~ nie mówię, że oglądam nielegalnie WandaVision, ale oglądam nielegalnie WandaVision ~

I w gruncie rzeczy przeżywam co chwilę mini mental breakdown, przypominając sobie, że: Vision nie żyje, Pietro nie żyje, Tony nie żyje (pier*olona reklama tostera) i generalnie kurcze auć. Przytul mnie ktoś, proszę.

Z dwojga złego wolę wsm ten rodzaj bólu, bo mam jeszcze do wyboru zamartwianie się, co zrobić ze swoim życiem, jakie wybrać rozszerzenie, jakie studia i w ogóle przydałoby się ogarnąć dupę, a ja kuźwa nawet nie wiem, co dzisiaj zjem na obiad i… ughhh, nie chcę. Chcę spać. Pić herbatę. Chcę sobie jeździć po fajnych miejscach i poznawać fajnych ludzi. Chcę kupić żółwia. Chcę przejechać się kolejną transsyberyjską i dotknąć syberyjskiego renifera. Chcę zrobić dżem z kaktusa. Chcę zobaczyć, jak wschodzi słońce nad Pyongyangiem. Chcę małą drewnianą chatę gdzieś w Kanadzie, w Alpach albo na północy Norwegii czy Szwecji. Chcę chodzić po górach. Chcę pojechać do Mongolii i pogłaskać sokoła. Chcę zobaczyć dolinę Swat, zanim reżim całkiem ją zniszczy. I – stupidity alert – chcę, żeby nawet długo po mojej śmierci ktoś o mnie pamiętał, chociaż za Chiny Ludowe nie wiem, jak to zrobić. I, cholera, jakaś część mnie chciałaby mieć kupę kasy na niepotrzebne rzeczy, robić za filantropkę, tworzyć fundację, nie wiem, zagrać w filmie, polecieć na ISS, odkryć szczepionkę na AIDS czy cokolwiek w ten deseń. Jakaś część mnie chciałaby poprowadzić proces ludzi, którzy zdecydowanie na niego zasługują, chciałaby zatrzymać hartale i te dwie kretynki, które szczują na siebie ludzi w Bangladeszu, chciałaby być lekarzem i pojechać do Syrii na pierwszą linię frontu, chciałaby odminować Kabul, chciałaby, no wiecie, COŚ. Nie mogę być w tym sama, no way. W chceniu tylu rzeczy naraz, że w sumie to już sama nie wiem, czego chcę. Zwłaszcza że każda jedna wydaje się tak cholernie abstrakcyjna, że w sumie to powinnam pier*olnąć się patelnią w łeb i iść liczyć swoje szeregowe obwody elektryczne, których nie używa już nikt oprócz producentów światełek choinkowych, niech ich szlag.

Nie wiem, nie wiem, nie wiem. I za tydzień, bo tyle mam czasu, też nie będę wiedzieć. Podejmę pierwszą lepszą decyzję i będę jej żałować, pluć sobie w brodę przez resztę życia. Yeeet, zaj3biście.

W ogóle, skoro już jesteśmy przy tych wielkich planach na życie, jakoś mnie tak naszła ostatnio pewna refleksja, którą pewnie nie powinnam się dzielić, bo jest dość kontrowersyjna, ale i tak to zrobię: wiecie, ja chyba nigdy nie chciałam mieć dzieci. Po pierwsze, nie wyobrażam sobie, że istnieje człowiek, który w ogóle chciałby je ze mną mieć, ale to inna sprawa XD Bardziej chodzi o to, że… nie wiem, mam wrażenie, że tak naprawdę dziecko to jest ok. 20 lat wyjętych z życiorysu. Rodzi się takie małe różowe coś i nagle cały Twój świat zaczyna krążyć wokół niego. Najpierw nie śpisz po nocach, bo to to nie śpi w normalnych godzinach, albo ząbkuje, albo cholera wie co jeszcze, nie masz czasu dla nikogo i niczego oprócz pieluch i karmienia, potem rośnie, zaczyna mówić, pytać, łazić wszędzie, trzeba go pilnować, wychowywać (jak się wychowuje dziecko?), potem użerać się z nie wiadomo jakimi dziwnymi odpałami (wnioskując z opinii moich rodziców, nastolatkowie są nie do wytrzymania czegokolwiek by nie robili)… Nie mówiąc już o tym, że jakakolwiek relacja z partnerem czy kimśtam staje się po prostu… nie wiem, taka sucha? Pewnie się mylę i pewnie zostanę źle zrozumiana, ale z ludzi, którzy byli, wiecie, młodzi, szczęśliwi, przekonani że świat należy do nich, nagle stajecie się roDziCami i musicie być oDpoWieDzIaLni i usTatKowaNi i… kurcze, nie wyobrażam sobie siebie w czymś takim. Nie mówię, że to złe, nie, po prostu… nie dla mnie. Abstrah**ąc od faktu, że byłabym tym typem rodzica, który wciśnie swojemu dziecku od małego miliony zajęć dodatkowych, włącznie z tańcem towarzyskim, łyżwiarstwem figurowym i tenisem, bo ja sama nie miałam takich możliwości i teraz żałuję, bo wiecie, A NUŻ…

A skąd się to wszystko wzięło? Ano stąd, że moja matka od jakiegoś czasu jest zdania, że strasznie kręci ją prawo. Najpierw próbowała pchać tam mnie (ale ja nie wiem czego chcę, więc no, błędne koło), a potem zaczęła po prostu gadać i gadać, że gdyby miała wybierać studia jeszcze raz, to zostałaby prawnikiem. No i miałam takie: co za problem, ludzie kończą studia czasem nawet po sześćdziesiątce, idź na prawo, kto Ci broni. Argument padł natychmiast: nie ma kasy, bo odkładamy na Twoje studia. Jakiś czas później w pierwszej lepszej kłótni okazało się, że to przeze mnie, ya know, zmarnowali sobie życie przez moją skromną osobę. Swoją drogą, to ciekawe, jaką moc ma jeden człowiek – może samym urodzeniem się schrzanić 20 lat życia dwójce innych ludzi. I wiecie, tak mi przeszło przez myśl, że to byłabym ja, gdybym miała dziecko. Prędzej czy później, nawet w złości, powiedziałabym mu to samo – że przeszkadza. Że byłoby lepiej, gdyby go nie było. Częściowo w sumie nie mogę się z tym nie zgodzić – dzieciak jest jak samochód, masz go, bo możesz i chcesz, jak kupisz fajny, to cieszy oko, ale inwestycja z niego żadna. 90% społeczeństwa tego kraju by mnie zjechało, zresztą znakomita większość mojej rodzinki już to robi („Poznasz kogoś fajnego to ci się zmieni”, naprzemiennie z „A kto by cię chciał?” XD).

A teraz najlepsze – z drugiej strony, jakaś część mnie jednak by chciała coś w ten deseń. Wychować dla odmiany wartościowego człowieka, który dostanie wszystko, czego ja sama nie miałam. Nie chcę dzieci, nie umiem w dzieci, nie lubię dzieci, ale w pewien sposób… chodzi chyba o to, że ludzi nie da się zmienić. A takiego nowego człowieka można sobie zaprogramować, można go ukształtować. Jasne, świat go potem przemieli, ale fundamenty budujesz Ty.

Tak, jestem poyebana, miło mi Cię poznać.
Wracam do Wandzi i Visiona (kurde, Hydra i mydło, teraz to już serio bardzo pilnie potrzebuję przytulenia)
~A.

⬇️A Mongolię kocham całym serduszkiem. Always and 4ever.