Hejka! Pora na następną recenzję książki. Tym razem, wybrałam książkę „historyczną” dla dzieci, pod tytułem „Damy, dziewuchy, dziewczyny, czyli historia w spódnicy”.
Akcja książki, rozpoczyna się od poznania Heleny Pustowojtówny, dziewczyny z powstania styczniowego. Jest ona lekko nieokrzesaną, i roztargnioną dziewczyną, z wielkim temperamentem, i odwagą w sercu, która jest zarazem lektorką w książce. Opowiada o tym, jak odstaje od reszty, przez jej dziecięce zachowanie, i luźne nastawienie do świata. Była ona nieustraszona, i zawsze
lubiła niebezpieczne zadania. Po pewnym czasie, dołącza do powstania styczniowego, w którym walczy o wolność ojczyzny.
Teraz odwiedźmy może Świętosławę, czy jak to mówią – Średniowieczną okrutnicę. Jest ona siostrą dobrze nam znanego z lekcji historii w trzeciej klasie, Bolesława Chrobrego. Kobieta rządzi w zimnej Skandynawii, a tak dokładnie, to włada Szwecją, w roku 980. Ale może lepiej, jak zaczniemy od początku. Jej rodzice, Mieszko I i Dobrawa, postanawiają wydać przestraszoną Świętosławę, za króla Szwecji, zapewne, dla sojuszu. Czy jej się to podobało, czy też nie, musiała za niego wyjść, bo od tego zależą losy państwa. Tylko najgorsze jest to, że ona nawet języka nie zna, a na domiar złego, ma jeszcze poślubić mężczyzny, którego nie zna. Jej narzeczony, to jak wcześniej wspomniałam szwedzki król, o imieniu Eryk Zwycięski. Jednak trzeba pamiętać, że Świętosława/ Gunhilda/ Sygryda (jak kto woli ją nazywać) to była twarda babka, która nie boi się niczego!
Teraz, przenosimy się do 12- wiecznej polski, gdzie rządzi 12- letnia Jadwiga Andegaweńska. Dzięki opisom Heleny, czujemy się jakbyśmy faktycznie patrzyli na „Jadźkę”, która pomaga ubogim ludziom, rządzi państwem, i popełnia błędy. Nie zawsze jest kolorowo, ale dzięki żartom Heleny zapominamy o tym, ale przede wszystkim, dowiadujemy się o różnych legendach, ciekawostkach, i mitach na temat przedstawionych w tej książce postaci.
Tego typu postaci jest tu dużo, ale to dużo więcej. Im dalej idziemy, tym bardziej idziemy w stronę współczesności, i poznajemy takie barwne osoby, jak Irena Sendlerowa (zbawicielka dla żydów), Barbarę Hulanicki (projektantkę mody, i założycielkę już nie istniejącej chyba firmy Biba), i znaną nam chyba wszystkim Wandę Rutkiewicz.
Teraz może przejdźmy do ilustracji (wiem, że tego nie robiłam, ale czemu by nie zacząć). Rysunki w książce są bardzo ładne, i idealnie pasujące do lektury, lecz jest jeden minus. Jak się na nie patrzy, i się ich dotyka, to się ma wrażenie, że się zaraz pobrudzi węglem! Do tego rozmazywanie tego węgla, którym są robione rysunki, jeszcze bardziej pogarsza sprawę.
Sama treść książki, mi się bardzo podobała, gdyż wydarzenia, barwne postacie, humorystyczne podejście i wiele innych czynników sprawiają, że chciałoby się sięgnąć po następne części, których niestety nie ma (z tego co mi wiadomo). A szkoda! Bo w historii polski jest tyle niesamowitych kobiet, że można by było zrobić z tego serię. Podoba mi się jednak to, że po każdym zakończeniu opowiadania, mamy wytłumaczenia różnych słów, i wydarzeń zawartych tam.
Moja ocena: 8/10
Jest jakaś nowa książka, którą przeczytaliście? Powiedzcie, czy ją polecacie, i dlaczego :)

Hejka!

Pozwólcie mi na pewną refleksję: Mam coprawda tylko 12 lat, i możecie sobie pomyśleć, że jestem głupią gówniarą, ale jak patrzę na to czego słuchają moi rówieśnicy (pseudo-rap o s##sie i d**ach) to tak naprawdę jest mi bardzo smutno, że nasze pokolenie jest tak ułomne, i woli coś takiego, od prawdziwych dobrych piosenek i wolą jakiś influencerów szczerzących się jak głupki do kamery i zbijających na tym kasę, niż prawdziwe, dobre gwiazdy tamtych lat. To tylko moje zdanie, No ale jak ktoś się ze mnie śmieje, tylko dlatego, że słucham starych piosenek, to mnie krew zalewa. Ciekawe co by było, gdybym śmiała się z jakiegoś tam „Żabsona” czy innych takich.

Co o tym sądzicie? Oczywiscie możecie się ze mną nie zgadzać.
PS. Wiem, że brzmię trochę jak boomer No ale cóż…