Dzień dobry ♡

jak Wam mija życie, moi Najmilsi, których liczba się zmniejsza? W sumie to całkiem pozytywna wiadomość, przynajmniej nie zagracam sobie komórek neronowych, które po wakacjach są co najmniej starożytne, pamiętaniem nick-name-ów użytkowników, którzy ze mną wytrzymują. Albo nie wytrzymują. Ach.

Otóż, jak pewnie zorientowaliście się, wróciłam z promu po Styksie, skończyłam wąchać kwiatki, chleję Tymbark na potęgę, oddaję lektury biblioteczne, czyli, jednym słowem (lub czteroma, specjalnie dla umiejących liczyć) skończyły się moje wakacje. Widzę Wasze miny. Cieszycie się niezmiernie i do bólu brzucha.

Graphic shop (choć wciąż, czemuż los jest okrutny, nie gruźliczy) jest odwieszony. Bon voyage w podróżowaniu po moich grafikach. Między Bogiem (czyli moim Błękitnym Czajnikiem) a prawdą, muszę zrobić tam porządek, bo przecież, gdy ktoś tam zabłądzi i zechce coś zamówić, przerazi się brzydotą miniaturki.

A, i zapraszam Was na medium pisarskie z pomarańczowym logiem z literką W. Link, nie zgadniecie, gdzie!, w miejscu na linki w "o mnie". Nic tam ciekawego nie ma, ale może komuś coś się przyda lub szuka e-książek amatorskich mniej-lub-bardziej pisarzy. Na takie wypadki jest moja lista lektur.

❝Małżeństwo hrabianki Horsterii i szanownego dobrodzieja, jak określano pana Gulley, zostało okrzyknięte wymownym milczeniem. O ile osobistości bliskie lady, uważały to za mezalians – bo jakżeby tak wysoko postawiona postać mogłaby wyjść za takiego przedstawiciela plebsu, o tyle stojący murem za jej małżonkiem uważali ich wspólne życie za mezalians umysłowy. Choć lady mogła być posądzona o wiele cech właściwych słodkim damom, nikomu z loży szyderców opisywanych jako śmietanka towarzyska nie przeszłoby przez gardło uznanie tej zacnej persony za inteligentną. Lady po prostu rozsądkiem i przemyślnością nie grzeszyła.❞ – I am so fucking proud. Proszę, nie bądźcie prejudice. Jestem walnięta, to pewne, ale nie sądzę, bym była szkodliwa. Dopóki nie dostanę dynamitu. Albo zapałek. Moje wypociny nadają się, w opinii modów, na główną główność sQ. Czyżby naprawdę skończyły się dobre, normalne prace? Pytanie retoryczne, I know.

Coś na pewno chciałam jeszcze powiedzieć, ale zapomniałam. Cóż. Skleroza dotyka wszystkich swymi różanymi opuszkami palców. A tu róże – zbieg okoliczności taki, że aż się te biedne okoliczności zderzyły. Kwiecie dla Was i dla mnie.