,,Cienie pocałunków”
Liście szumiały pchane przez wiatr. Gałęzie trzaskały pod naciskiem stóp wędrowców. Krzaki uderzały o skórę, a ich kolce szarpały materiały ubrań. Alicja niosła brata na rękach, dbając o to, aby nic go nawet nie drasnęło. Nieznajomy, który szedł przodem, ponieważ nikt oprócz niego nie znał drogi, warczał pod nosem co chwilę, gdy pędy obdrapywały jego twarz. Z każdym krokiem na dworze robiło się coraz ciemniej. Hukanie sów i piski nietoperzy dobijały się do uszu. Wycie wichru wydawało się bardziej przerażające niż wilka, które również przecinało powietrze. Dziewczyna czuła ulgę widząc, że białe włosy spływające po plecach jej wybawiciela, nie giną wśród mroku i wciąż może za nim podążać.

Podnosiła nogi wysoko, uważając na korzenie drzew. Miała przymrużone oczy, bojąc się, aby żadna roślina jej nie zadrapała. Rozglądała się uważnie. Wiedziała, że potworów w tym lesie mogło być więcej.

Trzask.

Alicja spięła wszystkie mięśnie, zastygając w miejscu. Usłyszała nieciche bluzgnięcie ze strony nieznajomego. Odwróciła powoli głowę w jego stronę, myśląc, że zobaczył źródło dźwięku.