Cześć Czytelnicy
Wreszcie skończyłam szóstką część Ostatniego Zakładu. Nie jest za długa, ale zależało mi bardziej nie różnorodnym wyniku w odpowiednim momencie. A co do dalszych części to cóż… Postanowiłam to podzielić na dwa sezony! Koniec pierwszego w odpowiednim momencie, czyli za kolejną część. Chce zrobić mały przeskok w latach i stąd mi się właściwie wziął pomysł na sezon drugi.
Po za tym za niedługo jak dobrze liczę będę obchodzić rocznice. Sukces! Wytrwałam! Na pewno jakoś będę tutaj obchodzić tą okazję. One-shot, a może nowa seria? Nie wiem, zobaczy się.
A i chce się podzielić z wami mała historią, która zdarzyła mi się w tym tygodniu. Idę miastem w stronę domu mojego kochanego przyjaciela. Zwykła droga nic się nie dzieje. Nagle słyszę rozmawiające ze mną dwie dziewczyny. Może siedemnastolatki, nie wiem dokładnie. Odwracam delikatnie głowę i widzę, że są wpatrzone w telefony. Słyszę ich rozmowę. Gadają o depresji i jakie to ich życie jest złe, bo nie mogą sobie kupić jakieś tam sukienki z Zary. Myślę sobie „Okej, idiotki”. Cały czas idą za mną, nie wyprzedzają mnie ani nic, a ja nie przyśpieszam, bo mi się nie chce. Słucham ich rozmowy dalej. Nagle słyszę, że rodzice jeden z dziewczyn obniżyli kieszonkowe z pięciuset złoty do czterystu. Wpierw łapie mnie zazdrość i złość, bo mają tak wysokie kieszonkowe za nic kiedy ja by mieć jakąś kasę muszę harować jak wół i to zazwyczaj na czarno z czego jeszcze połowę oddaje mamie by pomóc. Następnie odzywa się druga. Narzeka jak nie wiadomo co i w dodatku trudno ją zrozumieć. Jakimś cudem udało mi się zrozumieć, że jej ojciec zabrał jej kieszonkowe za pięć zagrożeń i zaczęła go wyzywać od najgorszych. Odczuwam coraz większy gniew za brak poszanowania dla ich rodziców. I wreszcie nadchodzi apogeum tego wszystkiego. Ta sama dziewczyna mówi, że nie potrzebuje nauki, bo wie że i tak jej ojciec przepisze na nią firmę, a jak nie to zostanie królową Instagrama i ch*j wie jeszcze czego tam, bo nie słuchałam. W końcu nie wytrzymuje, odwracam się do nich i krzyczę na nich co o nich myślę. Mówię jednej by się cieszyła, że ma kieszonko i to za nic kiedy niektórzy w jej wieku już pracują. Drugiej mówię żeby szanowała swojego ojca, bo się o nią martwi i o jej wykształcenie, że ją kocha oraz że nie zarobi na byciu gwiazdą Instragrama. Przy okazji mówię im żeby zaczęły robić coś pożytecznego zamiast gapić się cały czas w tan telefon i mówić jakie to one mają życie złe, bo są na świecie osoby które mają gorzej. Odchodzę szybkim krokiem. Słyszę ich rechotanie i to jak mnie z daleka wyzywają od de****k. Okej, do baranów nie dotrzesz i mam ich wyzwiska gdzieś. Staję na przejściu dla pieszych. Nagle podchodzi do mnie jakaś stara kobieta i zaczyna do mnie mówić. Jej słowa szczególnie zapadły mi w pamięć. Powiedziała: Dzięki takim młodym osobą jak ty: inteligentnych, nie bojących się powiedzieć to co myślą, przyjąć krytyki i zwracających uwagę na to co ważne odzyskuję wiarę w dzisiejszą młodzież. Po czym odeszła. Stałam zamurowana dobrą minutę. Nie wiem czy to co powiedziałam było aż takie inteligentne, ale poczułam się lepiej.
To tyle. Jak ktoś ma czas może napisać, co o tym zajściu myśli, a jeżeli nie to będę wdzięczna chociaż za przeczytanie tego i zastanowieniem się nad tym.
Cześć.

Cześć!
O rany… 1/3 część egzaminu gimnazjalnego już za mną i powiem wam, że nie było tak źle jak na początku myślałam. Największym dla mnie zaskoczeniem było jednak pojawienie się na egzaminie gimnazjalnym tekstu z książki której czytałam i to nie była lektura. Jaka jest szansa w ogóle szansa, że książka którą czytaliście, która nie jest lekturą pojawi się na egzaminie? Naprawdę mała. [To był tekst z książki „Pies Baskervillów”.]
Po za tym przed wczoraj sprawdzałam wyniki głosowania i zabrałam się za pisanie. W sumie zdziwiłam się trochę gdy zauważyłam 25% na dwóch pozycjach [Tam było najwięcej i jednocześnie po równo głosów]. Myślałam, że będzie jeden motyw przewodni osób w historii, ale jak widać myliłam się.
No i skończyłam pisać! Jej! O dziwo nawet szybko.
Okazało się w końcu nawet, że miałam czas na zrobienie miniaturki. I o to ona jest! Jak na moje nie jest to szczyt moich możliwość, ale trenuje i dążę do tego by szło mi ich robienie jak najlepiej. Jak na razie ta jest najlepsza z tych co zrobiłam. Może dlatego, że miałam na nią pomysł?
W każdym razie chcieliście go jak najszybciej i jest jak najszybciej. Jeszcze raz przepraszam.
Miłego dnia i reszty tygodnia.
Sayōnara

Ohayo!
I od razu przepraszam!
Niestety nie mam w tym miesiącu czasu na pisanie. Mam egzaminy gimnazjalny od razu po świętach. Chce się teraz głównie na nim skupić. Od tego na ile punktów go napisze zależy moja przyszłość i to czy dostanę się do mojego wymarzonego technikum.
Już wiecie za co was przepraszam, więc tu jest pytanie odnośnie przeprosin. Czy chcecie jakieś parę krótkich historii na przeprosiny. Odnośnie tego wstawię ankietę, w której zagłosujecie „tak” lub „nie” i pomożecie mi wybrać o czym chcecie by to była historia, np. Z czym ma być związana? itp.
To tyle z mojej strony.
Miłego tygodnia wszystkim!
Cześć!