Inspirujesz mnie, Mój Cudzie.
Sprawiasz, że chcę pisać.
Niedługo przeleję na papier swoje myśli,
Opisując to, jak umierać będę na czarnych kaflach w łazience,
A Ty, pochłonięta jakąś ciekawą rozmową, nie będziesz niczego świadoma.
Ale nie chcę Cię krzywdzić,
Nie zostaniesz zmuszona,
By patrzeć, na mnie takiego.
Zdążą wynieść ciało.
Obiecuję.
A Ty – dalej ciesz się życiem.
Bez przerwy przyj na przód.
Bo tym, co trzyma Cię w miejscu jest bijące serce pustego pisarza.

-Hm, jesteś nawet ładna, gdy się uśmiechasz – powiedział tonem, jakby sam się dziwił swoim słowom, jednocześnie gdyby były tak zwyczajne, jak informowanie o tym co jadł wczoraj na obiad. Krótkowłosa fuknęła cicho, unosząc prawy kącik ust na chwilę. Spojrzała krótko na radosną (jednak nie nabijającą się) twarz bruneta i znów spuściła wzrok na kartkę, dopieszczając swój szkic.
-Dzięki – powiedziała. Nie brzmiała na przekonaną. Chłopak wyprostował ramiona na ławce i położył na nich głowę.
-Powinnaś się częściej uśmiechać – stwierdził, jednak gdy mówił to w stronę drewna, ukrywając się między rękoma, jego głos brzmiał jak bełkot. Niebieskooka odciągnęła ołówek od kartki. Spojrzała na przyjaciela z westchnieniem.
-Rumienisz się, że tak się zakrywasz? – Zapytała złośliwie. Nie uzyskawszy żadnej odpowiedzi, kontynuowała – To nie jest takie łatwe. Zbyt wiele rzeczy mnie irytuje. Ludzie mnie nie słuchają. A powinni. Oczywiście nie zawsze! Ale tak rzadko się odzywam… tylko wtedy, gdy wiem, że mam rację. Eh, te puste blondyny niedługo pożałują, że kazały mi milczeć. Oczywiście nie przyznają się wtedy do swojego błędu! Bo niby po co? Ej? Słuchasz mnie? Śpisz? – A chłopak nie odpowiadał. Dziewczyna bluzgnęła pod nosem i wróciła do rysowania.
-Żartuję – odezwał się, informując, że nie zasnął i oparł łokieć o blat, prostując się – Nie przejmuj się nimi.