Czasem mam bardzo szczególne koszmary.

Są o zmieniających się rzeczach. I mówiąc rzeczy mam na myśli przedmioty. Sny, w których pokoik mojej kawalerki jest identyczny z rzeczywistością z wyjątkiem jednej lampy, która niepokojąco drży. Sny, w których sięgam po długopis, a ten jest przyklejony tajemniczą siłą do biurka. Sny, w których nie mogę czegoś przesunąć, w których telewizor nie działa jak powinien, koszmary gdzie szukam konkretnego przedmiotu, ale ilekroć chwytam coś co go przypomina, okazuje się, że chwyciłam coś zupełnie innego.

Same te idee nie są wielce straszne, ale bezsilność, która im towarzyszy jest ogromna. Świadomość, że nie ucieknę z własnego mieszkania, bo nie miałabym dokąd pójść. Że nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego coś się nie rusza lub nie działa. Strach, że kiedyś się obudzę i nie będę potrafiła rozpoznać podstawowych przedmiotów. A was? Przerażają takie sny?

Byłam wczoraj w muzeum i chciałam sie podzielić doprawdy śmieszną myślą.

Mianowicie na wystawie poza pracami pewnego artysty były również szkice. Niektóre lepsze, inne gorsze, jeszcze inne tak proste i niedokończone, że wyglądały jak bazgroły w szkolnym zeszycie – krzywe, ledwo widoczne, nawet podpisu nie miały. Nie były nawet stricte artystyczne, bo widać było w tych szkicach rozgrzewki, martwą naturę i eksperymenty.

Więc naszła mnie myśl, co ten artysta o nich myślał, o swoich własnych szkiacach. Czy wyłącznie przejechał ołówkiem po papierze i nie poświęcił refleksji sekundy? Czy może myślał, że są brzydkie, że są niewystarczające, a gdy porównywał swoje szkice ze skończonymi pracami, śmiał się, nie dowierzając, że obydwa twory wyszły spod jego rąk. Może lubił swoje szkice? Dlatego je zachował? A może zachował, bo chciał oglądać swój postęp. Może nigdy nie chciał, by coś tak niedokończonego jak jego szkice wylądowało w muzeum? Ale dał się przekonać, ponieważ jeden z prawie bladych, malutkich szkiców zyskał podpis "Jak widać artysta osiągnął mistrzostwo w upraszczaniu form". Było to dla niego pochwałą? Że surowe szkice stoją obok wypieszczonych obrazów? Czy wymierzonym policzkiem, ponieważ na co się starać, skoro opus magnum wisi obok porysowanej kartki z zeszytu?

Gdyby jeszcze żył, zapytałabym się.

O, mam stronę główną z opowiadankiem! Ale milo :3