Jaka okrutna nostalgia mnie bierze, gdy po roku słucham znów „Цвет настроения синий” i „Все решено”… Tamte czasy, początkowe czasy, kiedy dopiero co stwierdziłam, że Rosja jest i będzie częścią mnie, teraz mnie bolą. Mam coraz więcej wątpliwości i czuję się coraz bardziej rozdarta. W tamtych czasach spychałam moją polską tożsamość na bok, ale teraz wiem, że w końcu muszę do niej wrócić. Boję się tylko, że stracę to, co było, i co było dla mnie najpiękniejszym przeżyciem… To radosne uniesienie, to uczucie, że moja dusza znalazła dom i że wreszcie mam do czego dążyć… Teraz mam wrażenie, że był to pałac budowany z ułudy, czy też raczej wielu ułud… Z drugiej strony dawało mi to szczęście, energię każdego dnia. Chcę, by wciąż tak było, bo wiem, pamiętam, że to uczucie było najlepszym, co mi się przytrafiło. Czy to jak słodkie zakochanie, które przeradza się w bardziej stałą, ale mniej ciekawą, czasem trudną miłość? Czy to znak, że była to tylko chwilowa faza? Czy to inne czynniki, które podkopują mnie i sprawiają, że coraz częściej radość i dumę zastępuje ból?
Chcę o to walczyć, ale czuję się samotna. Duszę myśli w sobie, aż wybuchają i mnie ranią. Za dużo gadam, za mało robię, sama się zatruwam ciągłą rozkminą tego, kim jestem. To chyba najbardziej osobisty wpis, jaki tutaj opublikowałam.