~ i freaking did it ~

Zacznijmy od tego, że wszystko złe i dobre, co z tego ewentualnie wyniknie, zawdzięczacie @Somnium i temu, że być może odrobinę przedawkowałam herbatę (ale czy 12 kubków to jest aż tak dużo? No nie jest, też tak sądzę). Tak czy siak, stało się.

*bębny*

*jeszcze trochę bębnów*

Założyłam konto na Wattpadzie. Za Chiny Ludowe nie wiem, co tam się pojawi i nie, nie przestanę publikować opowiadań na SQ, mam do tego za duży sentyment. Gdybyście się jednak kiedyś zgubili/nudzili/zwariowali, zapraszam, może przy dobrych wiatrach coś tam znajdziecie. Na razie, ponieważ jestem leniwa, co najwyżej prace przeniesione z SQ (nawet nie wiem, które, większość to shit🙈), ale dajmy herbacie zadziałać.

Tutaj wklejam linka: https://www.wattpad.com/user/Gimlea

Uprzedzając pytania: Tak, Gimlea (pozdrawiam wszystkich, którzy wiedzą, o co chodzi – we are more! Co się ma tworzyć to się tworzy, nie zapomniałam o nich). I.. tak, to jest cosplay Morozka na profilowym. I f*cking love this guy❄️

A.

~ gdyby nie to, że mi oko spuchło, to bym płakała, ponieważ folwark idzie w gruz ~

Ostrzegam na wstępie – historia rodzinna, raczej nieprzyjemna. Macie ostatnią szansę, żeby się wycofać.

Nie? No dobra.

Moja rodzina pochodzi z Kresów Wschodnich, spod Lwowa. Jedna jej część, ta od strony ojca, posiadała spory majątek w samym mieście, druga – od strony matki – rodowe gospodarstwo w pewnej wsi, leżącej dzisiaj na Ukrainie. Ich losy splotły się jednak znacznie później, na zachodzie, ziemiach odebranych Niemcom – Dolnym Śląsku. Co zresztą nieistotne, bo nie o tym będzie ta historia. To opowieść o Domu, Który Teraz Umrze.

Przenieśmy się na chwilę do tej niewielkiej wsi na Kresach. Byłam tam raz – to jedno z tych miejsc, które postanowiło zapomnieć. Które wiesza polskie flagi obok ukraińskich. Które pielęgnuje cmentarze. Zupełnie jakby nie było tam krwi, zupełnie jakby nie wydarzyła się tam jedna z największych rzezi XX wieku.

UPA zabiła mojego prapradziadka pewnego sierpniowego poranka. Było chłodno, rosa osadzała się na butach, słońce dopiero majaczyło nad horyzontem – to słowa mojej prababci. Zawsze tak rozpoczynała tę historię. Wybierał się do młyna, nad rzekę, wozem zaprzężonym w gniadą klacz. Czy to ma znaczenie? Nie, absolutnie, ale lubię to dodawać. Dzięki temu wszystko staje się bardziej żywe. Bardziej prawdziwe. Klacz miała na imię Mili – spolszczona wersja ukraińskiego słowa милий – śliczna.

Ani Mili, ani prapradziadek nigdy nie wrócili do domu. Nie wiadomo nawet, czy dotarli do młynarza. Ten człowiek także zniknął, młyn spłonął, a ciał – tak mi przynajmniej mówiono – nikt nigdy nie odnalazł. Być może wiedzieli, że lepiej nie szukać. Moja prababcia miała wtedy 14 lat.

Jej matka, a moja praprababcia była trzeźwo myślącą kobietą. Planowała wynieść się po cichu z wioski i wiać na zachód (to też nie byłby dobry pomysł, sami wiecie, na co by trafiła), ale nie zdążyła. Zaczął się czas wysiedleń na ziemie odzyskane. Mniej więcej w tym samym czasie inna rodzina z okolicy znalazła się w tym samym pociągu. On – wówczas 17-latek, mój przyszły pradziadek, jego matka, dwie krowy, koń i trochę ciuchów – tyle udało im się uratować, a to i tak naprawdę dużo. Był z nimi jeszcze ktoś – ale to już materiał na kolejną historię – człowiek imieniem Tadeusz, określony w kartach repatrianckich jako „podopieczny” mojej drugiej praprababci. Kim był? Zapewne człowiekiem, który stracił rodzinę w taki sam sposób, jak moja prababcia ojca. Co się z nim stało? Nie mam pojęcia. Gość, dziś zapewne już nieżyjący, rozpłynął się w powietrzu, a jedyne osoby, które mogły cokolwiek wiedzieć, to jest mój pradziadek (jego przybrany brat) i moja prababcia nigdy nie puścili pary z ust. Teraz zaś… no cóż, oboje już nie żyją. Zabrali to ze sobą do grobu.

Te dwie rodziny, które połączyły wspólne wspomnienia rzezi na Kresach, zamieszkały w jednym domu. Był to bardzo piękny dom, wybudowany jeszcze w czasach szlacheckich – malowany na biało folwark, otoczony budynkami gospodarskimi, polami i lasami. Później zamieszkała w nim rodzina niemiecka, która musiała się stamtąd wynieść równie szybko, jak moi pradziadkowie ze wschodu.

Moja praprababcia (mama prababci) stała się duszą tego miejsca. Ożyły tam stare legendy – kromka chleba dla dwornika, nasza stara słowiańska tradycja, waziła w stajni… A w tym wszystkim prawosławie, katolicyzm i ateizm mieszające się ze sobą. Bramy, pięknej, ogromnej bramy nigdy nie zamykano, a folwark zyskał duszę. Być może wielu z Was uznałoby go za staroć – w końcu nie było tam nawet bieżącej wody, jedynie wychodek i ogromna balia za kotarką. Wyobraźcie sobie jednak to miejsce – drewniane, surowe stropy, z których zwisały pęczki suszonych ziół, rozmaite zakamarki, spiżarki i schowki, schody prowadzące donikąd, zamurowane ściany, nierówne tynki… Strych, na który nigdy nie pozwolono mi wejść, pod pretekstem, że strop może się zapaść. Kuchnia letnia i kuchnia zimowa, pokoje z drewnianą, skrzypiącą pod stopami podłogą, choć nieco chłodne w zimowe wieczory, opalany drewnem kominek, w dodatku niejeden… A za domem sad gruszowy, trzy wzgórza, pole i las po horyzont. Z oddali dobiega rżenie koni i muczenie krów, a przede wszystkim głosy ludzi, którzy na nowo uczą się śmiać. Którzy odzyskują życie.

O ten dom toczy się teraz sprawa spadkowa. Spośród licznych dzieci i siostrzeńców każdy rości sobie prawo do pokoju czy dwóch, do zachowku, et cetera. W końcu wszyscy się tego pozrzekają, ktoś dostanie całość, sprzeda to i ostatni filar nigdy-nie-opowiedzianej historii zamieni się w gruzy.

Nawet nie macie pojęcia, jak mi smutno.

~ kilka słów o tym, czemu jestm gruboskórną suką ~

Nie wiem jak Wy, ale ja od czasu do czasu lubię sobie przejrzeć stronę główną. Szczególnie chętnie czytam opowiadania, a jeszcze chętniej te, których autorzy nie piszą kolejnego love story z Georgem Weasley’em lub Syriuszem Blackiem dla swoich 4000 obserwatorów spragnionych zwrotów rodem z komedii romantycznej klasy D („oh, Łapo! Kocham cię od kiedy tylko spojrzałam w twe czarne jak bezgwiezdna noc oczy!”). Czasami jednak, a ostatnio to w sumie coraz częściej, natrafiam na krótkie opowiadania, coś pośredniego pomiędzy prozą a poezją, takie minieseje, refleksje itp, czyli wsm coś, co sama piszę i co nikogo nie intersuje. I teraz moje pytanie: czytam sobie taki tekst, najlepiej w formie listu (to bardzo często są listy, btw), przypuśćmy, od dziewczyny, która popełniła samobójstwo, bo rzucił/zdradził ją chłopak.

Wszyscy w komentarzach: „OMG, płaczę”, „kochana, to było cudowne, naucz mnie tak pięknie pisać!”, „popłakałam się, cudo!”

Ja: … Aha. Fajnie.

Oświećcie mnie, czy to tylko ja naprawdę jestm gruboskórną suką, która nie łapie tych tragicznych, wyciskających łzy emocji, czy to po prostu te opowiadania są denne? Bo zaczynam tracić wiarę w swoje pojęcie literatury. Nie wspominając już o tym, że jak tylko spróbujesz dodać komentarz inny niż przytoczone cukierkowe przykłady, jakąś konstruktywną krytykę czy coś w ten deseń, to autorka opowiadania zjedzie Cię w sposób niezbyt przyjemny. Takie jest moje doświadczenie.

To jak? Tylko ja? Btw, jeżeli znacie jakieś fajne opowiadanie czy tam oneshota to BŁAGAM, podeślijcie. Będę dozgonnie wdzięczna.

~A.