<Perspektywa młody Helmut Zemo>
– Wciąż masz tą broń przy sobie? – Zapytała, obejmując mnie.
– Mhym. – Mruknąłem dość obojętnie. – Dlaczego o nią pytasz?
– Kto oprócz twoich rodziców i Oeznika o niej wie, że ją posiadasz? – Głowę oparła o moje ramię.
– Tylko Ty. – Mówię zgodnie z prawdą. – Kuzyną jeszcze nie powiedziałem, choć pewnie się domyślają, więc.. – Wzruszyłem ramionami.
– Jak tak teraz o tym myślę, w sumie to dobrze, że ją masz… – Zaczęła tak spokojnym tonem.
– Czemu? Przecież mówiłaś, że.. – Musiałem jej przerwać bo.. Przecież nie była przekonana abym miał ją przy sobie i zawsze pod ręką.
– Tak ale wiesz. – Zrobiła pauzę. – Będzie mnie miał kto bronić jak się coś złego bądź niebezpiecznego wydarzy. Mam swojego agenta specjalnego. – Na jej słowa tylko się głośno zaśmiałem.
□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■
– STÓJ!! – Wrzasnęłam i coś właśnie spadło z półek, Kali już coś strąciłaś. – Kali jest inny sposób by go trzymać z dala od niej. Jesteś dobra w rzucaniu klątw. Jeśli się do niej zbliży będą go zawsze co noc nawiedzać najgorsze koszmary i Ann nic na to nie poradzi. – Mówię zdecydowanie spokojniejszym tonem, gdyż zatrzymała się i mnie słucha.
– Jesteś genialna Triss. – Przemówiła z zachwytem.
– Wiem, nie ma za co. – Zaśmiałam się. – A teraz choć, wracamy do naszych czasów aby klątwa zaczęła działanie. Niech te czasy zostaną takie jakie były, no może nie licząc tego, że strącając już, coś właśnie im trochę zmieniłaś historię ale nie jakoś drastycznie mam nadzieję. Zostawmy ich, niech ma te jeszcze parę lat względnego spokoju.
■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□
– Co to było?? – Oboje usłyszeliśmy jak coś spadło, Hei tylko mocno ścisnęła mnie za rękaw golf.
– Nie mam pojęcia. – Wstałem a robiąc dosłownie dwa kroki pod półkę z książkami zobaczyłem dwie płyty CD, leżące na podłodze. – Płyty? Niby jak one stąd spadły? – Patrzę na ewentualne możliwość i nic nie dostrzegam. – Przecież to nielogiczne.
– A co jeśli to duchy? – Słyszę to pytanie.
– Heike serio? – Odwracam się w jej stronę z obiema płytami w dłoniach. – One nie istnieją tak samo jak nie wierzę w moc pecha czy czary i magie.
– A w klątwy? – Ciągnie temat szatynka.
– Pf.. również nie, no proszę Cię, przejdziesz pod drabiną i 7 lat nieszczęścia czy coś takiego haha.. Głupota i tyle, jak bajki dla dzieci na dobranoc, to fikcja, moja droga. – Zapewniam ją.
– Ja tam trochę wierzę w takie rzeczy, pokaż płyty. – Poprosiła a gdy jej je podałem oczy jej rozbłysły jak małemu dziecku. – Włącz tą, proszę.
– Hah czemu? – Pytam a ta patrzy na mnie oczami szczeniaka. – Niby co to jest?
– Fajna jest, proszę. Sam zobaczysz i usłyszysz. – Uśmiechnęła się do mnie tak, że musiałbym nie mieć serca aby jej odmówić.
– No dobra, zobaczymy. – Wyjąłem płytę z opakowania i włączyłem od odtwarzacza. 💽💿📀

<Perspektywa Ann-Henriette>
– Obawiam się, że mój małżonek może mieć to samo pytanie. Kiedy wreszcie opuścisz ten świat zanim ci pomożemy. – Wcale nie miałam miłego tonu gdy te słowa opuszczały jej usta jedno po drugim. – Przestań z nią być w każdym znaczeniu tego słowa, nie dotykaj jej, nie mów do niej..
– Trish może wystarczy? – Przerwałam jej lekko podniesiony tonem. – I tak mnie nie zostawi.
– Twoje groźby nie sprawią, że stanie się to czego tak usilnie pragniesz. – Odparł Zemo łapiąc moją dłoń. – To się nigdy nie zdarzy.
– A jakby znów rzucił Cię i byłbyś połamany? – Stev przekabacony przez Trish jak widzę.
– Proszę Cię kochanie, on nawet do Ciebie nie podejdzie bo się boi. – Zażartowała blondynka.
– Nie boję się dla waszej wiadomości. – Prychnął na ich w jego przekonaniu dziecięce docinki.
– Tak? To podejdź. – Kobieta powiedziała to tak jakby było to wyzwanie. Jak ja nie lubię takich sytuacji. Lewku nie rób tego, już się boję o finał. Milczałam przez cały ten czas, wiem, że moje słowa by go przed tym nie powstrzymały. Podszedł spokojnym ale pewnym krokiem do Rogers’a. Patrzyli sobie obaj w oczy a Kapitan zrobił stanowczy krok w przód. Zemo nie zlękł się jego ruchu, stał cały czas nie wzruszony. Na co drugi z nich odpowiedział podniesiem ręki jakby chciał go złapać i znów nim rzucić. Ręce minimalnie mocniej zacisnął w pięści. Ja to zobaczyłam, ale czy Trish ze Stev’em także? Oby nie bo już widzę te docinki.
– Ha! A nie mówiłam. – Moja przyjaciółka już triumfuje. Robi to tylko po to aby jeszcze bardziej go upokorzyć. Mąż zerknął w moją stronę. Choć kochanie, wracaj do mnie i nie baw się w ich gierki.
– Myślisz, że widzieli? – Zapytał mnie szeptem.
– Tak, ale nie przejmuj się tym. Też widziałam jam odrazu cały się spiołeś, to nic takiego. – Przejechałam mu ręką po przedramieniu.
– Tak, jasne. – Mruknął, nie jest zachwycony. Nie mogę, nie lubię słuchać go takiego.. przytuliłam go. Już chciał się odsunąć, uwolnić, zabroniłam mu.
– Dlaczego nie lubisz przytulania? – Wałkujemy ten temat co jakiś czas.
– Rodzice przytulali mnie tylko jak cóż mj się nie udało, znaczy mama bo tata to w ogóle nie pamiętam takiego momentu aby mnie przytulał. – Mówi ze spokojem, słyszę tą nostalgię w jego wypowiedzi. – Tylko nie rób mi tu sesji zaraz.
– Przytulenie kojarzy Ci się tylko z lękiem i porażką, że byłeś słaby? Że nie dałeś rady? Odczuwasz gest przytulenia jako formę okazania litośći nad osobą słabą? – Powiedziałam, niestety za szybko niż zdążyłam pomyśleć, że no tak miałam mu nie „psychologować” hah wybacz kochanie.
– Miałaś nie… – Tam wiem Helmut, wiem.
– Przepraszam, czasem zapominam tego odzielić od siebie. – Zaśmiałam się niepewnie.
– Poza tym lubię przytulanie… – Zaczyna.
– Jak nikogo w stylu Trish czy Avengers nie ma w pobliżu. – Dokończyłam za niego. – Wiem, nie chcesz być przez nich tak postrzegany. W końcu Baron Zemo jest postacią bezwzględną, silną, odważną, wszechstronie uzdolnioną.
– Naśmiewasz się teraz? – Zapytał obejmując mnie ramieniem. – Zaraz Ci mogę przypomnieć jak stanowczy i brutalny potrafię być.
– Już się boję. – Zaśmiałam się, a on wstał aby przejść się po pokoju. – Co mi zrobisz Baronie?
– Pomyślę, nie martw się Kirsche’i. – Zapewnił.