~ SQ funfacts, chyba jestem chora i o tym, dlaczego pochodnie są fajne ~

Ciągle nie mogę przejść nad tym do porządku dziennego, ale jakimś cudem udało mi się dziś przekonać rodziców, żebym mogła nie iść do szkoły. Było to spowodowane głównie tym , że nie mogłam stanąć na nogach, o wsiadaniu na rower nie mówiąc. Cały czas jeszcze kręci mi się w głowie. I nie, nie upiłam się. Po prostu mój błędnik oszalał.

W związku z tym, że nie mogłam:
– chodzić
– czytać
– siedzieć na telefonie
– wyjść na dwór

leżałam sobie w łóżku przez większą część dnia i powstała moja rozkmina na temat SamychQuizów:

– Moderacja ma wylane na tę stronę w weekendy. Serio, jeżeli dodacie quiz w tygodniu szanse na to, że zostanie zauważony są sto razy większe. Tak przynajmniej wynika z mojego doświadczenia.

– Jeśli zależy Wam na opowiadaniach, które ktoś doceni, to trzeba iść w wątek romantyczny. Inaczej jest ekstremalnie ciężko i w zasadzie nobody cares.

– Jakoś połowa tej strony to Harry Potter w każdej postaci

A teraz trzecia i ostatnia rzecz, bo już mi się literki mieszają – i tutaj zwracam się do wszystkich, którzy przynajmniej kojarzą „Percy’ego Jacksona”: Po pierwsze, należy zachęcić @Smoothen do wstawienia fanfiction z Solangelo. Postarajcie się, to sprawa życia i śmierci. Po drugie, każdy kto zamierza uważać się za herosa proszony jest o zorganizowanie sprzętu antywujciorickowillolubnicozabijającego w postaci ekologicznej, bambusowej pochodni, która posłuży w razie potrzeby jako środek perswazji w wypadku pojawienia się w głowie Wujcia R. jakiegoś idiotycznego pomysłu pokroju zabicia Nica lub Willa. Przy czym zaznaczam, że:

– Oficjalne Stowarzyszenie Antywujciarickanicalubwillazabijającego uznaje pochodnię za jedyny słuszny środek walki ze zbrodnią solangelową i wprowadza zakaz używania lampek biurowych, lamp ulicznych, kinkietów i żyrandoli. Pozostajemy wierni tradycji.

– Przy zakupie ekologicznej pochodni z drewna bambusowego Persefona oferuje rabat 15% wchodzący w życie po wpisaniu w pole „kod rabatowy” hasła „JEDZOWSIANKE”

Wszystko w temacie. Podsumowując:

– SQ funfacts – też tak macie czy to tylko u mnie?
– naprawdę nie polecam zawrotów głowy
– 🖤 jeżeli jesteś za Solangelo autorstwa @Smoothen (Nico chciał, żeby emotka była czarna, Will uparł się na serduszko, więc tak jakoś wyszło. A, moment. Leo informuje, że on jest za, więc wszystkich jego fanów obowiązuje solidarność)
– #pochodnia

Dziękuję i życzę miłego wieczoru
A.

~ Piwo i Schrödinger, niech go szlag, (a nazywali go szaleńcem) ~

Chciałam tylko powiedzieć, że to bardzo ciekawe, jak łatwo jest mieć przyjaciół, jednocześnie wcale ich nie mając. Znacie to? Osobiście rozgraniczałam to zawsze na samotność i po prostu bycie samemu – możesz być sam, ale wcale nie samotny, lub być samotny, bardzo bardzo, pomimo setek ludzi dookoła. Teraz mówię o tej mentalnej samotności. To nie tak, że w szkole siedzę na korytarzu pod ścianą, z włosami na twarzy i spuszczonym wzrokiem. Samotność to raczej taki mentalny stan – po prostu poczucie, że nie masz dokąd wracać.

Z przyjaciółmi jest trochę jak z tym kotem Schrödingera. Przemiły człowiek, próbował teoretycznie zamordować kota wkładając go do pudełka ze źródłem promieniotwórczym. Ponieważ w jednostkach czasu podaje się połowiczny rozpad pierwiastka, po przeminięciu danej jednostki czasu kot mógł być zarówno żywy (kiedy rozpad nie nastąpił) jak i martwy (kiedy nastąpił). Wszystko to w imię fizyki kwantowej i jeszcze miał czelność dostać za to Nobla.

Kwintesencję stanowi pojęcie superpozycji – tenże hipotetyczny kot jest jednocześnie żywy i martwy, dopóki nie otworzymy pudełka i nie przeprowadzimy pomiaru, który zdefiniuje jego stan. W kwantowym świecie superpozycję ma w zasadzie wszystko.

W rzeczywistym ma ją natomiast przyjaźń: przyjaciele jednocześnie są i ich nie ma, dopóki tego nie sprawdzisz. Dopóki nie spadniesz na samo dno.

Cały ten przydługi wstęp miał na celu doprowadzenie do tego momentu: w moim nie do końca przyjemnym środowisku w którym nie do końca z własnej woli się znalazłam, piwo czy papieros to wyznaczniki wartości człowieka. Nie piję i nie palę, więc, ufając podręcznikom do biologii, powinnam być z siebie dumna. A jestem raczej samotna, jeśli już mam określać. I nie bolałoby mnie to, gdyby te patologiczne grupki trzymały się razem tylko przez wzgląd na swoje intelektualne spaczenie – no wiecie, żeby mieć z kim zapalić czy się napić. Ale oni, cholera, wydają się naprawdę przyjaźnić. To jest jakaś wyższa forma relacji, do której nie mam dostępu bo… bo nie wiem co. Bo nie pasuję.

Zaje*iście jest nie pasować. Ale tylko wtedy, kiedy stoisz na szczycie i mówisz tym szarym masom na dnie, jak to wszyscy próbowali Ci podciąć skrzydła, a ty się nie dałeś. Jeśli stoisz w tej szarej masie, to już nie jest tak super.

„Ale jeśli upadniesz i rozbijesz się na setki kawałków, to po prostu pamiętaj, że im więcej ich będzie, tym piękniejsza powstanie mozaika. Upadaj i pękaj, a krew, łzy i pot zniszczonych marzeń niech barwią szkło. Bo my będziemy piękni, wszyscy będziemy piękni.”

Jednocześnie żywa i martwa (dopóki nie otworzysz pudełka)
A.

~ fuck, gettin’ depressed ~

Zacznijmy tak, jak przystało na miłych, normalnych ludzi: życzę Wam jak najwięcej dobrego w nowym roku szkolnym, wspaniałych przyjaciół, doskonałych nauczycieli, realizacji swoich marzeń i wielu innych fajnych rzeczy, których mi osobiście brakuje.

Shit, a miałam być miła. Jak wskazuje tytuł tego wpisu, humor mi nie dopisuje. Znacie to uczucie, kiedy w jednej chwili jesteście zmotywowani, pełni energii i chęci do życia, chcecie zmieniać świat et cetera, a w następnej siedzicie na łóżku z kubkiem herbaty i wattpadem, myśląc o tym, jakie Wasze życie jest beznadziejne, jacy puści ludzie Was otaczają, jak mało macie osiągnięć życiowych i jakie to wszystko jest bezsensowne?

Okej, teraz już poważnie zepsułam Wam humor. Przepraszam. Komuś musiałam się wygadać. Pominę już kwestię pandemii, bo naprawdę nie mam siły na opowiadanie tego – możecie sobie tylko wyobrażać, jakie to wszystko jest lipne. A potem pomnożyć to wyobrażenie razy googleplex i macie mniej więcej obraz tego, co się dzieje w moim cyrku, znaczy się, pardon, liceum. Skupię się raczej na tym, na czym skupiam się codziennie.

1. Mam jutro 9 lekcji. W tym 3 biologie i 2 chemie. Lubię to i to, ale chyba ktoś tu przesadza. Siedzenie w szkole mnie wykańcza, w obecnej sytuacji nawet 2 razy szybciej niż zwykle, a już dzisiaj zapowiedzieli mi 5 sprawdzianów. No wiecie, trzeba nadrobić zaległości z e-lekcji.

2. Ludzie. Człowieki. Homosapiensi. Czy jest tutaj jeszcze ktoś kto po prostu nie lubi swojej klasy? Mam pecha do ludzi, naprawdę. Poznałam na tej stronie kilka naprawdę świetnych osób, może nie IBFF czy coś podobnego, ale w każdym razie ludzi, z którymi, jak sądzę, mogłabym się zaprzyjaźnić. Idk, czy w realu wszystko jest trudniejsze czy naprawdę źle trafiłam? Tak czy siak czeka mnie kolejny rok w towarzystwie patologii, która określa człowieka na podstawie ilości wypitych przez niego piw i w sumie nie interesuje się niczym innym.

Powtórzę, czytam za dużo książek. A ich autorzy wciskają nam kit – te platoniczne przyjaźnie na śmierć i życie, ci inteligentni, nietuzinkowi, oryginalni ludzie, gdzie oni są? Czy to źle, że ja po prostu chcę, żeby był ktoś, z kim można rozmawiać i o drobnostkach, i o ważnych sprawach, z kim można się śmiać i płakać, z kim można pojechać w te wszystkie zapomniane przez turystów miejsca, przeżywać życie na 100%… Zresztą wiecie, o czym mówię.

Błagam, powiedzcie, że oni istnieją. Że jeszcze jest szansa. Bo obecnie się rozpadam.

A.