Gdybym była malarką, żaden mój autoportret nie posiadałby wyraźnych konturów. Zwyczajnie nie potrafię ich określić, wpasować się w żadne ramy, jasno powiedzieć jaka jestem. Wszystkie obrazy byłyby ekspresją.

Gdybym była poetką, każdy mój wiersz opisywałby abstrakcję. W żadnym nie umiałabym umieści rzeczy rzeczywistej.

Gdybym była pisarką moja autobiografia opierałaby się jedynie na tym, jaka byłam kiedyś. Dlaczego? Ponieważ nie potrafiłabym odnieść się do swojej osobowości w teraźniejszości. Nie wiem jaka ona jest.

Nigdy nie popełniaj błędu, na który ,,pokusiłam” się ja. Nigdy, rozumiesz?
Zwyczajnie jesteś warta o wiele więcej niż to.

Nie bądź jak ja. Nie uciekaj od rzeczywistości.
Nie uginaj się pod brzemieniem problemów, które sama wytworzyłaś.
Nie bądź niema w tłumie. Znaj swoją wartość.
Nie zapominaj.
Nie porzucaj.
Nie zadręczaj się.

Bądź zapalniczką, która bucha mocnym płomieniem. Twardą, ciężką do zniszczenia. Porzuć los marnej zapałki, która sczerniała staje się kompletnie bezużyteczna. Tak prosta do złamania.

OTWÓRZ OCZY. Szeroko i na długo. Dobre dusze są i blisko, nie musisz od nich uciekać. Nie bądź obserwatorką, nie zadowalaj się marnym złudzeniem i namiastką poznania ludzi. Wrażliwość stanowi podporę dzisiejszego człowieczeństwa. Na szczęście nie jest jeszcze cechą wymarłą.

Nie udawaj, że rozumiesz świat wokół. Nie udawaj, że znasz przyczyny. Nie łudź się, że kiedykolwiek zrozumiesz. Myślałam, że jestem wystarczająco silna, by być inna. By nie popadać w schematy. Myliłam się.

Powiedzieli: bądź sobą. Ale kto da mi odpowiedź kim tak właściwie?
Powiedzieli: szukaj, a odnajdziesz siebie. Ale gdzie dokładnie? W pustym pokoju, na ruchliwej ulicy, wysoko nad drzewami czy na końcu świata? Gdzie ma padać mój wzrok?

Świat gna do przodu, a ja razem z nim. Dałam się ponieść zbyt szybkiemu nurtowi. Ten czas daję sobie, aby znaleźć odpowiedź na powyższe pytania. Odpocząć od wszystkiego, jednocześnie ponownie się angażując. By powrócić do starych zwyczajów, naprawić rzeczy, które zaniedbałam. Wciąż nie tracąc uśmiechu, szukając pełni szczęścia. W stary-nowy sposób. Znikam.

PRZERWA.

Przepraszam.
Dziękuję.

Ostatni czas był dla mnie, prosto ujmując, okresem niełatwym. Pochłonął mnie świat w okół, odebrał resztki wolnego czasu. Zgubiłam siebie, cele i pragnienia, pozwoliłam odlecieć marzeniom. Zapędziłam się. Złamałam się jak zapałka. Łatwo i cicho.

Ale wiecie co? Gdybym miała określić dzień idealny, wyglądałby dokładnie tak jak ten dzisiejszy. W każdym najmniejszym aspekcie. Nie dodałabym niczego, nie ujęła żadnej chwili, zdarzenia czy rozmowy. Od początku do samego końca. Mam wokół wszystko czego potrzebuję.

Zacznijmy tydzień z uśmiechem, jakiego być może nie tylko mi brakowało. Niech to będzie mój/Twój, NASZ dobry tydzień.

Prawdopodobnie część z Was już to przeczytała, ale i tak zaroszę wszystkich do zerknięcia na tekst, który skradł całe moje serce.

http://samequizy.pl/shadow-lady/

Zuza, dziękuję kolejny raz. To jest przecudowne. W całości i w poszczególnych fragmentach. 💕🌺