⭑hii babes ๋࣭ ⭑

~ Ostatnio trochę mnie tu mniej, bo wiecie, ten moment roku, kiedy szkoła rzuca wszystkim, co ma — kartkówki, sprawdziany, projekty, prezentacje i egzaminy. Ale, co dziwne, czuję się całkiem w porządku. Nie mówię, że nie ma stresu, bo jest. Ale wiecie, jak czasem człowiek się tak długo czymś stresuje, że aż w końcu ten stres… po prostu się zmęczy i odpuści? Właśnie tak się teraz czuję. Jakby przed chwilą mój wewnętrzny stres powiedział „dobra, padam, rób co chcesz”. I w sumie fajnie. Nawet jeśli za oknem zimno, szaro i wygląda jak listopad, a nie maj.

~ Dzisiaj chciałam pogadać z Wami o książkach, które mają nas rozklejać. Tych wszystkich wyciskaczach łez, które mają czytelnika zmiękczyć do granic możliwości. No wiecie – nagła choroba, tragiczna śmierć zwierzątka z dzieciństwa, list znaleziony po latach, ktoś umiera we śnie, ktoś inny płacze, bo przypomniał sobie smak herbatników z dzieciństwa. I nagle wszyscy: „O BOŻE, TO BYŁO TAKIE PIĘKNE I SMUTNE”.
A ja siedzę i myślę: czy naprawdę każda książka musi walić czytelnika łopatą w emocje?

~ Czasem mam wrażenie, że autorzy traktują nasze emocje jak guziki: „a teraz flashback z dzieciństwa – pyk, łzy; a teraz nieuleczalna choroba – pyk, rozpaczy szczyt”. I nie mówię, że nie działa – bo działa. Ale niekiedy wszystko to wydaje się tak zaprojektowane, że aż… odklejone. Czasem większe emocje mam, czytając scenę, gdzie ktoś po prostu zje śniadanie w milczeniu, niż przy opisie tragedii na trzy strony.
Dajcie znać, czy też tak macie. Jakie książki naprawdę Was poruszyły – i niekoniecznie przez dramaty.

~ Na koniec taka mała zapowiedź: coraz poważniej myślę o założeniu drugiego konta. Chciałabym tam wrzucać opowiadania — różne, osobiste, dziwne, trochę moje, trochę nie. Ale o tym więcej opowiem Wam innym razem. Na razie trzymajcie się ciepło i nie dajcie się tym emocjonalnym manipulantom literatury!

~ miłego wieczoru, Wasza twices ✨🪰

⭑hii babes ๋࣭ ⭑

~ Ostatnio moja aktywność na sameQuizy znacząco spadła i podejrzewam, że tak już zostanie do egzaminów. Chciałabym się maksymalnie skupić na nauce – dać z siebie wszystko, żeby później nie żałować żadnej zmarnowanej chwili. Mam nadzieję, że zrozumiecie ten mały krok w tył, który tak naprawdę ma prowadzić do większego kroku naprzód.

~ W majówkę postaram się wrzucić coś nowego – myślę o quizie z lekkim dystansem do siebie, może czymś o typach przyjaźni albo o drobnych rzeczach, które sprawiają nam radość. Zobaczymy, co przyniesie chwila.

~ A skoro już tu jesteśmy, chciałabym poruszyć temat odpoczynku. Czy potraficie naprawdę odetchnąć? Mam wrażenie, że nawet gdy nic nie robimy, to i tak gdzieś w tle pulsuje niepokój, jakby bezczynność była czymś niewłaściwym. Czy jesteśmy w stanie nauczyć się odpoczywać… bez poczucia winy?

~ Trzymajcie za mnie kciuki w tej przygodzie zwanej „ostatnią prostą przed egzaminami”, bo bywają dni, kiedy naprawdę mam ochotę rzucić wszystko i zostać kosmitką.

~ miłego popołudnia, Wasza twices ✨🍓

⭑hii babes ๋࣭ ⭑

~ Hej, trochę mnie tu nie było. Nie będę udawać – średnio się czuję, jestem zmęczona, przytłoczona, lekko zagubiona. Szkoła daje mi teraz mocno w kość, a za dwa tygodnie mam egzaminy… Czuję się, jakbym wciąż była spóźniona na coś ważnego, jakbym nie nadążała – a przecież tak bardzo się staram.

W tym całym chaosie zaczęłam dużo myśleć. O sobie, o tym, czego chcę, a raczej… czy wiem, czego chcę. I zdałam sobie sprawę, że często próbujemy dopasować się do jakiegoś obrazu – wzorca. Nieświadomie wybieramy sobie „wersje idealne”: influencerkę, którą podziwiamy za estetykę, chłopaka z TikToka, który wydaje się mieć wszystko ogarnięte, koleżankę, której życie wygląda na takie lekkie. I zaczynamy porównywać – jak wyglądamy, jak mówimy, co lubimy. Szukamy siebie w kimś innym. I nie mówię, że to złe. Po prostu… czasem zapominamy, że jesteśmy wystarczający też bez tych masek. Że nawet jeśli jeszcze nie wiemy, kim chcemy być – to nie znaczy, że jesteśmy nikim. Jesteśmy w drodze.
I to też jest okej.

A teraz coś pięknego – wbiło nas już 250! I tylko 2 osoby dzielą nas od osiągnięcia ulubieńca! Dziękuję Wam, serio. To konto to coś więcej niż tylko quizy – to miejsce, które razem tworzymy. I czuję ogromną wdzięczność, że jesteście tu ze mną. Naprawdę.

Buziaki, wracam do nauki (niestety). Trzymajcie się ciepło, Wasza twices ✨💋