Zgodnie z pewną prośbą postaram się pamiętać o dawaniu znać we wpisach o wstawianych rozdziałach opowiadań ^w^
Dziś wleciał trzeci rozdział "Taberu Koe" ♥ https://samequizy.pl/taberu-koe-r-3/

Poza tym jako, że udało mi się Was nieco rozśmieszyć ironicznym streszczeniem "Krwawej tiary", to postanowiłam pokazać Wam nie publikowany dodatek, którego nigdy nie dokończyłam, a który uważam za, well, dość cringeowy – może komuś poprawi humor XDD
Postanowiłam dodawać w treści moje komentarze, bo umieram podczas czytania XDDDD Będą się pojawiać w nawiasach kwadratowych.

"- Słońce, my wychodzimy! Poradzisz sobie?

– Tak, Mamo! Nie przejmuj się. Dam sobie radę.

– Tylko pamiętaj, poczęstuj ją herbatą z najlepszych remilii* [*btw mimo dodanej w treści gwiazdki nigdy nie wytłumaczyłam, czym jest remilia, choć na pewno to jakiś wymyślony kwiatek XD] i nie zapomnij wyłożyć ciasteczek! – mama jak zawsze zachowywała się tak, jak gdybym była nie rozumnym półelfem, tylko jakimś małym rozkojarzonym wilczkiem. [XD Ty mi tu wilczków nie obrażaj!]

– Mamo! Jakbym mogła zapomnieć? Trąbisz o tym odkąd je upiekłyśmy! – ustawiłam ją do pionu. [Łoch, jak mocno! XDD] Może jeszcze jestem dzieckiem, ale naprawdę potrafię wszystko zapamiętać, a przypominanie tylko mnie niepotrzebnie denerwuje. [Wkurz poziom 50000]

– Podobno ten wysłannik ma być w Twoim wieku, także z pewnością się dogadacie! – mama puściła moje uwagi mimo uszu i dalej drążyła temat zapowiedzianego gościa.

– No już, daj jej spokój! Jest duża, poradzi sobie bez problemu. A my Kochanie, jeśli zaraz nie wyjdziemy, to się spóźnimy na zjazd władców, a tego bym nie chciał – tata jak zawsze uratował sytuację. Podziękowałam mu porozumiewawczym uśmiechem.

– Oh, no dobrze! Do zobaczenia jutro, Skarbie! – po tych słowach wyściskali mnie i wyszli.

~Nareszcie sama~ pomyślałam. [tej, a gdzie Twoje siostry, ja się pytam? Wyparowały? :0]

Mogłam w końcu w ciszy poczytać książę o łuczniczce Mirelis. Byłam ciekawa, czy zdoła uciec przed złym księciem Uminem – ostatni rozdział skończył się w naprawdę ciekawym momencie! [Och, sama z chęcią przeczytałabym tę książkę – może byłaby bardziej intrygująca niż "Krwawa tiara" XD Btw nie musisz powtarzać, że to jest ciekawe – to już wiemy! XD]

Puk, puk!

~O, czyżby czegoś zapomnieli?~ minęło około dwudziestu minut od wyjścia rodziców, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Byłam przekonana, że po coś się wrócili, bo nie spodziewałam się gościa o tak wczesnej porze.

Szybko zbiegłam po schodach i wbiegłam do przedsionka. Nawet nie wyjrzałam przez wizjer, tylko od razu otworzyłam wielkie, mahoniowe drzwi. [jak rich!] Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że w wejściu stoi blondwłosa dziewczynka z wielką kosą umocowaną na plecach. Przeszły mnie ciarki.

~Czy to… wersja śmierci dla dzieci?~ przeszło mi przez głowę. Wolałam jeszcze nie umierać. Nawet nie zostawiłam rodzicom kartki, że wybieram się na drugą stronę. [XDDD]

– Witam! – zaczęła oficjalnie, mocnym głosem, akcentując wyraz jako wykrzyknik. [CO? XD]

– Jestem wysłannikiem klanu półelfów światła. Miałam się tutaj stawić na zapoznanie z młodymi wilkami. Czy dobrze trafiłam? – byłam trochę zmieszana stylem mówienia półelfki.

~Chyba jednak mama nie miała racji… Jak my się do cholery dogadamy?! Wiedziałam, że półelfy światła są takie wyniosłe i…~ [Czyli wierzyłaś mamie, ale wiedziałaś…? Wgl na pewno wszystkie półelfy światła takie są – no ofc! XD]

– Tak. To tutaj.

– Uff, to dobrze. To Ty pewnie jesteś najstarszą córką władcy pólelfów leśnych? – momentalnie zmieniła ton.

– Tak, mam na imię Sari. Miło mi Cię poznać!

– Felice – dziewczyna wyciągnęła w moją stronę rękę i uśmiechnęła się szeroko. Uścisnęłam jej dłoń. Nadal byłam zdziwiona zmianą stylu zachowania dziewczyny, ale zdecydowanie wolałam ten, jakim mówiła teraz. Odwzajemniłam uśmiech.

– Wejdź do środka, zapraszam! – powiedziałam uchylając drzwi i wpuszczając Felice do wnętrza pałacu. [Ach, no tak, to bardzo wyjaśnia mahoniowe drzwi…]

– Wow, ale tu pięknie! Czy wszystko jest tutaj zrobione z drewna? – widziałam zachwyt na jej twarzy. Zdziwiło mnie to, gdyż myślałam, że zamek światła jest o wiele bardziej dostojny niż nasz skromny pałacyk. [A co mają powiedzieć osoby spoza rodziny królewskiej o Twoim "skromnym pałacyku"? XD]

– Tak, wszystko. Oprócz szyb w oknach, rzecz jasna! [no shit!]

– Naprawdę jesteście mistrzami rzeźby, tak, jak mówią o Was legendy*! [Tu chyba też miało być wyjaśnione, do jakiej legendy ona pije, ale no niczego się nie dowiemy, bo tego nie opisałam XD]

– Bardzo się cieszę, że podoba Ci się mój dom. Rozgość się! Zapraszam do salonu. Zaraz przyniosę coś do jedzenia!

– Ooo, bardzo miło z Twojej strony! Umieram z głodu po tak długiej drodze!

Kiedy jeszcze byłam w kuchni usłyszałam kroki Felice.

– Mogę Ci jakoś pomóc? – zdziwiłam się. Według legend półelfy światła były wyniosłe i uwielbiały, kiedy im się usługiwało. [OMG, według legend XDD Ale Ty wiesz, że Felice jest zatrudniona, jako zamkowy ochroniarz i ona też komuś usługuje? XD]

– Nie, spokojnie. Już kończę!

– W ogóle… Przepraszam za ten dziwny początek – odwróciłam się w jej stronę.

– Nic nie szkodzi! Przecież to chyba normalne zaczynać znajomość tak oficjalnie.

– Niby tak, ale na początku nie miałam tego w planach.

Okazało się, że Felice po przybyciu na tereny królestwa elfów leśnych [półelfów, no nożeż!] zgubiła się i przed przyjściem do pałacyku witała w kilku domach, gdzie zwrócono jej uwagę na maniery, gdyż mówiła do dorosłych prostym językiem. Starsze osoby nie potrafiły docenić języka przesiąkniętego szacunkiem, kiedy brakowało w nim wzniosłości.

– Haha, to nieźle się wpakowałaś!

– Nie śmiej się, to było naprawdę niezręczne. Dlatego bałam się, czy Ty też taka będziesz. W końcu to starsi wychowują młodszych i wpajają im różne wartości. Na szczęście okazałaś się być naprawdę w porządku!

– Dziękuję. Ty też – wolałam jej nie wspominać o moich uprzedzeniach, ale teraz wiedziałam, że wszystkie wyparowały z mojej głowy. Od tej pory nie wierzyłam w legendy. [Ja pierdziu, czyli do tej pory wierzyłaś? Przypomnij, ile masz lat? XD] Wydawały się błędnie opisywać inne półelfy. Wolałam się osobiście przekonać jakie są naprawdę. [Ooo, no jak miło!]

Po zjedzeniu drugiego śniadania i kilku przepysznych ciasteczek udałyśmy się do wilczego "przedszkola". Był to duży, oczywiście drewniany budynek znajdujący się piętnaście minut drogi od pałacu. Teren wokół "przedszkola" był ogrodzony, żeby młode wilczki puszczone wolno na dwór nie oddaliły się za daleko. W takim wieku nie mają jeszcze dobrej orientacji w terenie. Poza tym budynek otaczał gęsty las, gdzie na takiego malucha czyhało wiele niebezpieczeństw.

Wnętrze budynku było dostosowane przede wszystkim dla lokatorów. Tak więc na pierwszym piętrze znajdowały się pokoje opatrzone kolorowymi listwami wskazującymi na to, jakie zdolności posiadają mieszkające tam zwierzęta. Oprócz tego na drzwiach widniała lista małych lokatorów. Każdy pokój miał swoich opiekunów. Były to starsze wilki oraz półelfy leśne zwane "nianiami", które zazwyczaj mieszkały na drugim piętrze po to, żeby opiekować się wilczkami całą dobę."

No i tyle, tak było, nie kłamię XDD

A poniżej randomowy psowaty i kotowaty, bo tag.