Witam misiaki!

Nie wiem czy śpicie czy nie, ale mam dla was coś na rozruch jeszcze przed 22! Kto z kim i które opowiadanie?

Pozdrawiam! ;]

„- Nigdy nie chciałem, żebyś musiała wybierać miedzy jedną rodziną a drugą… – Spojrzał na ciebie czujnie. – Nigdy bym nie wybrała. Nie umiałabym… I chyba, dlatego ktoś narzucił mi decyzję z góry. Nie chcę ich tracić, ale nie chcę też żeby umarli.-Chyba jeszcze nigdy nie rozmawiałaś z nim tak poważnie.- Wiem jak to jest, kiedy ktoś, kogo kochasz umiera. Czujesz złość, a później zostaje sama pustka… I nic poza tym. – Spojrzałaś na niego smutnym wzrokiem. On również patrzył w twoje. Mogłaś zobaczyć w nich swoje odbicie, swoje niezadowolenie, swoją frustracje. – Zawsze możesz to naprawić, kiedy będzie już po wszystkim… Ale nie wiemy ile nam to zajmie…- Nie. – Przerwałaś mu. – Podjęłam decyzję. Zrobię to raz a dobrze… A co jeśli to się nie skończy? A jeśli za jakiś czas pojawi się inne zagrożenie? ”

„- No dalej. Zabij go. – Spojrzałam mu prosto w oczy. Nie było w nich strachu. Nie było w nich niepewności. Jedyne, co w nich było to zaufanie. – Nie zrobię tego. – Powiedziałam tylko i opuściłam broń, którą szybko wyrwano mi z reki. – Jesteś słaba. Zawsze byłaś. Myślisz, że zaufanie i wsparcie jest czymś potrzebnym i pewnym, ale tak nie jest. – Odezwał się głos obok mnie.- Ty coś o tym wiesz, prawda? Przecież zabiłeś już tyle osób, a zdradziłeś jeszcze więcej… – Wycelował prosto w moją głowę, a ja na moment przestałam oddychać.- No dalej. Zabij mnie. Przecież jestem słaba, a skoro jestem słaba to nie jestem ci do niczego potrzebna. – Staliśmy chwilę w milczeniu mierząc się wzrokiem. Jego szare oczy nie zdradzały niczego. Może ukrywał uczucia, a może po prostu nie obchodził go mój los. – Rodzina to nie wartość! To przeszkoda i słabość, która jest w stanie nas zniszczyć!”

„-Zawsze starałam się robić wszystko, żeby nikogo nie zawieść. Nie chciałam, żeby ktoś się nade mną litował i trzymał całe życie za rączkę. – Powiedziałaś do niego patrząc na swoje dłonie. Niewiadomo, kiedy po twoich policzkach zaczęły lecieć łzy. – Nikogo nie zawiodłaś. Mnie na pewno nie! Zawsze będę przy tobie i zawsze będę cie wspierał. Oni też! – Mówił to z pasją i zdeterminowaniem. Przytuliłaś się do niego mocno, a co jeśli mnie to przerośnie? Jeśli sobie z tym nie poradzę?. – Zaśmiał się krótko.- Znam cię na tyle, że jestem pewny tego, że sobie poradzisz.- A jeżeli nie? -Nie chciałaś dać za wygraną.- Wtedy ci pomożemy. Przecież jesteśmy rodziną, nikt z nas nie zostawi cię w problemach.- Słysząc to zapewnienie mimowolnie się uśmiechnęłaś. „