Jaka była sytuacja w której straciliście totalnie wiarę i nadzieję w ludzi?/zaczęliście bać się ludzi? (O ile taka była).
U mnie był to moment w którym, po raz kilkunasty wśród rówieśników nie mogłam się z nikim zaprzyjaźnić, lub po prostu poznać kogoś, albo było tak że byłam wykorzystywana. Bo ja generalnie strasznie naiwna byłam, łatwo było mną manipulować a mojemu kilkuletniemu umysłowi nie przychodziło na myśl że "przyjaciółka" (koleżanka) mogłaby mnie okraść, wykorzystać Itp. A jak już postanowiłam się zaznajomić z kimś, to słyszałam cięta ripostę (tak, po zapytaniu się "czy mogę się dosiąść/pobawić z tobą/dołączyć do ciebie" słyszałam coś w stylu "[tutaj wstaw randomową odmowę], zatkało kakao idiotkę?" Lub te osoby zaczynały po pewnym czasie udawać że mnie nie znają. I w czasie pandemii zaczynałam się odcinać od ludzi, zamykać się w sobie. Więcej czasu spędzać tutaj lub w jakiś grach. I bam, po pandemii totalnie psychicznie nie dawałam rady + fobii społecznej się nabawiłam, i nawet powiedzenie "dzień dobry, zapłacę kartą.." w sklepie sprawiało że byłam przerażona że miałabym to zrobić, nie mówiąc już o nawiązaniu jakiejś dłuższej rozmowy.