<Perspektywa Ann-Henriette>
Weszłam do naszego kampera aby zrobić tym urwisą jakieś drugie śniadanie, bo przecież oni by mogli latać po dworzu zupełnie bez jedzenie. Tylko śniadanie i heja od nowa nad wodę. Widzę męża odpoczywającego na kanapie. Dałaś mu Trish do wiwatu ale on nie był Ci dłużny zbyt długo.
– Przeklęta Trish ze swoimi poglądami. – Miałeś spać lewku. – Naskoczyła na mnie, sama widziałaś. Mówię dokładnie tak jak było.
– Ja to pamiętam trochę inaczej. – Westchnęłam biorąc się za przygotowywanie posiłku.
– Nie mam racji? – Zdjął z głowy opaskę do spania.
– No nie zupełnie. – Mruknęłam cicho. Nie chcę abyś jeszcze na mnie się gniewał.
– Narobili sobie dzieciaków, pilnować nie ma komu, a weś teraz lataj za nimi. – Usłyszałam zirytowany głos męża. A myślałam, że śpisz. – Mini zoo. Naprawdę.. czwórkę dzieci sobie zrobić..
– Urodziły im się bliźniaki. Nie ich wina. – Mówię poważnie. – Czasem tak bywa. A co gdyby nam się urodziły takie bliźniaki?
– To byśmy na bliźniakach poprzestali. – Powiedział stanowczo. – Dwójka mi wystarczy, zdecydowanie. A oni zrobili sobie na własne życzenie, mini zoo.
– Mini zoo. – Zaśmiałam się na to porównanie. – Uroczo. – Obróciłam się aby módz na niego spojrzeć. Leży i patrzy się na mnie od góry do dołu. – Co się stało Baronie, coś nie tak?
– Nie, czemu? – Widzę jak przełknął ślinę. – Ładnie Ci w tych spodniach. – Baronie..
– Bo mnie tak obserwujesz, jakbyś czegoś chciał? – Prychnął rozbawiony moim stwierdzeniem.
– Absolutnie niczego. – Odparł. – Okej może trochę.. – Zmienił zdanie. A jednak coś jest na rzeczy.
– Słucham więc? – Oparłam się biodrem o blat, odwracając się już w jego stronę. – Masz teraz całą moją uwagę.
– W innych okolicznościach… Nie omieszkałbym wykorzystać ich inaczej.. lecz teraz, niestety ale muszę zrezygnować z tego pomysłu. – Wyjaśnił z wyraźnie słyszalnym żalem w głosie.
– Nie przejmuj się, napewno nadaży się jeszcze ich wiele i to w momencie gdy najmniej się będziesz spodziewał. – Uśmiechnęłam się niewinnie.
– Nie będę narzekał na żadną z nich. – Słyszę jak jego ton głosu chwilowo uległ zmianie. – A teraz kto u diabła wymyślił ten p******ny wyjazd? – To z jaką łatwością i niewyobrażalną szybkością potrafi zmieniać ton głos i nastawienie, nigdy nie przestanie mnie zadziwiać.
– Twoja żona, tak się składa. – Powróciłam do przygotowywania kanapek.
– Racja. – Mruknął. – Byłem za tym wyjazdem. Bo nie wiedziałem, że rodzina szalonych Indyjskich bogów jedzie z nami. Popatrz jakoś nikt nie zdążył mnie o tym wystarczająco wcześniej uprzedzić.
– Liczymy wciąż ze Stev’em, że zmienicie swoje nastawienie do siebie, z jego żoną. – Mówię najspokojniej ale i najpoważniej jak potrafię.
– Naturalnie wisienko.. – Słyszę jak się podniosł. – Tylko jedno z nas musiało by być martwe. – Warknął obudzony. – Nie moja wina, że nie potrafi mnie zaakceptować.
– Mutii… – Przeszłam się trochę w jego stronę. – Tu chodzi głównie o dzieci. To ich pierwszy taki wyjazd na kemping, mają go miło spędzić w dobrej atmosferze. – Skrzyżowała ręce na piersi, stojąc na wprost niego. Widzę jak jego migdałowe oczy, patrzą teraz na mnie z nienawiścią. Jakiej u niego dawno już nie widziałam. – To tylko parę dni.
– Parę dni przez które mnie wykończy. – Prychnął.
– Postaraj się chociażby ze względu na chłopców. – Dodaję już łagodnie. – Dzieci się mają socjalizować.
– Żebym ja się zaraz nie zaczął socjalizować ze 100-letnią Whisky. – Usłyszałam w odpowiedzi.
– Ani mi się waż, jesteśmy na urlopie. – Zabroniłam mu pić duże ilości, dobrze o tym wie. Siedzi na kanapie, częściowo przykryty kocem, znajdującym się na jego kolanach. – Strpljivi ste i uporni, kada imate obje ove osobine ništa vas ne može zaustaviti. (Jesteś cierpliwy i wytrwały, gdy masz obie te cechy nic Cię nie powstrzyma.)
– Parfois, tu fais des choses que tu n’aimes pas. (Czasem robi się rzeczy, których się nie lubi.) – Ja powiedziałam zdanie w jego ojczystym języku, on w moimi. Jak ja kocham to, że nasza rodzina dogada się w każdym z tych czterech języków. Coś wspaniałego. Nie ważne czy to: Angielski, Niemiecki, Sokovski czy Francuski. Uwielbiam to. Do kampera wbiega nas starszy syn. W mgnieniu oka zdążyliśmy oboje, wyobrazić sobie wszystkie najgorsze scenariusze, tego wyjazdu.
– Coś się stało? – Zapytaliśmy oboje, niestety odpowiedziała nam cisza, więc pytamy dalej. – Coś z Gutim? – Prawdę mówiąc, nawet nie daliśmy mu szansy na odpowiedź, bo wszystkie następne pytania poleciały jak z procy. – Zranił się, złamał rękę, nogę, namówiliścię go do czegoś? Przegrzał się i dostał udaru? Utopił się? Zemdlał? Czymś się zatruł? Zgubiliście go? Zabłądził a wy go nie możecie teraz znaleść?
– Wszystko jest w porządku. – Tłumaczy, gdy nasza wręcz lawina pytań dobiegła końca. – Wodę chciałem wziąść, bo nam jest z ciepło. – Bierze wodę z zamrażalki. No tak przy tym upale zabrakło pewnie im już picia. Choć nie jest wcale tak ciepło ale jak oni tam biegają to się grzeją. Obserwujemy go jak zabrał dwie butelki i robi w tył zwrot.
– Hoshea, pazite jedni na druge i budite oprezni. (Pilnujcie się nawzajem i bądźcie ostrożni.) – Helmut posłał synowi łagodnie spojrzenie.
– U redu, tata. (W porządku, tato.) – Odpowiadam po Sokovsku, dumna jestem z nich obu.
– Je t’aime, fils! (Kocham Cię synku!) – Musiałam dodać coś od siebie.
– Je t’aime aussi, maman… et papa! (Też Cię kocham mamo.. i tato!) – Popędzili już na dwór. I tyle go myśmy widzieli. Opanowali tak jak my wszystkie cztery języki jak tu nie być dumnym.
– Za szybko dorastają. – Patrzę wciąż na drzwi.
– Za nim się obejrzymy a będą już obaj dorośli. – Znów się położył jak do spania. Kucnęłam przy nim dając mu buziaka w czoło.
– Prześpij się Baronie. Ja wracam tam do nich. A jak się obudzisz to przyjdź, Trish napewno już to przejdzie. – Dotknęłam jego policzka, zabrałam rękę aby go również i tam pocałować. Wzięłam przygotowane kanapki i wyszłam już na zewnątrz.

<Perspektywa Helmut Zemo>
Zabrałem chłopców do pokoju, bo powiedzieli, że też chcą tak wyglądać jak ja oraz mieć taki garnitur. Tłumaczenie im, że w mojej marynarce się utopią nic nie dało. 'To daj tatus chocias zegalek, zegalek' – mówił Augi z wlepionymi we mnie oczami szczeniaka. 'Tato proszę, ja tez chce' – awanturował się drugi z chłopców. Gdy im go dałem, odrazu zobaczyłem wielkie uśmiechy na ich twarzach. Sam na ten widok również się uśmiechnąłem.
– Nie ma u was w przedszkolu, żadnej ładnej dziewczyny? – Kucan przy nich na podłodze.
– Nie. – Mówi odrazu Hoshea.
– Żadnej? – Na moje pytanie tylko pokręcił głową na 'nie'. – A ta Lea a której opowiadałeś?
– Niee! – Krzyknął automatycznie.
– Też jest brzydka i nie fajna? – Dopytuje.
– Tak. – Odparł pewnie.
– Żadna dziewczynka nie jest w Twoim typie. – Patrzę na syna. – Wszystkie są fuj i bee?
– Mama jest sicna. – Powiedział Augustin, z pełnym przekonaniem. A Hose tylko to potwierdził.
– Mama jest śliczna? – Spojrzałem na młodszego syna. – Jaka jeszcze jest mama?
– Mądra. – Odpowiada blondynek. – Szczęśliwa i miła. – Na ostatnie słowa się zaśmiałem.
– Myślisz, że mama jest ze mną szczęśliwa? – Patrze na nich obu.
– Tak! – Krzyczy młodszy.
– Mama jest z nami szcześliwa. – Mówi jego brat.
– Z wami? Z wami napewno. – W duchu się cieszę i śmieje jednocześnie. Są kochani.
– A gdzie idziecie? – Pyta szatynek, łapiąc mnie mocno za rękawy od marynarki.
– Idziemy z mamą na kolację. – Odpowiedziałem.
– Ale wrócicie? – Spojrzał na mnie tymi swoimi wielkimi ciemnymi oczami.
– Oczywiście, że tak. – Złapałem go za rączkę.
– Na randkę. – Zaśmiał się Hoshea.
– A co to jest randka? W przedszkolu wam o tym mówili? – Przytuliłem obu do siebie.
– Tak i mówila Pani, ze na walentynki się tak robi. – Śmieją się gdy ich łaskocze.
– Tylko na walentynki? – Zdziwiłem się.
– Tak. – Odparli obaj jednocześnie.
– Nie.. – Zaśmiałem się. – Na randki nie chodzi się tylko w walentynki. W inne dni w roku też można.
– A kwiaty? – Pyta Augustin.
– Kwiaty można dawać nawet bez okazji. Rok ma w sobie dużo dni. – Tłumaczę a oni tylko kiwneli głowami. – Ja mamie np. kwiaty kupię innego dnia. Niekoniecznie akurat w walentynki. Szanować i doceniać kobietę przecież można, a ja nawet uważam, że trzeba przez cały rok, nie tylko w jeden dzień w roku. Co myślicie?
– My kochamy mamę cały rok! – Blondynek klasną w dłonie. – My jesteśmy mamy kwiatami.
– Wy? – Nie mogę już ze śmiechu.
– Tak bo mama się nami opiekuje jak kwiatami. – Wyjaśniają mi. No tak i czego ja tu nie rozumiem no przecież to taki oczywiste. Już wolę nie pytać czym ja jestem jak oni są kwiatkami.
– No dobra chłopaka, tata się zbiera do wyjścia. Jak wyglądam? – Wstałem i pokierowałem się wraz z nimi na przedpokój. – Jak się tata prezentuje?
– Mama jest slicna. – Uśmiecha się Ogi.
– A tata nie. – Odparł starszy z braci.
– Dziękuję, to mnie opisaliście, super chłopcy. – Prychnąłem. – Na was to można liczyć. – Słyszę śmiech mojej żony, jak miło.
– Tata wygloda brzydko bo nie ma lalata. – Mówi Hoshea.
– Czego nie mam? – Spojrzeliśmy na siebie z Ann.
– Lalata. – Powtórzył Guti pokazując na szyję.
– Aaa.. kratawa tata nie ma. – Zrozumieliśmy o co chodzi. – I brzydko jest bez krawatu?
– I wszystko jasne. – Mruknęła Ann z rozbawieniem.
– Mama ma ladną sukienke. – Ogi położył ręce na materiale jej kreacji. – A tu jest dziura. – Mówi chłopczyk, na co Annie się zaśmiała.
– To tak specjalnie, jest zrobione wiesz. – Mówi mu.
– To tak aby się tacie podobalo. – Słyszymy Hoshea.
– Aby się tacie podobało? – Znów się śmieje. – Tacie się to podoba? – Złapałam mnie za ramię.
– Tata nie widzi w tym nic złego. – Mruknąłem dając jej buziaka w ucho. – Jak mama wygląda?
– Laaadniee.. – Wyszczerzył się starszy z synów.
– Mama jest najladniejszą dziewczyną na świecie! – Krzyknął rozpromienionymi szatynek.
– Moi mali dżentelmeni. – Kucnęła aby obu ich przytulić i ucałować w czółka. – Dziękuję bardzo. Tata wam tak powiedział?
– No co ty. Sami tak powiedzieli a ja się z nimi zgadzam. – Mówię odrazu. – Ja im nic nie sugerowałem. Sami szczerze tak powiedzieli.
-Skoro idziecie na randke. – Zaczął szatynek. – To ja bede na was czekal.
– Słonko, jak my wrócimy to już będzie bardzo późno. Zaśniesz do tego czasu. – Wyjaśniła mu kobieta. – Oeznik się wami zajmie.
– Nie zasne. – Upiera się chłopczyk. – I Hose tez nie, prawda Hose?
– Zaśnięcie szybciej niż wam się wydaje. – Mówię patrząc na te już teraz smutne oczy.
– Ja nie zasne! – Krzyknął blondyn. – A będziemy mieli siostre? – Zapytal nagle a nas z Ann to trochę wbiło w podłogę. – Bo w przedszkolu, mój kolega powiedział, że jak jego rodzice poszli na randke to bedzie mial brata.
– Słucham?? – Nie dowierzam w to co słyszę.
– Tak.. – Popieram do szatynek. – Sam słyszalem. Tez che siostre. Bedziemy ją mieli?? – I wlepiają i jeden i drugi w nas te swoje ładne ślepka z taką nadzieją na siostre. Spojrzeliśmy się tylko z Ann na siebie nawzajem w milczeniu.
– Brata już mam. – Odparł Hoshea. No tak, brata już ma to przecież proste, że nie chce mieć drugiego. My dorośli jesteśmy tacy nie kumaci.
– Będą mieli siostre? – Zapytała mnie żona, a ja już osłupiałem. – O płci dziecka decyduje mężczyzna, z biologicznego punktu widzenia a więc?
– Nie wiem. – Aż mnie zatkało. – Nie.. yy.. e.. chłopcy, nie wymyślać mi tu. – Szatynka się znów zaśmiała.
– Za parę minut macie przecież bajkę. – Dziękuję za uratowanie, kochanie. Chłopcy jak na zawołanie porzucili temat siostry i popędzili do salonu.
– Oeznik, nie muszę tego mówić ale wiesz.. Bajka a potem mają iść spać, żeby nie siedzieli i nie czekali na nas do nocy. – Powiedziałem, choć wiem, że nie muszę mu tego mówić.
– Spokojnie, zajmę się nimi, że mną są bezpieczni. – Zapewnił mnie lokaj. A my już mogliśmy na spokojnie wyjść do restauracji. Chłopcy są pod dobrą opieką a my możemy sobie zrobić tą "randkę"