miała narzuconą kwarantannę do końca tygodnia), ale sobie poradziłam. Przerwa – siedziałam i powtarzałam do pracy klasowej z matematyki. Lekcja i znowu przerwa. Mam dobre przeczucie, że dostanę 4. Mieliśmy mieć historię, jednak wychowawczyni jeszcze przed dzwonkiem wepchnęła nas do klasy i nakrzyczała na nas, że przyszliśmy do szkoły. Najśmieszniejsze, chwilę później zaczęła przepraszać, bo ,,nie wiedziałam, że dyrektor do was niczego nie napisał. Ale teraz tak patrzę i ja też nie dostałam żadnego maila. Musiał się pomylić". I musieliśmy wyjść ze szkoły do domu.
Także – zaliczyłam pracę klasową z matematyki i mam zdalne, ale bez kwarantanny, bo Covid mam już za sobą. I jeszcze wieczorem dowiedziałam się, że dostałam 5+ z ostatniej pracy klasowej z fizyki (gdzie myślałam, że ledwo 4 będzie).
➳ ɢᴏᴏᴅʙʏᴇ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!

➳ ɢᴏᴏᴅ ᴇᴠᴇɴɪɴɢ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!
❝𝕿𝖔 𝖟𝖚𝖕𝖊ł𝖓𝖎𝖊 𝖜 𝖕𝖔𝖗𝖟𝖆̨𝖉𝖐𝖚, 𝖈𝖟𝖆𝖘𝖆𝖒𝖎 𝖕𝖔𝖐𝖆𝖟𝖆𝖈́ 𝖘𝖜𝖔𝖏𝖆̨ 𝖘ł𝖆𝖇𝖔𝖘́𝖈́. 𝕿𝖔 𝖜 𝖕𝖔𝖗𝖟𝖆̨𝖉𝖐𝖚 𝖇𝖞𝖈́ 𝖘𝖔𝖇𝖆̨.❞
➟ Sześć dni temu mówiłam Wam, że mam się dobrze, że czuję się coraz lepiej. I… ja naprawdę chciałabym w to wierzyć. Jakby – było dobrze, przez niecały tydzień. Postanowiłam dążyć do akceptacji siebie – nie od razu, wielkimi krokami, lecz małymi, żeby choć każdego dnia zrobić dla siebie miłą rzecz. Rozwiązując dobrze zadanie z matematyki powiedzieć sobie ,,jestem z siebie dumna, umiem to!". A i owszem, robiłam tak. Jednak z każdym dniem sprawiało mi to coraz większą trudność. W szkole słyszałam ,,szybciej to rób", ,,nie takim sposobem masz to robić", ,,źle, okropnie", ,,jesteś najlepsza z polskiego, a nawet twoja przyjaciółka dostała wyższą ocenę od ciebie". Przykro mi to wspominać, mówić – jednak w domu nie było lepiej. Tak naprawdę w całym tygodniu spędzam w domu jakieś dziesięć godzin (nie licząc tych siedmiu/ośmiu godzin snu), a mamy i taty tak naprawdę niemal w ogóle nie widzę, poza tym, że mama mnie podrzuca i odbiera ze szkoły. A taty czasami wcale. Chociaż przyznam, że czasami się cieszę, że nie ma mnie w domu, bo moi rodzice prawie każdego dnia się kłócą. A może robią to każdego dnia, tylko ja wracam do domu tak późno i tych kłótni nie słyszę?

➟ To boli, że po męczącym i najczęściej okropnym dniu w szkole wracam do domu, gdzie nie mogę odpocząć, ponieważ przez podłogę słyszę rodziców kłócących się na parterze. Chyba jeszcze gorszy jest fakt, że zwykle mama wyładowuje tę złość na mnie, narzekając między innymi na oceny, ilość sprawdzianów i to, że musi mnie odwozić i odbierać ze szkoły o takiej porze. Mam wrażenie, że z każdym dniem zapadam się w sobie coraz bardziej, zamykam się na ludzi, zaczynam ich nienawidzić i pod***dać na zdrowiu i samoocenie.

➟ Mam przyjaciółkę, która mi pomaga i dzięki której dzień w szkole nie jest taki zły. Jednak problem jest w tym, iż mamy zbyt dużą ilość sprawdzianów, by móc się spotkać u którejś w domu, a poza tym byłby w ogóle problem z dowiezieniem i odebraniem mnie. Poza tym mam ją tylko przez (mimo wszystko) niewielką część dnia, wtedy, gdy nie mogę tak po prostu przytulić się do niej i powiedzieć wszystko, co leży mi na sercu, bo wątpię, że dwadzieścia minut czy pół godziny by wystarczyło.

➟ Potrzebuję takiej osoby, gdy jestem w domu. I tak, mam Kate, która i tak mi pomaga, jednak potrzebuję kogoś fizycznie – tak, bym mogła się do niego przytulić i żeby i on przytulił mnie. Wstyd mi się do tego przyznać, ale za taką ,,fizyczną osobę" robi mi największa przytulanka z czasów dzieciństwa, jaką tylko znalazłam. I… jakby przytulam się do niego przez kłótnie moich rodziców. A raczej powinnam się przytulać do moich rodziców, i to nie przez ich kłótnie. Ale nie jestem sobie w stanie wyobrazić, że nagle znajdują mnie płaczącą i zaczynają się przepraszać, obiecywać, że już nie będą na siebie krzyczeć. I że potem podchodzą do mnie, mówią, że wszystko już w porządku, a nawet jeśli nie to każdy może mieć zły dzień i mogę się wypłakać w ich ramionach. Jeżeli jednak by mi się udało, i tak wygląda to sztucznie. Znacie ,,Koralinę" i ten moment, gdy ona znajduje się w tym wymarzonym świecie? I jej ,,rodziców"? Tak, o to właśnie mi chodzi. Czasem po prostu chciałabym się tak do kogoś przytulić…

➟ ❝Tony nie był małym dzieckiem, które przychodziło z płaczem do rodziców w nocy ─ lecz czasem nawet dorośli mężczyźni potrzebują, żeby ktoś ich przytulił i powiedział, że ich nie opuści, że wszystko jest w porządku.❞
➳ ɢᴏᴏᴅɴɪɢʜᴛ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!