Cicho krzyczę, aby zostać zauważona. Cofam się o krok, by nie być postacią pierwszoplanową. Popadam we własny paradoks życia, zataczając błędne koło.
Znajome twarze wydają się być całkowicie obce. Jakbym widziała je po raz pierwszy.
Zmierzam donikąd.
Serce, och co ma tu do rzeczy. Serce, zostawiłam w jednym z miejsc mego istnienia. Bo ja nie żyję. ISTNIEJĘ.
On… On był moim nieidealnym ideałem.
Piękny oraz zepsuty, jak ja.
Dwa niedopasowane pasujące puzzle.
Wiem, brzmi to dość śmiesznie, ale nikt nie znał prawdy. Tylko my.
Sprawił, że zatrzymał cząstkę serca i budował jego nowe części.
Huh, przez pewien czas byliśmy niezwyciężeni.
Ten cały głupi świat musi zawsze coś psuć.
Ten mrok nas zmiażdżył.
Poddałam się jako pierwsza.
Uczucia wyszły ze mnie tak szybko, jak woda z dziurawej szklanki.
Do dziś będę zabijać się za to.
Bo umieram każdego dnia.
Jestem „szczęśliwa” dla niego. Nie dla teraźniejszej mnie.
Nie mogę zrozumieć tego, jaką byłam podłą suką.
Powinnam odkładać ból. Lecz przyjmuję go, należy mi się.
Bo nie potrafię patrzeć na jego twarz od tylu miesięcy.
Unikanie, spycha mnie na ciemniejszą stronę.
Tak, unikamy się nawzajem.
Ale pieprzyć to w tym momencie.
Widzę go.
Podbiegam do mojego ideału.
Jestem coraz bliżej.
Czuję jego oddech.
Przypominam sobie każdy najmniejszy skrawek jego ust.
On mnie mocno obejmuje.
Nagle mocno pada deszcz.
DESZCZ.
Który przemija wraz z nami.