Witajcie…

Nie wiem, kiedy pojawi się następna część opowieści… Przed chwilą musiałam zezwolić na eutanazję mojego kociego przyjaciela. Zwierzak był ze mną od kiedy miałam 11 lat… Pół roku temu wykryliśmy u niego raka, w obrębie czaszki i twarzoczaszki. Były 2 operacje, były leki, była codzienna higiena ran, opieka, specjalne żywienie, kontrole weterynaryjne, wszystko… Teoretycznie byłam przygotowana, że niedługo odejdzie – guzy się ponownie rozrastały i było to takie igranie z czasem – o ile dobrze się czuł bez leków (a jakiś czas tak było) postanowiliśmy o niego walczyć by utrzymywać taki stan… Praktycznie, jestem w totalnej rozsypce emocjonalnej…

Dzisiaj, jeden z guzów pękł. Godzinę temu poszłam go nakarmić… Zwierzak zalał się krwią, stracił panowanie nad swoim małym ciałkiem, runąłby na ziemię, gdybym go nie podtrzymała, i przeraźliwie krzyczał. Bo nie sposób nazwać tego miałczeniem… Pojechaliśmy możliwie szybko do najbliższego ambulatorium i pozwoliliśmy mu odejść – pomimo, że walczył do samego końca – skubany pomimo paraliżu niemalże całego ciała, pomimo okropnego bólu, trzymał się całą drogę i dopiero zastrzyk znieczulający, a następnie eutanazja, były w stanie ściąć go z łapek na dobre… Przepraszam Was za ten opis, ale musiałam to z siebie wyrzucić. Mój oddany przyjaciel zmarł mi na rękach. Mam nadzieję, że będziecie wyrozumiali i nie będziecie mieli mi za złe ewentualnej ciszy z mojej strony. Chociaż sama nie wiem, może rzucę się w pisanie, żeby za dużo nie myśleć… aktualnie sama nie wiem co ze sobą zrobić.

Witajcie!

WOWOWOW! 265 serc, 35 obserwujących i niezliczona ilość komentarzy! Jesteście najlepsi! <3