BARDZO DŁUGI I — JAK MI SIĘ WYDAJE — WAŻNY WPIS. FRAGMENTY DOTYCZĄCE PROFILU SĄ ZAPISANE CAPS LOCKIEM.

Cóż, właśnie odbyłam długą rozmowę z moim odbiciem w lustrze, zmywając krwiście czerwoną pomadkę, która nie wiadomo jakim cudem ścierpiała na moich ustach pół dnia i doszłam do wniosku, że powinnam się do Was odezwać. I to nie odezwać, dając krótki znak, że egzaminy mnie nie zabiły i żyję, tylko odezwać i wyjaśnić kilka spraw, a także rozważyć dalsze losy tego konta. Zanim jednak do tego dojdę, chciałabym opowiedzieć, co u mnie działo się przez ostatni czas. Wybaczcie, jeśli historia nie będzie się kleić, ale prawdę mówiąc, wiele u mnie się nie klei. Bądź kleiło. Mam szczerą nadzieję, że od teraz wszystko będzie normalniejsze i lepsze.

Wracając do lustra. Przed ponad dwiema godzinami wróciłam do domu, gdyż w mojej szkole odbyło się "święcenie łopaty", jak określił to proboszcz. W wielkim skrócie, oficjalnie rozpoczęto dziś budowej jakiejś hali widowiskowej przy naszej szkole. Zjechały się szychy nawet z Warszawy (o ile to nie plotki) — która dla części z Was nie jest n a w e t Warszawą, lecz czymś pospolitszym — także nie byle co (zważywszy, iz toczę swą egzystencję na podkarpackim zadupiu). ZPiT został zaangażowany w część artystyczną, a ja spędziłam męczące przedpołudnie. Ot, wiecie, takie uczczenie dnia dziecka. Swoją drogą, wszystkiego najlepszego! Bardziej się nie rozpiszę, gdyż, po pierwsze nie umiem, a po drugie ten wpis ma ukazać pełny wachlarz mego egoizmu. Być tylko o mnie.

Tak więc zmywałam makijaż, przemilczmy, że nie do końca, bo taki profesjonalny to u mnie rzadkość, i nagle uświadomiłam sobie, że ostatnie osiem lat okropnie szybko minęło. A ja, pomalowana, wyglądam, jakbym była po dwudziestce. Nie jest to mocno istotne, dlatego nie będę się o tym rozpisywać. Może kiedyś upływowi czasu poświęcę inny wpis bądź miejsce w opowiadaniach. Wracając. Uderzyła we mnie jeszcze jedna myśl, przez którą zaczęłam czuć zarówno jakieś szczęście i ekscytację, jak i niepokój, i strach. Jutro w zasadzie będzie pierwszy, w miarę normalny, szkolny dzień, od czasu, gdy nas zamknęli w marcu, tamtego roku. A przynajmniej będzie takim dniem dla mnie. Wreszcie czuję, że prawie zakończył się stres, a noc niesie ze sobą przyjemną wizję. Jednocześnie kończy się coś innego, a ja muszę wrócić do normalności. I nie jest to łatwe. Odkąd zaczęła się pandemia, zmieniłam się i nie mogę stwierdzić, że na lepsze.

Jak dla każdego, zamknięcie, maseczki, dystans — to było trudne. Mam wrażenie, że przez ten czas stałam się bardzo przygnębiona straciłam kontakty, odwróciłam się w pewnym sensie od świata. Ileż to razy spędzałam samotnie wieczór, po zakończonych zdalnych lekcjach, siedząc w fotelu i patrząc w jeden punkt. Nie myśląc o niczym, oprócz tego, że jest źle. Że jestem żałosna. Że nie radzę sobie, choć w zasadzie nie ma żadnego problemu. Ten rok szkolny był dla mnie bardzo ciężki. Czułam, że nie poświęcam się nauce tak, jak powinnam, że robię coś wbrew sobie, że wciąż popełniam błędy. Uznajmy jednak, iż sobie radziłam. W końcu nie cały czas czułam się źle. Tak dopiero zaczęło się przed kilkoma tygodniami.

Wszystko zbiegło się w jednym praktycznie czasie. Powrót do szkoły, egzaminy, bierzmowanie i związane z nim przygotowania, rekrutacja. Niby nic wielkiego, ale we mnie rosła tylko panika, stres i ogromne poczucie, że nie wiem nic o sobie, nie wiem, co chcę robić. Nie wiem nic. I nie robiłam nic. Nie mogłam robić tego, co lubię, bo wciąż coś mówiło mi, że powinnam się uczyć. Nie mogłam się uczyć, bo… jakkolwiek żałośnie to nie brzmi, po prostu nie mogłam patrzeć na podręczniki, na które nie patrzyłam przez dobre pół roku.

Jestem już po dużej części stresujących mnie rzeczy. Mam za sobą egzaminy, w tym ten do bierzmowania, rozmowę kwalifikacyjną w liceum, składanie podań – w zasadzie tylko jednego, ale to szczegół, pierwszych lekcjach i sprawdzianach. Teraz wszystko powinno być łatwiejsze, choć z bólem uświadamiam sobie, że wkrótce kończy się pewien etap mojego życia, a nie jestem gotowa, by z przytupem wkroczyć w następny. Ba, nie jestem gotowa, by w ogóle w niego wkroczyć.

Egzaminy same w sobie nie były trudne. Przy dobrych wiatrach z każdego przedmiotu będą wyniki powyżej 90%, choć nie ukrywam, że z lekka jestem zawiedziona sobą na matematyce. Zadania były dla mnie tak banalne, że gdyby nie to, iż, jak widać, nie umiem poprawnie odejmować i używać mózgu, mogłabym mieć komplet punktów. Trudności dla mnie, jak pisałam, nie były w testach, ale w przetrwaniu tygodnia, kiedy je pisałam. Mam wrażenie, że wyssały ze mnie doszczętnie wszystkie siły. W piątek byłam zbyt słaba, by wstać rano z łóżka i skupić się na lekcjach; w niedzielę, pomimo przespanych dziesięciu ponad godzin, moja obecność w kościele była, a jakoby jej nie było. Rozbudziłam się dopiero około pierwszej po południu. Najgorszą z nocy i tak była ta z niedzieli na poniedziałek. Nie dość, że nie mogłam zasnąć, to wybudzałam się x kroć razy.

Właśnie wczoraj byłam w liceum na rozmowie kwalifikacyjnej. I o ile nie przerażała mnie ona sama w sobie (choć prowadziła ją zakonnica; powinnam się bać?), to ogólnie śmiem stwierdzić, że zdecydowanie nie pasuję do miasta. Nie potrafię wyobrazić siebie w stu tysięcznym mieście, wśród plątaniny ulic i pierdyliarda samochodów, i ludzi. Piętnaście lat spędziłam w niewielkiej miejscowości, gdzie każdy zna każdego, a osób w moim wieku jest dwadzieścia. Mimo to, mam nadzieję, że mnie przyjmą. Jakoś przeżyję internat, miasto i obcych ludzi. W końcu to nieuniknione, a zawsze lepiej wylądować w centrum Rzeszowa, w szkole dwa kroki od dworca i trzy od galerii.

Ostatnie dni były również ciężkie, gdyż, kiedy wróciłam z egzaminu, rozpoczęła się jatka, dlaczego ja nie jestem radosna, choć test "był prosty i dobrze mi poszło". Nie wiem, mamo. Przeprowadziłam z nią wiele rozmów, ale nie sądzę, by szczególnie mi pomogły. Bo niby w czym miały pomóc? Tak samo, w czym pomogą jej słowa, szczere rozmowy bądź kłótnie i krzyki w tym, że zaczęłam się bać ludzi? Zapewne byłam bardzo żałosna, gdy stałam w tym empiku i bałam się podejść do kasy z książką, której ostatecznie nie kupiłam. Ale to nieistotne. W końcu nie dziwota, że jestem zaiste dziwną personą.

Lecz nie ukrywam. Od dłuższego czasu czułam się źle, bardzo źle, choć nie miałam ku temu powodów. Dopiero dzisiaj jestem w stanie optymistycznie spojrzeć na świat. I mam nadzieję, że prędko się to nie zmieni.

Tęsknię za pisaniem. I czytaniem. Ostatnia książka, jaką przeczytałam, to bodajże, nie licząc streszczeń i podręczników, czytana gdzieś w marcu "Rozważna i romantyczna". Ostatnie opowiadanie to "ze mną wszystko w porządku", które pisałam, gdy zdecydowanie nie było w porządku. Przez cały ten czas w zasadzie nabazgrałam tylko kilka słów, pogubiłam wszystkie pomysły, wena uciekła. Lub przegonił ją czas, czyli jego brak.

MAM NADZIEJĘ, ŻE TERAZ WSZYSTKO PÓJDZIE Z GÓRKI, A JA BĘDĘ MOGŁA POWRÓCIĆ DO PROWADZENIA KONTA I CZĘŚCIEJ WSTAWIAĆ SWOJE TWORY. CHCIAŁABYM KONTYNUOWAĆ LOST SOULS, WSTAWIAĆ ONE – SHOTY, NAUCZYĆ SIĘ ROBIĆ PORZĄDNE QUIZY, POŚWIĘCIĆ SIĘ NIE TEJ STRONIE, ALE TEMU CO UWIELBIAM. TAK, DRGNĘŁO COŚ WE MNIE, GDY WYPEŁNIAŁAM KARTĘ MOTYWACYJNĄ DO SZKOŁY I PRZY PYTANIU O ZAINTERESOWANIA, MIAŁAM PROBLEM. BO TAK DAWNO NIE ROBIŁAM NICZEGO, CO KOCHAM.

POWRACAM, CHOĆ OFICJALNIE NIE ODESZŁAM. ODCZARNOBIELAM WYSTRÓJ NA RZECZ NOWEGO, STWORZONEGO PRZEZ @MORSMORDE. I MUSZĘ ZMIENIĆ "O MNIE", KTÓRE MAGI OKREŚLIŁA MIANEM PRZERAŹLIWIE SMUTNEGO. ZOSTANIE TYLKO CYTAT ROBINA, ALE KIEDY PODEJMĘ REMONT? NIE MAM POJĘCIA.

I, O ILE WENA I POMYSŁ ZECHCĄ WSPÓŁPRACOWAĆ, MOŻECIE PRĘDKO CZEGOKOLWIEK WYCZEKIWAĆ. UCZUCIE, ŻE NIE MUSZĘ NIC ROBIĆ, ŻE MAM CZAS, ŻE JESTEM WOLNA — JEST CUDOWNE.

Miłego dnia!