Cześć. Dzień dobry, dobry wieczór.

Ostatnio… Dużo się dzieje. Bardzo dużo. I jeśli chodzi o Polskę, ale w to wolę się tutaj nie zagłębiać. I jeśli chodzi o moje życie prywatne.

Nie wiem jak naprawić to co się posypało, nie mam siły tego odbudowywać, jeśli znowu ma się zepsuć.

Boję się oddać serca komuś, bo może mnie zranić.

Chcę zniknąć. Chcę zabić w sobie tą pieprzoną niepewność. Nie chcę pomocy. Chcę zrozumienia. To chyba nie tak dużo.

Wczoraj myślałam, żeby odejść z tej strony. Dać obrazek „ciąg dalszy nastąpi” i zniknąć.
A dzisiaj coś we mnie pękło. Jestem tu od 2 lat. Od 24 miesięcy. Czy to dużo, czy mało – nie będę oceniać. Ale dużo się nauczyłam od tego czasu. Zmieniłam się, zmieniłam poglądy. Nauczyłam się pisać. I to stało się moją pasją. Właśnie przez tą stronę.

Są wakacje. Miałam wstawiać więcej opowiadań, miałam dokończyć niektóre serie. Nie wiem czy się to uda. Bardzo tego chcę. Tylko potrzebuję motywacji. Ale nie w stylu „kiedy nexttt?????????”. Wtedy mam ochotę rzucić to wszystko.

Po co właściwie to robię? Nie wiem. Ostatnio wiele rzeczy dla mnie zgubiło sens. Ale kocham to robić, naprawdę lubię pisać. Nie mogę jednak uciekać w wir pisania nędznych wierszyków o samotności i złamanych sercach, które mogą być moją biografią.

Kiedyś mówiłam, że jestem odważna. Nie wiem w ilu procentach to prawda. Poświęciłabym wiele dla bliskich, nawet życie, ale czasami boję się randomowego człowieka na ulicy. Nie mam w sobie tyle odwagi, żeby móc powiedzieć pewnej osobie tego co we mnie siedzi.

Te wakacje będą ciężkie.

Podjęłam ostateczną decyzję.

Nie mówię żegnajcie.

Tylko do zobaczenia.