Oto i obiecany wpis o wyczynach „kochanego kuzynka”. Pełny nienawiści, zniesmaczenia, gdyż to właśnie towarzyszyło mi podczas tego wydarzenia. Spodziewajcie się kilku obelg do przyszłego eloszka, wulgarnych określeń et cetera, jak za każdym razem, gdy tego „królewicza” mam „przyjemność” spotkać i sporządzę z tego opis… (A przychodzi co tydzień. I tak, robi burdel niczym trzy takie bachórki na raz.)
Zaczynamy.
„Połamał foremkę. Pierwej zaczęło się jeno od macania jej i prób zmiany jej kształtu poprzez ciągnięcie. (Była metalowa) Lecz jako, iż miał za mało siły, począł wsadzać se do ryja, usiłując przegryźć jej brzegi, w ohydny wprost sposób wtykał w nią jęzor i śliniąc nim na wszystkie świata strony, kazał nam patrzeć.
Zaczął tym rzucać, nawet nie lekko. Z całej siły rzucał centralnie pod giry. I tak we wuchta, w dywan, w szafy, w karton po telewizorze, w ściany, w zagłówek od wyra (gdyby nie to, że leżałam 15 cm dalej, to trafiłby mi w śniupę) i akurat przy tym ostatnim, gdy chciał ją sięgnąć, odepchnęłam go lekko girą.
On pomyślał, że to kejter się wnerwił (swą drogą, bez przerwy męczył go gdy był w jego obecności. Matka i ja zwracaliśmy mu uwagę, lecz ten ignorował polecenie. W końcu wycwanił się i zaczął przysuwać giry pod kołdrą, kopiąc psa i w końcu macał rękami, za cóż ten głośno warknął. Później zaś wskoczył celowo na niego i go dusił. Dziwię się, że pomimo szczeknięcia nie zdążył go ugryźć…mały skur*wiel. I jeszcze miał czelność stwierdzić, że Smajli go „lubi”…) i zaczął się histerycznie drzeć „TAM JEZD SMAI-L-I” (cytując oryginalną wymowę), kazał nam sprawdzić czy go tam nie ma. Po jakimś czasie niestety szczyl przestał się trwożyć, ponownie rzucał foremką. Chwilę spuściłam go z oczu, a tam…foremka zgnieciona niczym kulka papieru. Dosłownie. Potem tą samą kroili pierniki. Nie zjadłam ani jednego.

A gdy kupili nowy telewizor, to darł ciągle ryja i cóż 5 minut chciał nowej kreskówki dla ułomów, co po chwila komentował to, cóż jest na ekranie, rozkazywał mi i kejtrowi oraz obmacywał mą własność. Nie pozwoliłam. Poszłam do toalety, znów obmacuje. On nie ma szacunku do wydawanych mu poleceń, czy nawet próśb. I tak zrobi po swojemu, i tak zdemoluje, i tak rzuci, i tak pogryzie, i tak będzie molestował psa. Po prostu nie obchodzi go, cóż starszy chce mu poradzić, on ma to w du*pie i jedyne cóż go obchodzi, to własne zachcianki i rozstawianie wszystkich po kątach. Nawet kazáł mi sie zamknąć, gdy na skraju pokładów spokoju go uciszyłam, wcale nie chamskoi wulgarnie. Po prostu, bądź cicho, tyle. A gnój i tak do mnie z pyskiem. A coz niby mám rzec, kiedy drze ten pysk na całą wieś, pyta o coś, cóż za chwilę i tak ujrzy na ekranie i dziurawi nam prześcieradło? Nie był jedynym, który mnie odpierdala za wyrażenie swego zdania. Dziadek, babka, matka, ojciec. Wszyscy rzekli mi, że to bachór jest ważniejszy ode mię i mam mu ustąpić. We własnej izbie.”

Dla jasności, wredniak liczy sobie około pięciu lat. Dziecko w takim wieku winno już znać jakieś granice, zasady, co mu wolno, a co nie. Gdybym ja w jego wieku odwalała taki cyrk, to nie usiadłabym przez tydzień, tak bym dostała pasem, czy smyczą. On zaś jest wychowywany… przepraszam, hodowany, bezstresowo i tego efekty właśnie widać. Oczekuje oder wszystkich, że dadzą mu dosłownie wuchta, a na odmowę reaguje rykiem, bądź obelgami. Gdy chciałam mu zabrać pilota, gdyż dał maksymalną głośność, to jészcze się ze mną szarpał. Również, on sam i jego rodzice traktują nas jako darmowe niańki, 6 dni w tygodniu, do dyspozycji przez 24/7, bez konsultacji można nam po prostu tak gnojka podrzucić. A to, czy my chcemy, czy nie już nie jest ważne. Zero pytań, zero telefonów do nas. Łapcie małego dyktatora, a my spadamy na kawusię do Jadźki.
Zapewne obrończynie bachorów mnie za to oplują, lecz ja doprawdy nie mam nic do normalnych dzieci. Są mi po prostu obojętne. To, o czym mowa to bachor, nie dziecko. Tak, tak. Niewychowany, bezczelny bachor. Nie grzeczne, pokorne dziecko.