pierwszy raz od dwóch lat siedzę i robię to, co uwielbiałam robić praktycznie zawsze, tylko że również zawsze wmawiano mi, że z tego nic nie będę mieć. aż w pewnym momencie uwierzyłam i całkowicie to rzuciłam.
otóż właśnie w tym momencie rysuję. znowu. wreszcie.

pierwszy raz od półtorej roku, od początku całego mojego załamania nerwowego, które wyprowadziło mnie na zupełnie inną drogę, niż pierwotnie zamierzona, wiem co chcę robić. mam na siebie jakiś plan i nie jest to plan pt. skończyć 20 kierunków studiów finansowych i pracować jako każdy możliwy doradca związany z finansami. to, czym mam zamiar zajmować się teraz na poważnie większość nazywa zajęciem "na czas wolny". dla mnie będzie to zajęciem na resztę życia, być może jedyną drogą życiową, która kiedykolwiek była mi przeznaczona.
zamierzam zajmować się sztuką. tworzyć. tworzyć tyle, że będę mieć dość, że wszystko będzie brudne od farb, ołówków, kredek i atramentu, wszędzie będą leżeć kawałki materiałów użytych do moich prac, a ja nie będę wyobrażać sobie dnia bez zrobienia czegokolwiek twórczego. zamierzam chwytać się wszystkiego, co jakkolwiek kojarzy się ze sztuką i tworzeniem i co będzie mi sprawiać przyjemność.

ktoś mógłby stwierdzić, że najprawdopodobniej mnie mocno odkleiło, że nikt normalny nie ma czasu na takie rzeczy, że sztuka to zajęcie dla bananowych dzieci i nie da się na tym zarobić.
nie jestem bananowym dzieckiem i naprawdę mam mniej czasu niż większość ludzi w moim wieku, do tego decydując się na tego typu poświęcenia, żeby tylko dłubać sobie przy obrazach, rysować czy grać na gitarze, być może ryzykuję wszystkim, co do tej pory udało mi się osiągnąć. ale wierzę, że jeśli z jakiegoś powodu jako dziecko trafiłam na realistyczne rysunki innych i zdecydowałam, że też chcę takie tworzyć, a później w każdym możliwym kryzysie do tego wracałam, nawet jeśli nie miałam najmniejszego zamiaru, to być może to jest to. a przynajmniej mam taką nadzieję, bo chyba zaczyna zależeć mi za bardzo i muszę się hamować, żeby nie zacząć pokładać w tym całej swojej wiary.

uważam, że osoby twierdzące, że na tym nie da się zarobić, to te same osoby, które porzuciły swoje pasje na rzecz kariery, która ich w żaden sposób nie cieszy. to te same osoby, którym rodzice kazali zająć się wreszcie czymś poważnym, pewnym. nie chcę być jedną z tych osób.

życie potrafi być przewrotne i 2 lata temu nie pomyślałabym, że dojdę do takich wniosków, nie pomyślałabym, że będę chciała ryzykować i iść w to wszystko na poważnie. wtedy naprawdę zależało mi na tym, żeby inni uważali, że podejmuję racjonalne decyzje i że jestem dojrzała. że nie zajmuję się głupotami, tylko poważnymi rzeczami. milion razy wspominałam gdzie to mnie zaprowadziło.

dzisiaj zdaję sobie sprawę z tego, że moje decyzje są impulsywne i nierozsądne, że w pewnych kwestiach najpierw robię, a później myślę jak to odkręcić. tak już mam i dostosowywanie się do innych tylko pogorszyłoby sprawę, co więcej, podejmowałabym takie decyzje, jakie podjęliby inni, nie takie, jakie podjęłabym ja.

don't get me wrong, mam zamiar nadal pracować i zajmować się wszystkimi nieprzyjemnymi zarobkowymi rzeczami, które robiłam do tej pory. po prostu odnalazłam priorytety.

podobno sprawiam wrażenie jakby mi nie zależało. wiele osób to mówi i próbuje uświadomić mi na siłę, że coś ze mną nie tak, bo nie zależy mi tak jak powinno albo przejmuję się za mało.

jest w tym trochę prawdy, bo ostatnimi czasy mam wywalone na większość rzeczy, które dzieją się dookoła i nie mam siły starać się tak jak kiedyś. są takie czynności, na które żal mi czasu, są takie okresy, kiedy po prostu nie widzę sensu we wczesnym wstawaniu czy robieniu właściwie czegokolwiek. nie mam już w sobie tej motywacji co kiedyś i co więcej, jest mi z tym dobrze i nie uważam, żebym musiała coś zmieniać, choć może jest to toksyczny sposób myślenia.
jednak to, że mi nie zależy wcale nie jest do końca prawdą. nie mam ochoty pokazywać zaangażowania komukolwiek, nieważne czy chodzi o relacje, czy o cokolwiek innego, bo wtedy zaczyna mi zależeć za bardzo. a kiedy zależy mi za bardzo i coś się nie udaje, mówimy o porażce skali światowej. najgorzej jest spaść z wysokiego konia i wpaść w największy z możliwych dołków.

nie chcę znowu się przebodźcować i zastanawiać n-ty raz nad sensem życia, którego i tak nie widzę i nie zobaczę, choćbym nie wiem jak się starała. może to kontrowersyjna opinia, ale uważam, że sens nie musi istnieć. chyba już kiedyś o tym wspominałam, ale dla mnie to kolejna bajka, którą wmawiamy sobie, żeby jakoś uzasadnić powód naszego istnienia tutaj. a taki nie istnieje. ale skoro już tu jesteśmy, może warto skorzystać z możliwości, jakie mamy i robić w życiu to, co jest przyjemne. coś co kochamy.

ciągle wspominam o powrocie do zainteresowań. wreszcie mi się udało, chociaż częściowo. dawniej takie rzeczy jak całodniowe malowanie czy rysowanie uznawałam za stratę czasu, dzisiaj uważam, że wszystko co nie jest zainteresowaniami jest stratą czasu. musiałam popracować i nie mieć czasu na nic, żeby zobaczyć, co tak naprawdę jest dla mnie ważne i okazało się, że są to te wszystkie rzeczy, które niewiele znaczyły, choćby w kontekście przyszłości, zarabiania i tego typu rzeczy.
tak więc szydełkuję, maluję, gram na gitarze i planuję wielki powrót do pisania rzeczy (może kiedyś coś się tu jeszcze pojawi, ale nie obiecuję), nawet jeśli nic z tego nie wyjdzie. nie wiem, czy istnieje przeznaczenie, czy też nie, ale jeśli tak, to moim jest tworzenie.
teraz trzeba tylko pomyśleć jak to wszystko spieniężyć, żeby móc tworzyć więcej.

jeżeli istnieje jakiś powód, dla którego zaczynam oglądać jakiś film lub serial (praktycznie nie oglądam, ale zdarza się), i w połowie decyduję, że nie mam zamiaru tego kończyć, to są to związki i to, jak są przedstawiane w większości z nich, zwłaszcza w sitcomach.
ogólnie temat związków jest bardzo obszerny i pewnie ten wpis będzie cholernie długi, ale muszę gdzieś wylać zbieraną przez lata frustrację na społeczeństwo i postrzeganie miłości, czy jakkolwiek można to nazwać.

po pierwsze, nie wiem czemu, utarło się, że ta druga osoba w związku ma uzupełniać tą pierwszą. spoko, niby nie brzmi tak źle, bo w gruncie rzeczy jeżeli znajdzie się jakaś osoba o podobnych zainteresowaniach, guście czy charakterze, to może być z tego naprawdę potężne duo. ale mam wrażenie, że większość ludzi postrzega to w taki sposób, że sami są bezwartościowi i dopiero po znalezieniu tej jednej konkretnej osoby mają stać się lepszymi ludźmi, jakąś wersją pro, którą nie da się stać w pojedynkę. i nie jest to prawda, bo później mamy wysyp toksycznych związków, gdzie jedna osoba ma drastycznie niskie poczucie własnej wartości, druga cały czas stara się to jakoś naprawić, aż koniec końców zaczyna ją to męczyć. związek się kończy, a osoba z niską samooceną jest przekonana, że teraz już na pewno jest bezwartościowa, skoro ktoś postanowił ją zostawić. i samoocena spada dalej.
wydaje mi się, że żeby w ogóle pchać się w jakikolwiek poważny związek, powinno się najpierw przepracować swoje najważniejsze problemy i przede wszystkim choć trochę polubić siebie, żeby w razie zerwania mieć świadomość, że to nie była jedyna osoba na świecie i że samemu też da się żyć.

drugi, mój ulubiony theme, miłość od pierwszego wejrzenia!! jeden z najbardziej szkodliwych motywów, a ludzie nadal w to wierzą, bo to przecież musi być przeznaczenie. otóż nie. jesteśmy ludźmi i niesamowicie działają na nas czynniki wizualne. jeżeli coś jest ładne, mimo że jest badziewiem, jesteśmy w stanie to kupić bez zastanawiania. i to samo mamy jeśli chodzi o związki na podstawie wyglądu, właśnie od tzw. pierwszego wejrzenia. ludzie wiążą się z osobami, które im się podobają z zewnątrz (co też jest dość istotne w związku, ale nie najważniejsze), myląc zauroczenie wyglądem z miłością. miłość to uczucie stałe, a nie tylko sporadyczne wystrzały endorfin i dopaminy przy gapieniu się na kogoś atrakcyjnego. i jak tylko słyszę ludzi, którzy opowiadają jak zakochali się w kimś od pierwszego wejrzenia, bierze mnie nerwica i mam ochotę wytłumaczyć im chemię ich mózgów i psychologię od samego początku.
jednocześnie te same osoby po dłuższym czasie nudzą się sobą, bo okazuje się, że mają zupełnie różne charaktery i brak im wspólnych zainteresowań czy tematów do rozmów. to samo tyczy się rzucania "kocham cię" po kilku tygodniach/miesiącu znajomości, kiedy wszystko jest zbyt świeże. naprawdę trzeba kogoś poznać, żeby można było stwierdzić, czy się kogoś kocha i 5 minut wgapiania się w kogoś fizycznie atrakcyjnego nie jest w stanie zastąpić godzin rozmów i poznawania drugiej osoby.

do tego pojawia się jeszcze brak szczerości wobec drugiej osoby, zabawa czyimiś emocjami i psychiką, bo przecież w sumie to nic strasznego, zdradzać kogoś, czy nie być do końca szczerym. przecież to tylko związek, jak nie ta osoba to inna, najlepiej w ogóle angażować się w 12 relacji miłosnych naraz :D
(pick me kolezanki entered the chat)
a tak całkiem serio, błagam skończmy z normalizowaniem toksycznych zachowań tego typu, jeżeli jakaś osoba nie potrafi zebrać się na odrobinę szczerości, to nie zasługuje nawet na odrobinę uwagi, koniec kropka. to samo tyczy się wchodzenia w ten sam związek kilka razy. nie słyszałam ani jednej sytuacji, gdzie za drugim razem wypaliło. jeśli nie wyszło za pierwszym, to za drugim razem najprawdopodobniej też nie wyjdzie i pakowanie się w to samo jest stratą czasu i nerwów.
w ogóle romantyzowanie toksycznych ludzi w książkach czy popkulturze na zasadzie "był złym chamem, co tydzień inna laska, ale dla mnie się zmienił!!" jest naprawdę szkodliwe, bo tego typu rzeczy czytają osoby wkraczające w wiek nastoletni, które nie mają pojęcia skąd czerpać wzorce i mogą paść ofiarą wykorzystywania przez właśnie takich ludzi. jeżeli ktoś jest złym chamem wobec każdego, szanse że się zmieni są drastycznie niskie, wręcz zerowe, nie zmieni tego niczyja miłość. niemniej jednak mimo to autorki książek dla nastolatek kochają ironicznych drani i myślą, że piszą piękne historie, podczas kiedy właśnie wręcz przeciwnie, mogą zniszczyć światopogląd młodym osobom, które zaufają nieodpowiednim ludziom. do tego dochodzi jeszcze kwestia przywiązania i szybko okazuje się, że od toksycznej osoby ciężko odejść (niezależnie od tego, czy toksykiem jest kobieta czy mężczyzna), i ludzie potrafią trwać w takich związkach latami, z sentymentu.

wydaje mi się, że żeby wejść w jakikolwiek związek, trzeba chociaż trochę zdawać sobie sprawę z tego, że niebędąc w związku też da się żyć i czasem tak jest lepiej dla obu stron, jeżeli jakaś osoba cech**e się nadmiarem destrukcyjnych/toksycznych zachowań lub po prostu nie jest tą osobą. szanujmy siebie, swój czas i swoje zdrowie psychiczne 🛐