Zawsze dziwiłam się tym atencyjnym dzieciom
Że dosłownie piszą, że się zabiją, bo nie mają quizu na SG
Właśnie zdałam sobie sprawę, że jestem taka jak one
Moje wpisy są w ciul atencyjne, mimo, że nienawidzę tego, nienawidzę atencji
Ale po prostu
Muszę gdzieś to wyrzucić
Muszę usłyszeć słowa wsparcia, bo zawsze mi trgo brakowało, całe życie
Zawsze słyszałam „mogło być gorzej”
Dla psychiki dziecka bicie przez rodziców, ich kłótnie, gdy ojciec bił matkę i znajdowałam ją nieprzytomną, w krwi na podłodze, gdy po kłótni zostawałam sama, a była szansa, że ojciec wróci, gdy parę razy wrócił to mnie pobił tak mocno, że do tej pory pamiętam dokładne miejsca, w które uderzał, słyszenie słów nienawiści, bicie w szkole, ranienie przez rówieśników, wyzywanie, sąsiad, który próbował… Dobrać się do mnie, krzyki u dziadków, rozwalone rzeczy w domu, rzucanie rzeczami, ciocia, która była zła, jeśli coś nie było dobre dla mojej kuzynki, która zabierała mi moje rzeczy, biła i krzyczała na mnie, wywalanie z domu, bo coś zrobiłam nie tak, bo się dopiero uczyłam, kazanie się samemu uderzać, abym miała się karać za błędy, to było po prostu za dużo
Moja psychika została przerana tak, że już nigdy nie naprawi się tych ran, jestem zniszczona, sama siebie teraz niszczę, nie chce tak dłużej żyć, boję się tego, że będzie to samo, ciągle wracają mi wspomnienia z dzieciństwa i potrafię tak panikować, bo się tego boję, boję się po prostu tego, że wszystko wróci… Do tej pory wróciło sporo rzeczy…