Żyje jednie fizycznie
Psychicznie już dawno umarłam
Umarłam, gdy usłyszałam słowa "to z tobą jest coś nie tak, to twoja wina, wyśle cię do psychiatry może Cię ogarnie, bo ty jesteś jakaś nienormalna" od mamy, którą wtedy jeszcze szczerze kochałam
Której ufałam, która i tak mimo tego, że mnie biła, krzyczała była dla mnie kimś…
Dowiedziałam się wtedy, że jej zdaniem jestem chora psychicznie
Że jej zdaniem to, że ktoś w moim wieku chciał mnie zabić to moja wina
Że wszystko to moja wina
Straciłam wtedy poczucie własnej wartości
Mimo, że wcześniej już umierało, to wtedy znikło już na zawsze
Te słowa od kogoś bliskiego bolały jeszcze bardziej
Nigdy nie odzyskam poczucia własnej wartości
Nie pomyśle, że jestem super
Zawsze będę wyzwać siebie od najgorszych
Mam parę złych nawyków przez to co doświadczyłam
Pierwsze to jest uderzenie siebie za chociażby najmniejszy błąd
Drugie to wbijanie paznokci w skórę przy tym gdy ktoś próbuje mnie jeszcze bardziej zniszczyć
Trzecie to jest to, że z bezradności potrafię się ranić
Znów weszłam w ten etap, gdy po prostu chcę nie żyć
Nie być w moim życiu
Umrzeć
Nigdy nie przestanę się bać podniesionego głosu, dotyku, hałasu gdy coś np spadnie, noży, chodzenia blisko krawężnika
To po prostu już we mnie siedzi…
Nie znknie