Czy przerażają was backroomsy?

To trochę personalny temat dla mnie, bo o ile nie miałam nigdy doświadczeń z zagiętą rzeczywistością tak liminal spaces podobnie jak w przypadku innych ludzi żerują na miejscach znanych i kochanych, wyciągając z nich esencję, dzięki której przesycają się one strasznością.

Osobiście dlatego nie podoba mi się, że do fandomu wprowadzonych zostało tyle potworów oraz stworzeń żyjących na różnych piętrach. Zaczęło to przypominać trochę SCP, gdzie każdy numer ma swoją kreaturę, a tutaj podobnie idzie z piętrami. Pomysł, że w obcej, nieprzyjaznej przestrzeni nie jesteśmy nigdy sami jest przerażający, nie zrozumcie mnie źle, wieczne uczucie niepewności jest okropne w najlepszy sposób ale takie np. Ćmy lub zmutowane psy? Reprezentują nachalny rodzaj horroru, ponieważ nie brzmią strasznie, mimo że w prawdziwym życiu niejeden pewnie by się osrał próbując się z takowymi skonfrontować. Nie lubię strachu wynikającego z suchej empatii. Bo bohaterzy się boją to my też powinniśmy, ponieważ oni mierzą się z potworami. No właśnie oni, w sytuacji, w której MY nigdy byśmy nie byli przez co umysł nie może wytworzyć tych słodkich scenariuszy, gdzie pyta się co rusz "A może" i widzi w każdym cieniu coś wrogiego. Dodawanie coraz to nowszych "bardziej" przerażających istot do przestrzeni, które w swoim zamyśle miały straszyć niepokojącą pustką jest trochę jak masło w margarynie. Niby po coś jest, ale tak naprawdę oszukujemy sami siebie.

Wracając do rdzenia pytania, czujecie strach myśląc o znajomych, jednak kompletnie obcych i nieskończonych przestrzeniach? Ja tak. Nie dlatego, że przegniłe biurowce są niepokojące, ale dlatego, że w normalnym horrorze często współgrają 3 elementy: zaburzenie poczucia bezpieczeństwa (np. morderca włamuje się do domu), strach sam w sobie (czyli owy morderca lub opuszczony dom, w którym rozgrywa się akcja) i uczucie jakie dany twór chce wywołać, czy to absolutne odosobnienie, brak kontroli nad sytuacją, grozę czy też zaburzoną intymność (nie mówię o tej cielesnej). A backroomsy prawie nic z tego nie mają. Biorą znane przestrzenie, nie rzucają chamsko w oczy swoją grozą, nie mają skomplikowanego pomysłu, rzekłabym, że są proste jak budowa cepa, mimo to całkowicie zabierają poczucie… Kontroli otoczenia? Tak to nazwę. Nie da się ich ogarnąć. Da się próbować to zrobić, ale myśl, że można iść bez końca, a po odwróceniu się droga, którą przebyliśmy, będzie wyglądać identycznie, jednak nie będzie tą samą jest na swój sposób niepokojąca. Po zbudowaniu bazy, zostawieniu znaku w backroomach, nigdy już do niego nie wrócimy, nie dlatego, że zniknie, ale przestrzeń wokół się zagnie, zostawiając nas w zupełnie obcym miejscu.

Dlatego, gdy przebywam w wielkich industrialnych przestrzeniach, magazynowych halach o powtarzalnym układzie, wydających się nie mieć końca, mam ochotę biec. Nie by uciec, ale by przekonać się czy naprawdę zacznę biec w nieskończoność.