,,I tylko słoneczniki, rosnące przede mną gęsto, przeszkadzają mi w rozszarpaniu sobie żył o kolce kwitnących za nimi róż.”
…
Jesteśmy w parku. Puściłeś moją dłoń, którą złapałeś kilkanaście minut temu. Zatrzymałeś się, a ja odwróciłam się zaciekawiona tym, co robisz. Spojrzałeś na mnie i uśmiechnąłeś się, by następnie zażartować sobie.
Czasem twój czarny humor wydaje się niepokojący.
Ale to nic.
Przecież wiem, że to często inspiruje Cię do pisania, a sam jesteś świadomy, iż żadna niedoszła panna młoda nie utopiła się w rzece płynącej obok nas, gdy próbowała wyłowić pierścionek zaręczynowy, który zsunął się z jej palca.
Zadziwia mnie to, gdy mówisz takie rzeczy śmiejąc się i uśmiechając delikatnie, jednocześnie podziwiając obraz ukazany oczom, a ja uważam to za urokliwe.
Zbliżyłeś się do mnie i patrzyłeś, jak śmieję się z Twoich (dla innych ludzi z pewnością niewłaściwych*) słów. Wpatrywałeś się w moje usta. Podniosłeś dłoń i wsunąłeś kosmyk mojej przydługiej grzywki za ucho, skąd się przed chwilą wydostał.
Uspokoiłam oddech.
Zobaczyłam to, jak Twoje oczy mnie pochłaniają, a jednak twarz wygląda bardzo łagodnie.
Ułożyłeś dłoń na moim policzku.
Zbliżyłeś się, chcąc mnie pocałować.
Zmarszczyłeś brwi i burknąłeś pod nosem, na co znów się roześmiałam.
Zdjąłeś moje okulary, których szczerze nienawidzisz. Twierdzisz, że Ci przeszkadzają.
Złączyłeś nasze usta.
…
niewłaściwe* – równie dobrze mogłam dać ,,niezbyt moralnych”
…
Ach! I zawieszam robienie miniaturek! 😕❌🖋