⭑hii babes ๋࣭ ⭑

~ Dzisiaj mija dokładnie rok, odkąd założyłam to konto! Trudno mi w to uwierzyć… rok! 12 miesięcy, 365 dni – chociaż jak tak się dobrze zastanowić, to biorąc pod uwagę moje wszystkie dłuższe przerwy w aktywności, realnie działałam tu może jakieś 6 miesięcy? Ale nie o to chodzi. Ten rok był wyjątkowy, pełen wzlotów, spadków motywacji, ale i chwil totalnej, kreatywnej ekscytacji. Pamiętam jak dziś mój pierwszy quiz, pierwszy komentarz, pierwszą obserwację – to było jak malutki promyk nadziei.

~ Przez ten czas nie tylko tworzyłam, ale też się uczyłam: o sobie, o tym, co sprawia mi radość, o tym, że czasem trzeba wrzucić coś „niedoskonałego”, że warto po prostu się dzielić – nawet jeśli nie zawsze trafia to na główną. Bo chodzi o radość tworzenia, kontakt z Wami, inspirację, wspólnotę, uśmiechy i te wiadomości: „twój quiz poprawił mi humor” – to serio znaczy dla mnie wszystko!

—

~ A jakie mam plany na kolejne miesiące?
Zdradzę Wam moje małe-wielkie cele na resztę tego roku. Kto wie – może dzięki tej liście łatwiej będzie mi się ich trzymać:

🎯Opublikować 80 quizów – czyli sporo roboty przede mną, ale jestem na to gotowa!

🎯Dobić do 50 quizów na stronie głównej – marzenie ambitne, ale wierzę, że uda się dosyć szybko hahaha

🎯Osiągnąć 400 obserwatorów – to taki symboliczny próg, który wydaje się dosyć magiczny xd.

🎯Wrócić do regularnego pisania wpisów – tak, wiem, że czasem znikam, ale postaram się być tu częściej i dzielić z Wami moimi pomysłami, wątpliwościami i wszystkim, co we mnie siedzi.

🎯Zrobić coś specjalnego, kreatywnego i z sercem – np. wyjątkowy projekt, seria, coś naprawdę „mojego”.

—

~ Na koniec:
Dziękuję każdej osobie, która tu była, kliknęła, skomentowała, wsparła mnie słowem, serduszkiem albo nawet cichym rozwiązaniem quizu. Bez Was nie byłoby mnie tutaj. Dziękuję, że jesteście!
A teraz – lecimy dalej! Bo coś czuję, że to dopiero początek!

~ miłego wieczoru, Wasza twices! ✨🎂🎉

⭑hii babes ๋࣭ ⭑

Jeśli to czytasz to naprawdę Ci dziękuję – serio. Bo piszę to z miejsca, które długo milczało, a teraz pęka i w końcu pozwala, żeby coś z niego wypłynęło. Zniknęłam stąd na wiele tygodni. Wiele z Was pisało do mnie czy to na profilu czy na wiadomościach prywatnych za co jestem ogromnie wdzięczna. Mój całkowity brak aktywności nie jest spowodowany natłokiem obowiązków szkolnych, wyjazdem lub… egzaminami, ale brakiem przestrzeni – w sobie. Zaczęłam udawać (głównie przed samą sobą) kogoś kim nie jestem…

Wiem, że nikt nie oczekuje od ludzi w internecie perfekcji, ale ja tak bardzo ją sobie narzuciłam. Zaczęłam bać się tego, że nie jestem wystarczająca: że mój wpis nie będzie „dość ciekawy”, że quiz będzie „zbyt prosty”, że moje życie nie jest „dość inspirujące".

I wiecie, co się wtedy stało?

Zatraciłam moją autentyczność. Tą część mnie, która zawsze pisała z serca, czasem w śmiesznych piżamach, jedząc owsiankę o siódmej rano, płacząc przez piosenkę Merlin Monroe i marząc o mieszkaniu na Manhattanie. Zatraciłam to wszytsko na rzecz jakiś wymyślnych, wyimaginowanych ram, które sama na siebie narzuciłam.

Zamiast być sobą, zaczęłam być tą wersją siebie, która wydawała mi się akceptowalna.
Cichą, grzeczną, uporządkowaną, ale też interesującą i inspirującą.
Znikałam z kuchni, zanim ktoś mnie usłyszy. Odsuwałam muzykę, zanim ktoś usłyszy jak śpiewam.
Nie dodawałam nic tu, bo… nie chciałam być „za mało”. Nie chcaiałam zejść ponieżej poziomu, który sama sobie ustawiłam, i który był tak nie realny i nie potrzebny…

Ale prawda jest taka, że autentyczność boli mniej niż udawanie. Bo kiedy nie jesteś sobą, nawet jak ktoś Cię pochwali – to nie Ciebie chwali, tylko tę głupią maskę.
I wtedy wszystko traci sens…

W tym czasie 38 dni, 912 godzin i 3 283 200 sekund (około oczywiście) nieobecności próbowałam wielu różnych rzeczy. Starałam się jeść zdrowiej, pić więcej wody (szczególnie z cytryną), ograniczać ekran, ćwiczyć, medytować, chodzić spać wcześniej, pisać w dzienniczku, żyć tu i teraz – i jednocześnie… krzyczeć w głowie, że nie robię tego wystarczająco dobrze.

Aż zrozumiałam: ja nie potrzebuję idealnego stylu życia – ja potrzebuję łagodności wobec siebie. Zrozumienia i wsparcia, potrzebowałam stać się swoim najlepszym przyjacielem.

I tej łagodności szukałam. Starałam się ,,romantyzować" własne życie i celebrować każdy moment.
W owsiance, która raz wychodzi kleista, a raz idealna.
W playlistach, które tworzą mi tło do marzeń.
W tańcu o drugiej w nocy i rozmowach o psychologii.
W wątpliwościach i w mojej największej nadziei: że mogę pomagać ludziom – teraz jak i w przyszłości.

Więc wracam! Nie po lajki, nie po uznanie.
Wracam, żeby znów być sobą – waszą twices.
Może czasem chaotyczną. Może nieidealną.
Ale prawdziwą. I z sercem na dłoni, bo taką siebie lubię i taka już jestem.

Jeśli jesteś tu, dziękuję. Jeśli też czujesz się zagubiona/y – jesteś w dobrym miejscu.
Bo tu zaczynam nowy rozdział! Bez presji, ale z wdzięcznością.
I z Tobą oczywiście!

Specjalne podziękowania dla @Swann ponieważ to ona jako pierwsza otworzyła mi oczy i gdyby nie ona możliwe, że nie zaszłoby tak wiele rzeczy dzięki, którym jestem tu i teraz z Wami.

Również dziękuję: @Zozzana ; @Lorellie ; @Lavernaa ; @Daughter.of.Nyx. ; @cannelles – za pamięć i troskę kochane ;)

Oraz wszystkim 269 obserwatorom!

~ miłego dnia/nocy WASZA TWICES!
(aż się za tym stęskniłam hahaha)

⭑hii babes ๋࣭ ⭑

~ Dzisiaj planuję wrzucić quiz — a właściwie to muszę, bo biorę udział w wyzwaniu quizowym organizowanym przez jedną z użytkowniczek (całuski!). I chociaż pomysł był super, to jego realizacja doprowadziła mnie na skraj — serio, myślałam, że wyrzucę laptop przez okno i pójdę żyć z kozami w Bieszczadach. Na szczęście już ogarnęłam najgorsze i quiz prawie gotowy, ale jeszcze trochę grzebania zostało, więc jeśli nie odpowiadam na wiadomości albo nie jestem aktywna — to nie ignoruje Was drodzy przyjaciele, tylko przegrzebuję pinteresta w poszukiwaniu pasujących zdjęć.

~ A teraz… trochę z innej beczki. Chciałabym pogadać o poezji — a raczej o tym, co czasem za poezję uchodzi. Bo nie wiem, czy też to widzicie, ale jak ktoś napisze: „Wstałam melancholijnie. Zjadłam zupę pomidorową. Poszłam do mojej placówki edukacyjnej.” i nagle komentarze jak spod igły: „O mój Boże, to ja. Życie w wersach. Czysta sztuka.” I jasne, że można w prostocie znaleźć piękno — ale czasem mam wrażenie, że wszystko, co minimalistyczne i lekko melancholijne, z automatu dostaje pieczątkę “artystyczne”. I nie zrozumcie mnie źle — sama lubię krótkie formy, tylko… może po prostu warto czasem się zastanowić, co naprawdę nas porusza, a co tylko tak ładnie wygląda w pastelowym story.

~ Dobra, wracam do quizowego piekiełka. Dziękuję, że jesteście — i dajcie znać, co myślicie o tej „poezji codzienności”. Może coś polecicie? A może sami piszecie? Chętnie poczytam, serio.

~ miłego popołudnia, Wasza twices ✨🪱

PS. Jutro wrzucę recenzję pewnej WSPANIAŁEJ książki, wyczekujcie hehehe…