Mam wrażenie, że mój stan psychiczny znów jest taki sam jak w 2017-2019
Wróciły mi myśli sam0bójcz3, znów zaczęłam się ciąć i czuję tą bezradność, która mi mówi, że nic nie zdziałam, że jeśli zniknę nareszcie pozbędę się problemów
Mimo, że w lepszym etapie żałowałam prób mam wrażenie, że nigdy do końca nie uważałam, że moje życie ma sens
Nie znam życia z miłością rodziców, z szczęściem dzięki nim
Znam tylko strach i ból
Jedne co kojarzę z rodzicami to są negatywne rzeczy i emocje
Mimo, że umiem to maskować, moja maska coraz częściej pęka i płaczę
Dla niektórych wydaje się to bez powodu, ewentualnie myślą, że mam okr3s
A ja próbuje udawać, że nic się nie stało
Pamiętam jak kiedyś jedna dziewczyna powiedziała swojemu psychiatrze o mnie i że według niego mam chorobę psychiczną, bo reaguje dziwnie na dotyk i podniesiony głos i że powinnam się leczyć
A ja mam powody, o których mało kto wie
To nie jest choroba psychiczna
Pamiętam, że kiedyś jakaś dziewczyna mówiła, że ma traume od ogórków (boi się je zrywać, bo się raz pokaleczyła)
Spytałam się o definicję traumy
Nie wiedziała…
A ja dobrze wiem
Wiem, bo sama mam
I to jest okropne
Albo nie zapomnę słów koleżanki, że ona ma gorzej (dosłownie tylko taty nie widuje często)
Tymczasem ja, która wolałaby go nie mieć, bo…
I jakby wiem, że może ją to bolało, ale kurcze ona ma go normalnego
A ja?
Nie raz widziałam jak go zabierała policja
Nie raz mnie uderzył
Nie raz uderzył mamę
Nie raz krzyczał
Nie raz wszystko rozwalił
Nie raz u babci dziadek mnie uderzył
Nie raz mi coś wyrwał z buzi, że potem mi leciała krew i wypadło parę zębów mlecznych
Nie raz krzyczał czy rzucił talerzem
Nie raz miałam sen o tym, że dziadek z@bił babcię, że tata z@bił mnie…
Bałam się snu
Bałam się nie spania
Bałam się oddychania
Bałam się życia
I do tej pory boję się każdej rzeczy, ale w mniejszym stopniu
Ja chce nareszcie być chociaż tak ogarnięta psychicznie, żeby się uśmiechać na co dzień, szczerze
Ale chyba tego nie doczekam