➳ ʜᴏᴡᴅʏ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!
❝𝕻𝖔𝖒𝖆𝖌𝖆𝖘𝖟 𝖐𝖆𝖟̇𝖉𝖊𝖒𝖚, 𝖙𝖞𝖑𝖐𝖔 𝖕𝖔 𝖙𝖔, 𝖆𝖇𝖞 𝖓𝖎𝖊 𝖈𝖟𝖚ł 𝖘𝖎𝖊̨ 𝖙𝖆𝖐 𝖏𝖆𝖐 𝖙𝖞.❞
➟ Z dziesięciu książek, które dostałam na Boże Narodzenie, zostały mi cztery, z czego w jednej z nich jestem w trakcie (,,Almond" Won-pyung Sohn). Oraz dwadzieścia cztery kolejne na liście do kupienia. Przed nami ferie, a do Wielkanocy zostały jakieś trzy miesiące (na marginesie: dzisiaj przy obiedzie dowiedziałam się, że tegoroczne święta wielkanocne spędzam we Włoszech). Ale trzeba pamiętać jeszcze o lekturach szkolnych i tej trylogii wojen makowych stojącej na biurku!

➟ Obiecałam, że poruszę temat mojej zmiany szkoły. Nie będzie to coś w stylu: ,,Jak ja nie chcę się przenosić, w aktualnej szkole mam wiele przyjaciół!" albo ,,Mam dylemat: z jednej strony bardzo chcę się przenieść, a z drugiej nie, bo to będzie tak, jakbym zaczęła nowe życie". Pierwsze stwierdzenie jest jednym wielkim kłamstwem, gdyż poza moją jedną dobrą koleżanką z innymi mam czat na Messengerze tylko po to, by wysyłać sobie nawzajem lekcje. Drugie ma w sobie trochę prawdy, ponieważ wiem, że będzie to dla mnie jak zaczęcie nowego życia – ale i tak chcę tam iść. Znaczy kiedyś chciałam. Teraz nie jestem tego taka pewna.

➟ Nie jestem tego pewna z, jak się wydaje, głupiego powodu. Na początku roku uświadomiłam sobie, że do przeniesienia się został jeden rok szkolny – właśnie ten, który się rozpoczął. A nawet mniej, biorąc pod uwagę, że egzamin wstępny będzie miał miejsce na przełomie kwietnia i maja. Przekonywałam się kilka miesięcy do tego, by powiedzieć sobie: ,,Jesteś wystarczająca i zdasz go świetnie, a następny rok zaczniesz właśnie w tej szkole". I udało się to, całkiem niedawno, ponieważ w połowie grudnia. I nie było już: ,,Jeżeli dostanę się do tej szkoły…", tylko ,,Dostanę się do tej szkoły…". Jednak jakiś czas temu rozmawiając przy stole o jakichś szkolnych sprawach moja mama powiedziała: ,,No nie wiadomo czy tam, gdzie trafisz, będą mili nauczyciele" (nie miała na myśli tej szkoły, do której zamierzam się przenieść). Odpowiedziałam: ,,Ale przecież u mojego brata w szkole wszyscy są mili" (ponieważ mój brat chodzi do tej szkoły, do której chcę się przenieść). Na co ona odparła: ,,No tak, jeżeli się tam dostaniesz". I wiem, że to może być głupie, ale odebrałam to tak, jakby nie wierzyła w to, że mogę się tam dostać; jakby za tymi słowami kryło się: ,,Nie jesteś wystarczająca, żeby się tam dostać". Jakoś… wszyscy wokół mówili mi, że ,,powodzenia w nowej szkole!", ,,trzymam kciuki, dostaniesz się tam!", ,,i aby nowy rok szkolny zaczął się w tej szkole, o której marzysz" i chyba przestałam do siebie dopuszczać opcję ,,hej, ale przecież może zabraknąć Ci punktów i zostaniesz na starych śmieciach". I jakoś teraz już nie mogę myśleć o tym jako: ,,Dostaniesz się tam…", tylko ,,Jeżeli dostaniesz się tam…", kładąc podświadomie nacisk na ,,jeżeli" i dobijając siebie jeszcze bardziej tym, że być może nie dam rady tego zrobić… I dodatkowo mama, mówiąc o tym, ciągle dodaje to ,,jeśli, jeżeli", jakby sama chciała mi to uświadomić lub psychicznie przygotować na moment nie zobaczenia mnie na liście przyjętych ;-;

➟ Najgorsze jest to, że nie mam żadnej fizycznej osoby, z którą mogłabym porozmawiać i, nie wiem, przytulić się do niej czy coś. Reszta rodziny odpada, bo tak naprawdę żaden z nich nie ma wystarczając dużo czasu, żeby ze mną posiedzieć i poważnie porozmawiać. Zbliżają się ferie, pewnie spotkam się z moją koleżanką i być może z kolegą, ale jak myślę o tym, że miałabym któremuś z nich powiedzieć coś poza tym, że ,,W przyszłym roku szkolnym mam nadzieję znaleźć się w tamtej szkole" i wyżalić się, powiedzieć co mnie tak martwi, zasypuje mnie ogromne poczucie winy, że nie dość, iż mamy szkołę, a oni własne problemy rodzinne, ja daję im na barki swój…

➟ Nie wiem, może uda mi się jakoś to przekonanie o przeniesieniu się naprawić i znowu zacząć sobie mówić ,,Dostaniesz się, dziewczyno. Jesteś wystarczająca". Na chwilę obecną tylko chcę Wam życzyć miłego dnia ♥ Kończę, bo czeka na mnie sprawozdanie z polskiego, kilkanaście zagadnień z historii (praca klasowa w poniedziałek), lektura i klasówka z fizyki (na wtorek) oraz kartkówka z geografii (w czwartek). Mam nadzieję, że chociaż skoro robią nam w ciągu tych pięciu dni cztery sprawdziany zajmą się sprawdzaniem ich przez ferie – w końcu po dwóch tygodniach muszą je oddać ;-;
➳ ɢᴏᴏᴅʙʏᴇ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!

➳ ʜᴏᴡᴅʏ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!
❝𝕸𝖔𝖟̇𝖊 𝖎 𝖟̇𝖞𝖏𝖊̨, 𝖆𝖑𝖊… 𝖏𝖚𝖟̇ 𝖉𝖆𝖜𝖓𝖔 𝖚𝖒𝖆𝖗ł𝖆𝖒 𝖜 𝖘́𝖗𝖔𝖉𝖐𝖚.❞
➟ Znacie to uczucie, gdy na przykład oglądacie serial po raz drugi i jest scena, która wcześniej złamała Wam serce, ale teraz jesteście na nią mentalnie przygotowani, więc Wasze myśli wyglądają tak: ,,Nie płacz, przecież on będzie żyć. Nie zginie, ma przed sobą zbyt wiele odcinków", i staracie się po prostu patrzyć w ekran mając nadzieję, że ta scena się zaraz skończy, ale drżą Wam wargi i w końcu zalewacie się łzami, jak to było za pierwszym razem? Tak, to znowu ja. Fandom Sherlocka Holmesa pozdrawia :)

➟ Swoją drogą, jak Wam minęły święta? Powiedzmy, że po mojej stronie się one udały. Na mojej półce pojawiło się dziesięć nowych książek (w tym pierwszy tom Sherlocka Holmesa), karta podarunkowa do Empiku (od wujka), para ciepłych, zimowych skarpet i świąteczna piżama (od babci) i czapka i szal w odcieniu butelkowego zielonego (od rodziców). Udało mi się zostać przy stole i nie uciec do siebie do pokoju, żeby dalej oglądać Sherlocka. Pojechaliśmy na początek pasterki, wróciliśmy i mogłam wreszcie się zaszyć w łóżku z książką (czytałam do wpół do drugiej).

➟ Aktualnie jestem w trakcie ,,Pięknego stylu. Przewodnika człowieka myślącego po sztuce pisania XXI wieku" Stevena Pinkera. Jest to bardziej podręcznik, by nauczyć się poprawnie pisać, niżeli książka dla przyjemności, jednak dwa kolejne tomy Holmesa nie wiadomo czy dotrą przed Nowym Rokiem, a czytanie na czytniku strasznie mnie demotywuje, więc muszę się zadowolić czymś innym. Inaczej: jest to wskazane, bym czytała inną książkę. Widzieliście kiedyś Sherlocka Holmesa aktualnie niepracującego nad żadną sprawą? W chwili, gdy przed spaniem nie miałam fizycznej książki w rękach bardzo go przypominałam ;w;

➟ Nie jestem pewna czy jestem gotowa napisać ten akapit. Wiem, że Was nim zawiodę. Wdech i wydech… Być może nie uda mi się dokończyć do końca roku one-shota Stony. Nie wiem, czy zdołam to zrobić do końca lutego. Być może nie. Nie wspominam o ,,Połączeni przez testrale" – co nie znaczy, że o tym zapominałam. Pamiętam, ale nie mam sił do tego wrócić. Nie chcę Was martwić, jestem tylko dziewczyną ze strony internetowej – ale nie czuję się dobrze. Ostatnio wiele spraw mnie przytłacza. Ludzie mnie przytłaczają. Byłam wczoraj w miejscu niby mi bliskim, rodzinnym… a zostałam tam obrażona, nazwana ,,głupią" i ,,nieposłuszną". To jest właśnie podobny moment do przedstawionego na początku: byłam mentalnie na to przygotowana, bo już kiedyś spotkało mnie coś podobnego, tylko w znacznie mniejszym stopniu, a mimo to gdy wróciłam do domu po słyszeniu w drodze do niego żartów na ten temat, by mi poprawić humor, zaśmiałam się cicho i załamałam. W zeszłym roku najgorszym dniem świąt był 24 grudnia, Wigilia – w tym roku jest nim 26 grudnia, drugi dzień świąt. Plusem jest to, że najprawdopodobniej już nigdy nie postawię nogi w tamtym domu.

➟ Chyba będę już kończyć. Odezwę się 31 grudnia z życzeniami sylwestrowymi. Co teraz będę robić? Nie wiem, być może próbować nie załamać się, przydałoby się też zobaczyć z innymi ludźmi, pogadać z kimś innym niż ze swoim odbiciem w telefonie. Przede wszystkim: spróbuję przetrwać. Udaje się to od blisko trzech lat, teraz też musi.
➳ ɢᴏᴏᴅʙʏᴇ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!