4 wn//

W sumie, to stwierdziłam, że może po krotce opowiem wam trochę o niej, będzie szybciej.

A więc…

Fabuła wygląda mniej więcej tak, że jest sobie prawy (nie w dzisiejszym politycznym znaczeniu) i oddany Bogu Hiob. I Bóg mówi, że jest zadowolony z tego, jak bardzo Hiob mu ufa. Jednak potem na scenę wchodzi Szatan i mówi, że Hiob jest taki bogobojny, bo ten mu dał rodzinę, bogactwo i zdrowie, a gdy mu to zabierze Hiob nie będzie już taki miłosierny wobec Boga.
Bóg więc zawiera umowę z Szatanem i pozwala mu po kolei zabierać te rzeczy, oby tylko nie zabrał Hiobowi życia.
No i Hiob, czy stracił pieniądze, dzieci a potem zdrowie (zesłano na niego trąd) zaczął zalić się nad tym, że w ogóle się urodził, choć nadal nie obraża za to Boga.
Jego żona szydzi z niego, że nadal on wybacza Bogu, mimo że doświadczył niezawinionego cierpienia.
Jego "przyjaciele" twierdzą, że Bóg jest sprawiedliwy i to pewnie Hiob zrobił coś strasznie złego, na co ten zaprzecza.
W końcu zwraca się do Boga i domaga się odpowiedzi, dlaczego ten zesłał na niego nieszczęścia.
Bóg pyta się go więc, czy ten wie wszystko. Czy był, gdy powstawał świat. Czy był już wszędzie na całym świecie i poza nim, że uważa się za takiego mądrego. Potem twierdzi, że osąd dosłownie wszystkiego we wszechświecie jest bardzo skomplikowany, a ludzki umysł ma zbyt wąskie granice, aby to pojąć.
Wtedy Hiob przeprasza Boga za swoje słowa, przyznaje, że nie byłby w stanie tego wszystkiego zrozumieć jako człowiek.
I na końcu Bóg zwrócił Hiobowi wszystko to, co wcześniej było mu zabrane.

Morał jest z tego mniej więcej taki, że my, jako ludzie nie jesteśmy zawsze w stanie zrozumieć boski plan – co nie oznacza, że nad nami nie czuwa.
I dlatego najlepsze, co możemy zrobić, to ufać, że Bóg wie co robi i w niego wierzyć.

Wiem, że może wydawać się czymś z stylu: "Ty i tak nie zrozumiesz moich zamiarów, więc nie zadawaj głupich pytań, nie skarż się i wierz we mnie". I mogłoby to faktycznie mieć trochę sensu…

GDYBY nie to, że Bóg to nie to samo, to człowiek.
Bóg, to istota, jak już wcześniej było wspomniane, wszechwiedząca, wszechmogąca, ponadczasowa i tak abstrakcyjna, że nie potrafilibyśmy sobie tego poziomu abstrakcyjności wyobrazić, nieważne jak byśmy się starali.
I nigdy nie będziemy w stanie zrozumieć boskiego planu, a przynajmniej nie w 100% – a gdybyśmy próbowali, pewnie mózgi by się nam przegrzały i rozpuściły, a nie sądzę, aby ktoś z nas tego chciał-
My, ludzie nigdy nie będziemy w stanie dostrzec, to co NAPRAWDĘ jest dobre, nieważne jak byśmy próbowali. Umysł człowieka jest na dosyć wąski i często udaje nam się oceniać rzeczy związane z religią po pozorach.
Bo każdy z nas ma swoją własną perspektywę i właśnie rozumowanie, ale każde z nich ma swoje granice – tak jesteśmy skonstruowani.
A rozumowanie Boga NIE ma granic. Po prostu ich nie ma.

Dlatego właśnie możemy Bogowi ufać i darzyć go miłosierdziem, nawet jeśli będą nam się trafiać sytuacje, zachęcające nas do zwątpienia w to.

A jeśli nadal nic z tego nie rozumiecie… No to nie wiem już jak wam to wytłumaczyć, sorry