https://www.youtube.com/watch?v=iaCzydWesVA
Jaki Quiz chcielibyście zobaczyć w tym miesiącu? Macie jakieś pomysły? Bardzo chętnie je przyjmę.

Jeżeli miałby ktoś z Was ochotę na genialne arcydzieło dające do myślenia – obejrzyjcie „Truman Show”. Film o tym, o czym przekonana byłam, że dzieje się ze mną. Jeszcze kilka lat temu.
Nie wchodźcie w filmweb. Nie czytajcie opisów. Popsujecie sobie zabawę z oglądania.

I powiem Wam jeszcze jedno. Wiecie, co wymyślili? E l e k t r o n i c z n e t a b l i c e. W naszej szkole. Dotykowe ekrany, zawieszone w miejscu dawnych, ciemnozielonych, starych tablic. Projektory. Na razie są tylko w kilku klasach, ale niedługo pojawią się we wszystkich.
I nauczyciele są zachwyceni. A mnie to obrzydza, po prostu. Uczniowie na razie podekscytowani.
A ja śmiało mówię, co o tym myślę. Przy wszystkich. W.B. mnie poparła. Czasem wydaje mi się, że myślimy bardzo podobnie.
Nim się obejrzę, t o będzie wszędzie.
Nowi uczniowie, dzieci, nie zastaną tego samego miejsca.
Nie powinnam się tym przejmować. Tak jest ze wszystkim.
A jednak.
Tak samo robią z muzyczną, pisałam o tym kiedyś. Muzyczną przeżywam bardziej, bo tamto miejsce naprawdę kochałam. Często przesiadywałam tam bez celu, żeby tylko tam być. Czasami wypożyczałam kluczyk do pierwszej lepszej klasy i przesiadywałam tam godzinami, grając na pianinie, czytając książkę lub robiąc cokolwiek innego.
Młodszych ode mnie nieszczęśników już to nie spotka.
Starczy. A Wy chcielibyście podzielić się ze mną jakimiś przemyśleniami?

Wiecie co?
Dzisiaj byłam na spacerze w parku. Koło 16. Już się ściemniało. Nie było wkoło zbyt wielu ludzi. I miałam ochotę zacząć śpiewać. Cokolwiek mi przyjdzie do głowy, nawet myląc tekst. Rozłożyć ręce jak skrzydła i zaśpiewać. Otwarcie, beztrosko. Nie myśląc o innych ludziach.
Dlaczego właściwie tego nie zrobiłam?
Nie wiem.
Miłego wieczoru, Świetliki. Niedługo nadrobię Wam nieobecność jakimś Quizem.