Z radością oznajmiam Wam, że 1 maja był jednym z najlepszych dni w moim życiu.
Z trochę mniejszą radością informuję również, że znów jest do d***.
Może to dzisiaj wpadłam w taki nastrój.
Może to przez pogodę.
Może przez nasilającą się chorobę.
Może przez nieprzespaną noc.
Tak czy owak, czuję rosnącą nienawiść do siebie.
Już nie umiem nad tym zapanować. Chwilami jest dobrze, uśmiecham się i z niecierpliwością zaglądam w przyszłość. Chwilami śmieję się z idiotycznych memów. Ale nie potrafię przestać przejmować się tym wszystkim, a najbardziej opinią innych ludzi. Wciąż o tym myślę. „A co oni sobie pomyślą? Jak mnie postrzegają? Co powiedzą? Jak zareagują?” Z drugiej strony nienawidzę siebie za to, że przejmuję się takimi błahostkami, gdy inni (nawet najbliżsi) mają o wiele gorsze problemy.
I wiem, do cholery, wiem, że brzmię jak pierwsza lepsza nastolatka z instagrama, która wstawia depresyjne cytaty i pocięte ręce. Ale chwilami właściwie tak się czuję. I nienawiść rośnie.
Staję się tym, kim jeszcze niedawno gardziłam.
Zaczynam wierzyć w te kłamstwa, które codziennie sobie wmawiam.
A najgorsze jest to, że wszystko to przewidziałam.

Przepraszam za nieskładną paplaninę, za to jak najbardziej szczerą. W najbliższych dniach postaram się mniej nad sobą użalać. Do zobaczenia. Tak, do zobaczenia.

A tam, w lustrze, to ja.