Witajcie,
Trochę mnie tu nie było haha
A jednak żyję i wracam po tej jakże długiej przerwie, w końcu minęły już trzy lata od kiedy ostatnio coś wstawiłam.
Z góry chcę was za to przeprosić, jednak nie zamierzam się na ten temat zbytnio rozpisywać, gdyż nie to jest głównym tematem jaki chciałabym tutaj poruszyć. Jednakże sądzę, iż należy wam się jakieś wytłumaczenie. A jest ono proste w swojej zawiłości… Te trzy lata nie były dla mnie łatwe, były wzloty i upadki, z jednych łatwiej było się podnieść, natomiast z innych… niestety już nie. W tym czasie bardzo się zamknęłam na cokolwiek i kogokolwiek… Nie raz wchodziłam tutaj i próbowałam coś napisać, ale nie potrafiłam. Coś wewnątrz mnie powstrzymywało mnie i mimo ogromnych chęci miałam blokadę. Nie chcę od was współczucia czy też wam się żalić, jednak chcę abyście wiedzieli, że moje odejście nie wynikało po prostu, że już mi się nie chciało i się tym znudziłam, ale składało się na to więcej czynników.
Już jest lepiej, nadal bywają ciężkie dni, ale staram się walczyć, dlatego też wracam i w najbliższym czasie zamierzam zamieścić kolejne części Obliviate i It was just an illution.
A teraz przejdźmy do meritum, gdyż nie chcę, aby był to zbyt długi wpis (chociaż i tak już się rozpisałam, ale u mnie to już chyba norma hah).
To co zaraz powiem, a raczej napiszę, może się dla niektórych wydać dziecinne, a może nawet zabawne, jednak dla mnie ma to głębsze znaczenie, więc też i was proszę o uszanowanie tego ;)
4-go maja 2020 roku wraz z finałowym odcinkiem Wojen Klonów poczułam pewnego rodzaju pustkę… Coś właśnie się skończyło… Przypomniałam sobie siebie sprzed 12 lat, siedzącą przed telewizorem i oglądającą film, a potem pierwsze odcinki Wojen Klonów. Nagle zrozumiałam, jak bardzo się zmieniłam na przestrzeni tych wszystkich lat, jak wiele rzeczy straciła, ale taż ile osiągnęłam i jakie wyciągnęłam z tego wszystkiego lekcje. Nawet teraz wracając do pierwszych odcinków zauważam ile siły, ile wyrozumiałości, pokory i serdeczności dał mi ten serial. Mimo mojego młodego wieku mam świadomość tego, że przeszłam w życiu więcej niż można byłoby się tego spodziewać, ale mimo wszystkiego co się wydarzyło to jestem z tego dumna. Jestem dumna z tego kim się stałam i jak dojrzałam. Życie pisze różne scenariusze i najwidoczniej mój jest bardziej zawiły i skomplikowany niż kiedykolwiek mogłabym się spodziewać, ale to również sprawia, że jest piękny. Tak jak każdy inny! Tego dnia też zdałam sobie sprawę, że to jest właśnie koniec mojego dzieciństwa, a ja stałam się dorosłą kobietą. Dlatego też, chcę uczcić to ile nauczył mnie ten serial i to jak mnie też ukształtował jako osobę. Chcę uczcić swoje dzieciństwo i pamięć o nim. Dlatego też mam dla was niespodziankę – nową serię. Na razie nic nie zdradzę, bo dopiero zaczęłam nad nią pracować, a chcę, żeby była dopracowana i również niosła za sobą pewne lekcje. Jak na razie potrzymam was w niepewności, aby podsycić waszą ciekawość haha.
Mam nadzieję, że u was wszystko dobrze i dziękuję, że jesteście i czytacie to co tworzę.
XOXO,
Mara.