„-Więc, co to za okazja?- Zapytałaś Sebastiana.- Mój ojciec musi mieć jakiś powód, skoro organizuje bal, z którego wcale się nie cieszy.- Chłopak tylko dopił swoją kawę i spojrzał na ciebie zaskoczony. –Naprawdę muszę cię uświadamiać, że twój ojciec ma urodziny?- Spojrzałaś na niego zaskoczona. Musiałaś mieć naprawdę dobrą minę, bo czarnowłosy omal nie udławił się ciastem jagodowym.- Jak to „ma urodziny”? On obchodzi coś takiego jak urodziny?- Twojemu zdziwieniu nie było końca.- A ktoś ich nie obchodzi?- Ponieważ twój szok zabrał ci zdolność mówienia, chłopak kontynuował.-Rok w rok Lucyfer wyprawia urodziny i rok w rok siedzi na niej jak na skazaniu. To jest wiesz … bardziej taka pożywka dla miasta i całego towarzystwa.- Zaczął dzióbać ostatni kawałek ciasta swoim widelcem.-Które to urodziny?- Zapytałaś tylko.- A co? Chcesz mu napisać wiek na torcie?- Sebastian zakpił z ciebie. Nie chciałaś nawet robić tortu. Po prostu byłaś ciekawa.- Myślisz, że z określeniem tysiąclecia pójdzie mi łatwiej? – Zaśmiał się. To był ten rodzaj śmiechu, który sprawiał, że robiło ci się ciepło na sercu. Nie był wyśmiewczy, był po prostu serdeczny. – Myślę, że on sam stracił rachubę już jakieś … 1500 lat temu.”