@MYSZA282 Zdecydowanie marzyłam o takiej wolności i nadal po części marzę, bo co prawda wyprowadziłam się od rodziców, ale nadal nie jestem na swoim, nadal czasem do nich wracam, nadal momentami czuję się od nich zależna, choć to już minimalne. Taka wolność jest piękna i każdy powinien ją mieć. Takie życie bez strachu, że jest coś, o czym nie możesz powiedzieć bliskim, w obawie przed ich reakcją, bez obawy, że będąc sobą przypadkiem zrobisz coś "nie tak" i poniesiesz tego konsekwencje, choć tak naprawdę nie zrobiło się nic złego, bez ukrywania się z tym, kim się jest, nawet, jeśli wyrażanie siebie zaczyna się od tak podstawowej rzeczy, jak chociażby styl ubierania… Powiem Ci tak – słodka jest ta wolność i jak się jej raz zakosztuje, trudno jest od niej odstąpić choć na krok – nawet, jeśli jeszcze nie jest pełna.
Właśnie wróciłam z domu rodzinnego. Pierwszy raz w życiu spędziłam tam czas, za którym będę tęsknić. Rodzice wyjechali i mogłam tam być tylko razem z siostrą. To było wspaniałe. Nie musiałam słuchać ich kłótni, nie musiałam stresować się tym, że muszę być na każde zawołanie. A zajmowanie się domem wcale nie jest takie wymagające i stresujące, jak się to czasem wyolbrzymia (choć wiadomo, zdarzają się bardziej wymagające sytuacje, jak awarie itp., których nie doświadczyłyśmy w tak krótkim czasie, ale oni zawsze zachowują się tak, jakby podlewanie roślin, karmienie zwierząt domowych, mycie naczyń, pranie, sprzątanie itp. było czymś strasznym, przez co kiedy miałam się nawet wyprowadzić na studia, wyjeżdżałam z obawą, czy dam sobie ze wszystkim radę. Tak, to brzmi idiotycznie, ale trudno się wychowuje w domu, w którym cokolwiek robisz jest oceniane przesadnie krytycznie. Obierasz ziemniaki? Źle to robisz! Oddaj, bo g*wno umiesz. Także no – i weź tu się potem pozbądź tego ch*lernego głosu, który przypomina, że nawet, jeśli robisz coś pierwszy raz, to powinieneś robić to idealnie, a jak tak nie jest, to czujesz się jak ostatni śmieć. Jeżu, przepraszam, że tak się o tym rozpisałam bez sensu ;w;).