Jedziemy się szkolić 😃

Czasem jestem w sytuacji w której moja głowa bardzo chce, czuję się gotowa, ale za to koń jeszcze nie. Nie jest pewny, nie do końca rozumie o co go proszę i brak u niego koordynacji. Rehabilitacja konia to częsty przykład tej sytuacji- właściciel chce już szybko kolejne etapy leczenia a koń mówi, że nie czuje się na siłach. Lonżowania z Ohio podjęliśmy się po długiej (ok. 9 miesięcznej?) przerwie dopiero niedawno. Wpierw ograniczyliśmy je do minimum przez krzywizny- mimo ortopedii częsta praca na kole nie przyniosłaby efektów a wręcz pogłębiała krzywą podstawę. Później już sama choroba uniemożliwiła nam intensywne ćwiczenia. Jesteśmy na etapie krótkiego galopu po prostej w półsiadzie i spokojnego kłusa na dużym kole. Na padoku widzę że Ohio porusza się ostrożnie, odgania wtedy inne konie od siebie jednak tam gdzie jest stabilniej chętny jest do zabaw 🙂 Mam przeraźliwe wahania co do brania go na koło, ale to jedyny rzeczywiście skuteczny sposób na skupienie się na jego sylwetce. Mam bardzo dużo do zrobienia z Ohio na tym polu, ale z czasem powinien nabierać pewności siebie i równowagi których nie ma z powodu, jeszcze niedawno towarzyszących mu bólów. Rytmu nigdy już nie wyrobimy przez jego sztywny, nieregularny chód, ale chciałabym żeby kulawizna odpuściła i by zaczął czuć się dobrze ze swoim ciałem i nie miał większych problemów z rozluźnieniem. W ręce przechodzimy w stępie przez drążki, ćwiczymy wygięcia na obszernych łukach, ustępowania, cofania, wspomagam się nie raz targetem. Nie możemy jednak zapominać że zwyrodnienia to choroba nieuleczalna i jedynie poprawiamy w ten sposób komfort jego życia. Zauważyłam że jeśli wymagamy od konia tylko tyle ile może on nam dać nawet nie nastawiając się na sukces to często on sam z siebie próbuje dać więcej niż prosimy.
Mam najlepszego konia na świecie… ❤️