pomarańczowa poświata miłości księżyca — przelewa się i wylewa w pozłacanych miodem kielichach. i spoglądam tęsknie w kierunku nieosiągalności, zadając tak sobie ten przyjemny, tępy ból. rozdziera mi majestatycznie serce, z precyzją wyznaczając między nami granice tej okropnej zmysłowości — jak kochanka, drażniąca się z tobą swym nierozgneliżowanym ciałem.

PS. spójrzcie na dzisiejszy księżyc, czyż nie jest przepiękny?
PS 2. to nocne niebo chyba już rzeczywiście mogę począć nazywać swoją własną, swobodną kochanką.

szczyt słów prześwitywał przez mgliste chmury i słońce okrywało cieniem ładne twarze. po drugiej stronie bloku dostrzegłam na tęczy postać drobną, a obok pare gwiazd. jaskółka wzleciała w obawie o dzień, skrywając się wśród wiecznego obrazu piękna.

zamigotała woda na powabnej kartce, rozmazała elegancko liter kilka — wymazała wspomnienia nocy.

wypluwam z siebie kwiaty i zasłaniam dłońmi oczy, gdy dostrzegam piękno nocy.

(a w rzeczywistości po porostu przeżywam agonię, kiedy zaczyna mnie otaczać zbyt wiele ładnych rzeczy, zalewając myśli w głowie.)