⭑hii babes ๋࣭ ⭑

Jeśli to czytasz to naprawdę Ci dziękuję – serio. Bo piszę to z miejsca, które długo milczało, a teraz pęka i w końcu pozwala, żeby coś z niego wypłynęło. Zniknęłam stąd na wiele tygodni. Wiele z Was pisało do mnie czy to na profilu czy na wiadomościach prywatnych za co jestem ogromnie wdzięczna. Mój całkowity brak aktywności nie jest spowodowany natłokiem obowiązków szkolnych, wyjazdem lub… egzaminami, ale brakiem przestrzeni – w sobie. Zaczęłam udawać (głównie przed samą sobą) kogoś kim nie jestem…

Wiem, że nikt nie oczekuje od ludzi w internecie perfekcji, ale ja tak bardzo ją sobie narzuciłam. Zaczęłam bać się tego, że nie jestem wystarczająca: że mój wpis nie będzie „dość ciekawy”, że quiz będzie „zbyt prosty”, że moje życie nie jest „dość inspirujące".

I wiecie, co się wtedy stało?

Zatraciłam moją autentyczność. Tą część mnie, która zawsze pisała z serca, czasem w śmiesznych piżamach, jedząc owsiankę o siódmej rano, płacząc przez piosenkę Merlin Monroe i marząc o mieszkaniu na Manhattanie. Zatraciłam to wszytsko na rzecz jakiś wymyślnych, wyimaginowanych ram, które sama na siebie narzuciłam.

Zamiast być sobą, zaczęłam być tą wersją siebie, która wydawała mi się akceptowalna.
Cichą, grzeczną, uporządkowaną, ale też interesującą i inspirującą.
Znikałam z kuchni, zanim ktoś mnie usłyszy. Odsuwałam muzykę, zanim ktoś usłyszy jak śpiewam.
Nie dodawałam nic tu, bo… nie chciałam być „za mało”. Nie chcaiałam zejść ponieżej poziomu, który sama sobie ustawiłam, i który był tak nie realny i nie potrzebny…

Ale prawda jest taka, że autentyczność boli mniej niż udawanie. Bo kiedy nie jesteś sobą, nawet jak ktoś Cię pochwali – to nie Ciebie chwali, tylko tę głupią maskę.
I wtedy wszystko traci sens…

W tym czasie 38 dni, 912 godzin i 3 283 200 sekund (około oczywiście) nieobecności próbowałam wielu różnych rzeczy. Starałam się jeść zdrowiej, pić więcej wody (szczególnie z cytryną), ograniczać ekran, ćwiczyć, medytować, chodzić spać wcześniej, pisać w dzienniczku, żyć tu i teraz – i jednocześnie… krzyczeć w głowie, że nie robię tego wystarczająco dobrze.

Aż zrozumiałam: ja nie potrzebuję idealnego stylu życia – ja potrzebuję łagodności wobec siebie. Zrozumienia i wsparcia, potrzebowałam stać się swoim najlepszym przyjacielem.

I tej łagodności szukałam. Starałam się ,,romantyzować" własne życie i celebrować każdy moment.
W owsiance, która raz wychodzi kleista, a raz idealna.
W playlistach, które tworzą mi tło do marzeń.
W tańcu o drugiej w nocy i rozmowach o psychologii.
W wątpliwościach i w mojej największej nadziei: że mogę pomagać ludziom – teraz jak i w przyszłości.

Więc wracam! Nie po lajki, nie po uznanie.
Wracam, żeby znów być sobą – waszą twices.
Może czasem chaotyczną. Może nieidealną.
Ale prawdziwą. I z sercem na dłoni, bo taką siebie lubię i taka już jestem.

Jeśli jesteś tu, dziękuję. Jeśli też czujesz się zagubiona/y – jesteś w dobrym miejscu.
Bo tu zaczynam nowy rozdział! Bez presji, ale z wdzięcznością.
I z Tobą oczywiście!

Specjalne podziękowania dla @Swann ponieważ to ona jako pierwsza otworzyła mi oczy i gdyby nie ona możliwe, że nie zaszłoby tak wiele rzeczy dzięki, którym jestem tu i teraz z Wami.

Również dziękuję: @Zozzana ; @Lorellie ; @Lavernaa ; @Daughter.of.Nyx. ; @cannelles – za pamięć i troskę kochane ;)

Oraz wszystkim 269 obserwatorom!

~ miłego dnia/nocy WASZA TWICES!
(aż się za tym stęskniłam hahaha)