⇨ 𝕂𝕣ó𝕥𝕜𝕚 𝕨𝕡𝕚𝕤 ⇦
U mnie troszkę lepiej. A u Was?
Wybaczcie brak odzewu przez dłuższy czas, ale Covid zaatakował moją rodzinę i mnie trochę też (chociaż i tak przeszłam go w większości bezobjawowo). Na szczęście ja z bratem i mamą jesteśmy zdrowi, a tata już niedługo pewnie się lepiej poczuje i wstanie na nogi.
Najbardziej mnie w tym wszystkim denerwuje to, że mimo iż siedzę w domu do 16 czuję się tak, jakby więzili mnie już miesiąc. Mam ogródek, jednak ostatnio pogoda nie dopisuje (albo raczej dopisuje – uwielbiam, gdy jest zimno i pada deszcz, ale mama nie pozwala mi wychodzić wtedy na dwór) i nie za bardzo mogę wyjść. Tak naprawdę już od początku listopada nie widziałam nikogo innego na żywo poza moją rodziną. Co prawda z moją przyjaciółką rozmawiamy na Messengerze, ale to wciąż nie to samo co bycie obok niej na żywo, z głową leżącą na jej ramieniu.
Muszę jednak przyznać, że jeszcze bardziej denerwującą rzeczą jest fakt, iż nie nałożyli na moją klasę kwarantanny, kiedy u mnie stwierdzono Covida – a wtedy, gdy stwierdzono go u jednej z nauczycielek. Jakby, rozumiem, że ona miała z nimi do czynienia przez te kilka dni po 1 listopada. Ale błagam – być może chodziłam z Covidem do szkoły już od tygodnia, tylko przechodziłam go bezobjawowo! Ja czasami naprawdę nie mam sił do tej szkoły… ;-;
Czujecie już ten klimat bożonarodzeniowy? Ja owszem mimo braku śniegu za oknem. Przynajmniej rozpoczął się okres, gdy o szesnastej jest już ciemno, co wprost uwielbiam! Nie wiem jak Wy, ale ja, gdy jest ciemno za oknem, jestem najbardziej odprężona i mogłabym siedzieć do północy, czytając książkę.
Chciałam Wam dać znać, że nadal żyję (i pracuję nad kolejnym rozdziałem!) :) Myślę nad tym, by napisać jakiś specjał świąteczny z Marvela – co Wy na to? ;) ♥
➳ ɢᴏᴏᴅʙʏᴇ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!

➳ ɢᴏᴏᴅ ᴇᴠᴇɴɪɴɢ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!
❝𝕿𝖍𝖆𝖙 𝖒𝖔𝖒𝖊𝖓𝖙 𝖜𝖍𝖊𝖓 𝖞𝖔𝖚 𝖇𝖗𝖚𝖘𝖙 𝖎𝖓𝖙𝖔 𝖙𝖊𝖆𝖗𝖘 𝖎𝖓 𝖞𝖔𝖚𝖗 𝖗𝖔𝖔𝖒 𝖆𝖓𝖉 𝖞𝖔𝖚 𝖗𝖊𝖆𝖑𝖎𝖟𝖊 𝖙𝖍𝖆𝖙 𝖓𝖔 𝖔𝖓𝖊 𝖐𝖓𝖔𝖜𝖘 𝖍𝖔𝖜 𝖚𝖓𝖍𝖆𝖕𝖕𝖞 𝖞𝖔𝖚 𝖆𝖗𝖊.❞
➟ Ostatni raz byłam tutaj 4 tygodnie temu. Od tego czasu zmieniło się co nieco. Zmieniłam się ja, moje podejście do życia, poziom samoakceptacji. Nie mogę powiedzieć, że wszystko nagle wystrzeliło w górę i zaczęłam w siebie wierzyć, nie być taką wrażliwą dziewczynką, którą dotknie najmniejsze złe słówko. Ale dążę do tego. Dążę do tego, by pewnego dnia wstać z łóżka, ustać przed lustrem i powiedzieć z uśmiechem: ,,Jesteś wystarczająco dobra. Nie szkodzi, że z tego masz odrobinę gorsze oceny, nie zawsze robisz to, co zaplanowałaś. Może i nie jesteś idealna, ale jesteś piękna, utalentowana i szczęśliwa. Jesteś wystarczająco dobra, dziewczyno. Przeszłaś w życiu tyle, a mimo stoisz tutaj i uśmiechasz się, jakby tego nie było. Ponieważ uwierzyłaś w siebie, uwierzyłaś, że możesz to zrobić. Że możesz zmienić się na lepsze".

➟ Ale nie będę udawać – mam złe dni, złe chwile, złe tygodnie. Nie zawsze wstaję i idę do szkoły z myślą, że mimo wszystko to będzie dobry dzień i dam radę go przeżyć. Czasem po prostu te wszystkie myśli złączają się w jedną i nie umiem unieść ich ciężaru bez pokazania, że coś jest nie tak i potrzebuję pomocy. Są takie dni, kiedy całe przerwy spędzam na bezcelowym gapieniu się w telefon, leżąc na ramieniu przyjaciółki. Niestety, takie dni również muszą kiedyś nastąpić – prędzej czy później. Musisz kiedyś obudzić się i stwierdzić, że czujesz się jak nic niewarta osoba niepasująca do żadnej części układanki. Takie jest życie.

➟ Ale jest lepiej. Staram się każdego dnia powiedzieć sobie kilka komplementów i zrobić coś dla siebie. Usiąść z herbatą przy biurku i napisać część rozdziału bądź poczytać książkę. Czy też nawet rozpłakać się – tak po prostu, żeby wszystkie emocje z minionego dnia wypłynęły ze mnie.

➟ Jestem wdzięczna niektórym nauczycielom ze szkoły, którzy wiedzą o moich problemach i wspierają mnie. Którzy podczas lekcji sprawiają, że zgłaszając się do odpowiedzi czy patrząc na ocenę czuję, że jestem wystarczająco dobra. Którzy nie myślą tokiem ,,siedzi ciągle zamyślona, na pewno nie słucha, wezmę ją do odpowiedzi i postawię jedynkę za pracę na lekcji". Właśnie te najmniejsze gesty typu uśmiechnięcie się, docenienie pracy pomagają najbardziej i podnoszą mnie na duchu. Wystarczy jeden mały gest, by wywołać uśmiech na moich ustach.

➟ Coraz bardziej zaczynam akceptować to, co czuję do pewnej osoby. A dokładniej dziewczyny, mojej przyjaciółki. Trwa to już około roku, ale teraz, gdy wreszcie wróciliśmy do szkół na dłuższy okres mam szansę zobaczyć się z nią każdego dnia. By pogadać o niczym, w godzinnym okienku zejść do sali w ,,piwnicy", usiąść na rurach i obgadywać nauczycielkę z matmy albo pójść do sklepiku na herbatę podczas wolnej lekcji. Po prostu z nią pobyć.

➟ Dla osób czekających na kontynuację opowiadania drarry mam dobrą informację: usiadłam i zaczęłam pisać rozdział siódmy. Jak na razie jestem naprawdę usatysfakcjonowana wynikiem pracy. Jestem przekonana, że pod koniec następnego tygodnia powinien się pojawić :D ♥

➟ Sama nie wiem, co mam jeszcze dodać. Postaram się odzywać chociaż raz na tydzień, by streścić Wam moje poprawy w samoakceptacji i spojrzeniu na życie.
➳ ɢᴏᴏᴅɴɪɢʜᴛ, ᴍʏ ᴅᴇᴀʀ ғʟᴏᴡᴇʀs!

⇨ 𝕂𝕣ó𝕥𝕜𝕚 𝕨𝕡𝕚𝕤 ⇦
Cześć wszystkim…
Tak, wiem, nie odzywałam się przez tydzień. Po prostu zniknęłam, nie martwiąc się o to, czy będziecie się martwić, tęsknić.
A teraz wracam z informacją. Dzisiejszy dzień nie należy do tych najlepszych. Skończyłam niedawno pierwszą część plakatu z biologii i przyznam, że czuję się beznadziejnie. Jak śmieć. Ścierwo. Nie mam ochoty na zupełnie nic. Nawet na czytanie książki.
Jak możecie się domyślić oznacza to, że w tym tygodniu rozdziały się nie pojawią. W przyszłym… zobaczymy, może moje zdrowie psychiczne się poprawi.
Oznacza to również – i nie tylko to – że moja aktywność tutaj zmaleje. Jak na razie raz na jakiś czas wchodzę tutaj tylko po to, żeby wyczyścić liczbę powiadomień. Przepraszam za to, naprawdę. Nie chcę, żeby to tak wyglądało, ale po prostu szkoła… nie tyle, że jest ona ważniejsza, co nauczyciele się na ans rzucili po tym zdalnym, okazało się, że pani z chemii odeszła i na jej miejsce mamy przeklętą matematyczkę z inżynierem z chemii. Dodatkowo sprawdzianów tyle, że kułabym po nocach, gdyby nie fakt, że uczę się na lekcji i pytanie przy tablicy na każdej lekcji chemii i historii, więc muszę się pilnować i powtarzać całą przerwę zamiast bycia na dworze.
Nie wiem, czy poczuję się lepiej – o szesnastej jestem umówiona z koleżanką, może to mi pomoże. Ale nie wiem, na razie czuję się jak kupa niepotrzebnych śmieci.
Przepraszam, naprawdę przepraszam. Chcę być tu aktywna, ale nie wiem, czy się to uda… Przepraszam…
Do zobaczenia jak najszybciej…