Usłyszałem kiedyś, że mali ludzie kradną wielkie miasta. I, przyznam szczerze, zastanawiałem się wtedy, czyżbym i ja był małym człowiekiem i czy byłbym w stanie porwać miasto? Zabrać, schować w kieszeń, udusić, zatruć, przesunąć zamkiem i uznać za zaginione raz na zawsze.

Byłem ciekaw, czy miałem tę moc lub czyżbym mógł ją posiąść i za jaką cenę? Ile zapłacili mali ludzie porywający miasta, lub czy to aby na pewno oni je porywali? Może tak naprawdę tylko wielcy ludzie mieli ramiona dość silne, głowę dość tęgą, ażeby tony betonu na niej utrzymać i tonę głupoty ludzkiej ogrodzić granicą.

Chciałem porywać miasta, ale nie chciałem być jedną z wielu mrówek w mrowisku, które brzydziły mnie niemiłosiernie. Chciałem jako wielki człowiek porywać miasta. Cały świat porwać. Chciałem wierzyć, że do tego mnie stworzono, ale nie umiałem wierzyć, że do czegoś powstałem. Bałem się mojej nieistotności.

Zastanawiałem się… czy wolno mi? Czy człowiek do tego właśnie stworzony został, ażeby los nakazany jego ruchami sterował, a Bóg niczym lalkarz poruszał swoimi kukiełkami, bo te same bezwładne kukiełki nóg i rąk wznieść ku górze nigdy nie mogły. I myślałem o tym: czy jestem lalką, czy może lalkarzem? Jeśli teraz jestem lalką, czy mógłbym stać się lalkarzem?

Czy wielcy panowie wielkich narodów byli czyjąś ręką sterowani czy może oni ręką swą sterowali?

Wymyśliłem koncepcje, nazwałem ją koncepcją ludzkich bogów, co było śmieszne i bawiło i mnie, i moje odbicie srodze bawiło.

Bogowie w ludzkiej skórze! Jaki bóg znieważyłby się na tyle, ażeby przyjąć ludzką postać? — drwiło lustro.

Bóg którego pierwotną postacią jest ta ludzka właśnie, a jakże! — odpowiadałem.

I mówiłem dalej, dalej, dalej, a ono słuchało przejęte i tępe.

I pytałem je, czy może bogowie jako nadludzie nie powstają, nie wymyślamy ich sobie, a może stajemy się nimi i kierujemy losami ludzkimi, bo swój nam okiełznać się udało i nad wyżyny normalności wznieśliśmy swe tułowia.

Ale ono zawsze odpowiadało, że nie wie, i że to głupie. Prosiło mnie, żebym przestał już mówić, żebym ułożył się do snu, ale nawet gdy złożyłem głowę na poduszce, zgasiłem świecę i znak krzyża uczyniłem, to sen nie przychodził, tylko wory pod oczami rosły i rosły zbierając swój bagaż cichych nocy.

Myślałem jak głupiec i sądziłem, że nie jestem głupcem, bo myślałem, a głupcy nie myślą. Co jeśli głupcy to ci w prawdzie, którzy myślą na tyle wiele, że głupieją ze swoich sprzeczności, przez swój brak odpowiedzi?