Hejka! Przeczytałam dwa pierwsze tomy "Księgi Vanitasa" i mam takie rozkminy, dlatego chętnie się z Wami nimi podzielę.
Ostrzegam, małe spoilery.
Ogólnie, historyjka wydaje mi się bardzo taka prosta i w sumie szału nie ma. W wielkim skrócie: w ukryciu przed światem śmiertelników żyją krwiopijcze istoty, wampiry, pośród których szerzy się choroba – wampiry, które zazwyczaj z łatwością panują nad swoją żądzą krwi, tracą kontrolę nad swoimi instynktami i zabijają ludzi. Główny bohater, Noe wysłany przez swojego profesora przyjeżdża do Paryża, aby odnaleźć Księgę Vanitasa, grymuar stworzony przez Wampira Błękitnego Księżyca, który ponoć poprzysiągł sobie zgładzenie wszystkich pozostałych wampirów właśnie z pomocą tej księgi. Kto otworzy Księgę Vanitasa, sprowadzi zagładę na rasę wampirów. Tymczasem Noe spotyka w czasie swojej podróży do Paryża ekscentrycznego mężczyznę, śmiertelnika o imieniu Vanitas, który posiada właśnie Księgę Vanitasa.
Co mnie się bardzo podoba to odwrócenie typowego motywu z wampirami. No okej, wampiry są konwencjonalnie atrakcyjne, mają superaśne mocne i w ogóle, ale bardzo mi się podoba, że główny bohater, czyli Vanitas, śmiertelnik naznaczony przez Vanitasa postanowił sobie, że no, ocalę ich wszystkich, czy im się to podoba czy nie. Jakby w pierwszej chwili, gdy wskoczył przez dach, myślałam, że próbuje zabić Amelię, a tu czap, jestem samozwańczym doktorem wampirów. Bardzo denerwuje mnie humor w tej mandze tak szczerze, bo moim zdaniem jest bardzo nieśmieszny. Wracając do Vanitasa, za każdym razem, gdy go widziałam, myślałam o Dazaiu, bo podobny typ postaci, tylko on samobójcą nie jest.
No co tu dużo mówić, manga może być w sumie, dobry prezent urodzinowy (dziękuję, Gabi). :D Aż anime bym obejrzała.